Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Patrycja
Rybana
anius90
Monika
kki13

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Patrycja
Rybana
anius90
Monika
kki13

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Czasem boję sie być w pełni szczęśliwa, stracić czujność i oddać się szczęściu. Staram się z tym walczyć bo to może bardzo ograniczać i niszczyć człowieka. Bo czemu ja nie miałabym zaznać szczęścia? Czasem właśnie tym pytaniem muszę sie uspokajac gdy boje sie że coś niespodziewanie może zakłócić miły czas.

Czasem boję sie być w pełni szczęśliwa, stracić czujność i oddać się szczęściu. Staram się z tym walczyć bo to może bardzo ograniczać i niszczyć człowieka. Bo czemu ja nie miałabym zaznać szczęścia? Czasem właśnie tym pytaniem muszę sie uspokajac gdy boje sie że coś niespodziewanie może zakłócić miły czas.

Jestem strachem pająków
A one są moim.
Odkąd byłam mała zawsze przerażały mnie pająki, lecz niestety w późniejszych latach strach przerodził się w ogromną fobie przez którą na widok pająka zaczynam wrzeszczeć i krzyczeć, niestety sama wpakowałam się w tą fobie. Jako 6 letnie dziecko miałam bardzo bujną wyobraźnie, mianowicie potrafiłam sobie wyobrazić praktycznie wszystko, od smierci kogos bliskiego... po sytuacje gdzie pająki się na mnie rzucają... Tak, to dlatego mam fobie. Z latami fobia rosła w siłe, że nawet teraz (14 lat) boje się ich. Nawet boję się podejsc i zabić pająka... dlatego zawsze proszę rodziców o to. Raz nawet, moja głowa spłatała mi figla... pająk który miał 3cm urósł w mojej głowie na ponad 20cm... jak można się domyslać rodzina się ze mnie smiała... Tak, wiem to może być smieszne, ale nie dla mnie.

Jestem strachem pająków
A one są moim.
Odkąd byłam mała zawsze przerażały mnie pająki, lecz niestety w późniejszych latach strach przerodził się w ogromną fobie przez którą na widok pająka zaczynam wrzeszczeć i krzyczeć, niestety sama wpakowałam się w tą fobie. Jako 6 letnie dziecko miałam bardzo bujną wyobraźnie, mianowicie potrafiłam sobie wyobrazić praktycznie wszystko,...

Zmierzam w ich stronę. Jestem coraz bliżej. Małe kropelki potu pojawiają się na moim czole, dłonie drżą, nogi mam niczym z waty. Ogarnia mnie uczucie paniki. Przecież nic strasznego się nie dzieje...Muszę się z tym zmierzyć. Biorę głęboki oddech i zaczynam walkę. Siostra wchodzi pierwsza i mocno trzyma mnie za rękę. Nie dam się puścić za żadne skarby. Nie patrzę w dół, nie rozglądam się na boki. Widzę tylko jej plecy. Ta chwila trwa w nieskończoność. To dziwne uczucie w brzuchu cały czas mi towarzyszy. Przełykam ślinę. To już prawie koniec. - I znowu uratowałam ci życie - nabija się ze mnie siostra, po czym szybko rusza po upatrzoną wcześniej sukienkę. A ja czuję ogromną ulgę, bo właśnie zmierzyłam się z ruchomymi schodami. I tak to mniej więcej zawsze wygląda. To właśnie ruchome schody dosłownie przyprawiają mnie o ciarki i gęsią skórkę. Nigdy przenigdy nie korzystam z nich sama, zawsze obok musi być ktoś, kto złapie mnie za rękę. Panika, jaka mnie wtedy ogarnia jest nie do opisania - związane jest to być może z lękiem wysokości. Okropne uczucie, nie polecam.

Zmierzam w ich stronę. Jestem coraz bliżej. Małe kropelki potu pojawiają się na moim czole, dłonie drżą, nogi mam niczym z waty. Ogarnia mnie uczucie paniki. Przecież nic strasznego się nie dzieje...Muszę się z tym zmierzyć. Biorę głęboki oddech i zaczynam walkę. Siostra wchodzi pierwsza i mocno trzyma mnie za rękę. Nie dam się puścić za żadne skarby. Nie patrzę w dół, nie...

Boję się tego, że u schyłku życia będę czegoś żałować. I nie chodzi mi o to, co zrobiłam – w końcu popełnione błędy są częścią mnie, pomogły mi ukształtować moją osobowość, doprowadziły do miejsca, w którym teraz jestem – i które naprawdę lubię. Boję się tego, że wielu swoich planów nie zrealizuję. Że odkładając je z dnia na dzień, tygodnia na tydzień, miesiąca na miesiąc, bo "mam czas", najzwyczajniej w świecie mi go zabraknie. Boję się, że patrząc wstecz będę żałować każdej niewykorzystanej szansy. Zmarnowanego talentu. Wycieczki, na którą nie pojechałam. Rozmowy, która się nie odbyła. Znajomości, które gdzieś po drodze się urwały. Że nawet, jeśli usiądę w swoim bujanym fotelu, pod pledowym kocem, z książką na kolanach i herbatą w dłoni, pomyślę "nie tak miało być". Na szczęście na to mam jeszcze wpływ...

Boję się tego, że u schyłku życia będę czegoś żałować. I nie chodzi mi o to, co zrobiłam – w końcu popełnione błędy są częścią mnie, pomogły mi ukształtować moją osobowość, doprowadziły do miejsca, w którym teraz jestem – i które naprawdę lubię. Boję się tego, że wielu swoich planów nie zrealizuję. Że odkładając je z dnia na dzień, tygodnia na tydzień, miesiąca na miesiąc,...

