Izabeli nie podejrzewaliśmy wcale. Młoda, etyryczna blondynka szczerze rozpaczała po śmierci swojego brata i nie miała motywu, żeby go zabić.
Musiałam ją jednak przesłuchać, bo była osobą z bliskiego kręgu zamordowanego i wydawało się, że to tylko formalność.
- Znajdziecie tego mordercę? Prawda?- pytała ze łzami w oczach.
- Zrobimy wszystko co w naszej mocy..-odpowiedziałam szczerze jej współczując.
Gdy Izabela wstawała od biurka po zakończonym przesłuchaniu potknęła się o kabel, który nie powinien leżeć tam gdzie leżał, ale wiadomo, że faceci niczego nie odłożą na miejsce.
Izabela poleciała jak długa, a z jej torebki wyleciał zakrwawiony nóż owinięty w szmatkę.
Tego przedmiotu szukaliśmy, był to brakujący element układanki.
Wiedziałam już, że mordercę znajdziemy wcześniej niż myśleliśmy (ba..już go mamy) i że bałaganiarstwo moich kolegów ma swoje plusy.

Izabeli nie podejrzewaliśmy wcale. Młoda, etyryczna blondynka szczerze rozpaczała po śmierci swojego brata i nie miała motywu, żeby go zabić.
Musiałam ją jednak przesłuchać, bo była osobą z bliskiego kręgu zamordowanego i wydawało się, że to tylko formalność.
- Znajdziecie tego mordercę? Prawda?- pytała ze łzami w oczach.
- Zrobimy wszystko co w naszej mocy..-odpowiedziałam...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

To miał być zwykły odpoczynek na plaży.
Był piękny, ciepły wieczór, słońce chyliło się ku zachodowi muskając czule delikatne fale szepczące na morzu. Anne wraz z mężem siedzieli na rozgrzanym piasku i wspominali czasy swojego dzieciństwa, kiedy to pierwszy raz się poznali.
-Pamiętasz?-westchnęła Anne-Wysłałeś mi list w butelce, w którym opisałeś moje włosy na trzech stronach.
-Tak, pamiętam. Zostawiłem go w twojej toalecie, na twoich trzynastych urodzinach.
Oboje wybuchnęli śmiechem. Wtem,Arthur,ukochany Anne złapał ją mocno za kolano czym skutecznie ją uciszył.
-Hej! Poczekaj,aż wrócimy do hotelu.-powiedziała Anne.
-Cicho.Lepiej patrz tam.-odparł Arthur wskazując palcem na wylot rury ściekowej wbudowanej w fundament starej latarni morskiej.
-Widzisz? Coś tam błyszczy.
-Czy to...-zaczęła Anne podchodząc bliżej i urywając wpół zdania, oniemiała ze zdziwienia.
-List w butelce.-dokończył za nią Arthur wyciągając tajemniczy przedmiot marszcząc przy tym nos. Strzepał nieczystości z butelki i wyjął z szyjki ścięty korek od wina. Wypadła z niej maleńka karteczka. Anne otworzyła ją.
-Pomocy. West Anders. Czerwony dom 2002.-przeczytała. Małżeństwo z przerażeniem popatrzyło po sobie z przerażeniem. Od razu wsiedli w samochód i pojechali z listem na policję.
Jak się później okazało, w czerwonym domu na West Anders odnaleziono zaginioną przed piętnastoma laty Shay Connor, uprowadzoną w 2002 roku ze szkoły. Anne i Arthur do dziś nie potrafią uwierzyć w tak dziwny zbieg okoliczności.