Wiadomo! Kożuch z mleka!

Wiadomo! Kożuch z mleka!

Jest coś co wzbudza we mnie ogromny strach. To coś zarówno przyprawia mnie o dreszcze jak i bardzo mnie interesuje. Z jednej strony nie mogę zasnąć na samą myśl o tym, z drugiej zaś lubię o tym słuchać. Są to historie o duchach. Mam na myśli prawdziwe historie o istotach, które już odeszły z tego świata. Lubię czytać książki i oglądać filmy oparte na faktach, które poruszają właśnie taką tematykę. Lubię też słuchać opowieści o duchach i uczestniczyć w takich dyskusjach. Jest to dla mnie fascynujące i niezwykle mnie intryguje. Jednak kiedy po takich rozmowach bądź sensach zostaję w domu sama naprawdę się boję. Boję się dźwięków, które w nocnej ciszy wydają mi się podejrzane. Boję się własnych myśli. Boję się wstać z łóżka żeby zapalić światło i upewnić się, że to tylko moja wyobraźnia. Nie jestem już mała dziewczynką, a jednak naprawdę się boję bo wiem, że to wszystko jest prawdą.

Jest coś co wzbudza we mnie ogromny strach. To coś zarówno przyprawia mnie o dreszcze jak i bardzo mnie interesuje. Z jednej strony nie mogę zasnąć na samą myśl o tym, z drugiej zaś lubię o tym słuchać. Są to historie o duchach. Mam na myśli prawdziwe historie o istotach, które już odeszły z tego świata. Lubię czytać książki i oglądać filmy oparte na faktach, które...

Człowiek od zarania dziejów napędzany jest strachem i wątpliwościami.
Każdy boi się czegoś innego i jest to indywidualna kwestia.
Jednakże kwestią, która najbardziej przeraża nie tylko mnie, ale także miliony innych ludzi jest śmierć. Nikt nie wie, co czeka nas w życiu pozagrobowym i czy w ogóle ono istnieje. I zapewne nie dowiemy się tego dopóki nie nadejdzie kres naszej ziemskiej egzystencji.
Co jeśli umierając ciało oddziela się od duszy, a my trafiamy do raju? To byłoby idealne zakończenie dla każdej istoty ludzkiej.
Ale co jeśli to wszystko toczy się własnym torem zupełnie inaczej niż nasza inteligencja jest w stanie to pojąć?
Co jeśli każda chwila na Ziemi jest jedyną jaka została nam dana,a po śmierci nie ma nic? Przestajemy istnieć stając się tylko prochem, z którego powstaliśmy?

Człowiek od zarania dziejów napędzany jest strachem i wątpliwościami.
Każdy boi się czegoś innego i jest to indywidualna kwestia.
Jednakże kwestią, która najbardziej przeraża nie tylko mnie, ale także miliony innych ludzi jest śmierć. Nikt nie wie, co czeka nas w życiu pozagrobowym i czy w ogóle ono istnieje. I zapewne nie dowiemy się tego dopóki nie nadejdzie kres naszej...

Czasami boję się ciemności, a raczej tego co w niej czyha. W dzień, kiedy jest jasno, lubię sobie pomyśleć, że ktoś ze mną jest, np. duch. "Jak świetnie! Zjawiska paranormalne są super!" Ale czasami w nocy... Każdy najcichszy dźwięk przyprawia mnie o gęsią skórkę. Modlę się, żeby to nie był duch albo co gorsza robaki. Tak, robaki. Kiedy byłam mała spałam na piętrowym łóżku. Po obejrzeniu czegoś strasznego wyobrażałam sobie, że np. mrówki wejdą po ramie łóżka i mnie zjedzą. Albo krasnale ogrodowe, do dzisiaj się ich boję. Jak można trzymać te małe ludki przyciągające nieszczęście w ogrodach?! Najbardziej przerażają mnie te ich czerwone policzki. (Podejrzewam, że to krew, ale moje śledztwa nadal są w toku).

Czasami boję się ciemności, a raczej tego co w niej czyha. W dzień, kiedy jest jasno, lubię sobie pomyśleć, że ktoś ze mną jest, np. duch. "Jak świetnie! Zjawiska paranormalne są super!" Ale czasami w nocy... Każdy najcichszy dźwięk przyprawia mnie o gęsią skórkę. Modlę się, żeby to nie był duch albo co gorsza robaki. Tak, robaki. Kiedy byłam mała spałam na piętrowym łóżku....

Utrata i odrzucenie - dwie rzeczy, których na tą chwilę boję się najbardziej.
Niemal codziennie zastanawiam się czy poradzę sobie gdy stracę kogoś z moich bliskich, czy uda mi się nad tym przeskoczyć i jak będzie wyglądało moje życie bez nich.
Jednocześnie myślę o tym, że będą mogli mnie odrzucić, wymazać ze swojego życia i kazać żyć bez siebie.
Boję się, że ich stracę. I pewna jestem, że większość z nas boi się, że zostanie sama i będzie musiała sobie radzić bez ludzi, którzy wypełniają nasze serca po brzegi.

Utrata i odrzucenie - dwie rzeczy, których na tą chwilę boję się najbardziej.
Niemal codziennie zastanawiam się czy poradzę sobie gdy stracę kogoś z moich bliskich, czy uda mi się nad tym przeskoczyć i jak będzie wyglądało moje życie bez nich.
Jednocześnie myślę o tym, że będą mogli mnie odrzucić, wymazać ze swojego życia i kazać żyć bez siebie.
Boję się, że ich stracę. I...