To miał być zwykły odpoczynek na plaży.
Był piękny, ciepły wieczór, słońce chyliło się ku zachodowi muskając czule delikatne fale szepczące na morzu. Anne wraz z mężem siedzieli na rozgrzanym piasku i wspominali czasy swojego dzieciństwa, kiedy to pierwszy raz się poznali.
-Pamiętasz?-westchnęła Anne-Wysłałeś mi list w butelce, w którym opisałeś moje włosy na trzech...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Mówi się, że na świecie nic nie dzieję się przypadkiem.Bzdury.O sprawie Trainvillage słyszał już cały kraj,a gdyby nie mały chłopak od Brown'ów nikt o niczym by nie wiedział.
Stary,drewniany dom na obrzeżach miasteczka,jakby mogło się wydawać-opuszczony,powoli znikał niszczony przez ząb czasu.Sam budynek miał w sobie dozę tajemnicy.Nikt nigdy nie wchodził do tego domu.Nikt nie wiedział co kryję się za zżółkniętymi,drewnianymi drzwiami-aż do tego feralnego,jesiennego dnia.
Od zawsze dzieci słynęły z wrodzonej ciekawości,a wyobraźnia pchała je do poznania tajemnic-i ta właśnie ciekawość doprowadziła do tego co musiało się stać.
Luke,jedenastoletni chłopak dojechał swoim rowerem dalej niż zwykle,do rozpadającej się rudery na krańcu miasta. Stał przez jakiś czas wpatrując się w brudną,szarą szybę,aż w końcu pchnął swój rower na trawnik, poszedł pod drzwi i zastukał.Tak jak myślał, nikogo nie było w domu.Szarpnął za klamkę,bezskutecznie.Ciekawość i tajemnica.Poszedł naokoło,od strony ogrodu,przeskoczył przez drewniany płot i znalazł tylne drzwi.Pociągnął za klamkę i powoli wszedł.Podłoga była stara-skrzypiała.
Minął dzień,Luke'a zaczęła szukać miejscowa policja.Funkcjonariusze dotarli na sam koniec miasteczka.Zauważyli,w wysokiej trawie mały rower.W środku domu zobaczyli stos zmasakrowanych ciał, w tym ciało chłopca.
Poszukiwana sekta. Mordercy. Ludzie ginęli od miesięcy, bez żadnych śladów. Teraz, dzięki tej ofierze mieliśmy wreszcie trop.

Mówi się, że na świecie nic nie dzieję się przypadkiem.Bzdury.O sprawie Trainvillage słyszał już cały kraj,a gdyby nie mały chłopak od Brown'ów nikt o niczym by nie wiedział.
Stary,drewniany dom na obrzeżach miasteczka,jakby mogło się wydawać-opuszczony,powoli znikał niszczony przez ząb czasu.Sam budynek miał w sobie dozę tajemnicy.Nikt nigdy nie wchodził do tego...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

— Nic mi nie jest!
Chłopcy codziennie bawili się w pobliskim lesie, ale na tę zarośniętą polankę trafili po raz pierwszy zupełnym przypadkiem. Pewnie też dlatego, że zaszli o wiele dalej, niż pozwalali im rodzice. Świetne miejsce na zabawę w odkrywców, dopóki Młody się nie potknął i nie runął w dół małego zbocza usypanego z czarnej ziemi. Witek był już przy młodszym bracie, odkrywając go spod wysokich krzaków.
— Nic mi nie jest — powtórzył Młody, plując liśćmi. — Odplącz mi nogę, zahaczyłem o korzeń.
— Ty głupku, mogło ci się coś stać! Poczekaj, pomogę ci.
To co Młody wziął za korzeń tak naprawdę było dużych rozmiarów skrzynią, choć żeby to stwierdzić chłopcy musieli odgarnąć sporą ilość ziemi. Deski były mocno spróchniałe, mimo to wieko stawiało opór. Podekscytowani chłopcy nie chcieli jednak odpuścić. Czuli, że zakopana skrzynia kryje jakieś skarby, jak te w książkach o piratach.
Oderwali wieko z największą siłą, jaką mogą dysponować dzieciaki.
W środku były tylko pachnące mchem kartki i jakieś prostokątne duże kształty nakryte kocami. Czuli rozczarowanie. Żadnego złota, żadnych monet.
Zaczęli jednak przeglądać zawartość. Witek wziął do ręki teczkę z napisem „RRD”. W środku znalazł całe tabele z zapisanymi trzema nazwiskami: Dürer, Rafael i jakieś zaczynające się na „Rembr”, ale wilgoć zamazała resztę liter.
Młody zdjął jeden z koców, odsłaniając wizerunek chłopca z długimi włosami i w berecie. Zerkał w ich stronę, przytrzymując sobie na ramieniu grube futro.
— Biegnij po kogoś...

— Nic mi nie jest!
Chłopcy codziennie bawili się w pobliskim lesie, ale na tę zarośniętą polankę trafili po raz pierwszy zupełnym przypadkiem. Pewnie też dlatego, że zaszli o wiele dalej, niż pozwalali im rodzice. Świetne miejsce na zabawę w odkrywców, dopóki Młody się nie potknął i nie runął w dół małego zbocza usypanego z czarnej ziemi. Witek był już przy młodszym bracie,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

kolację chciałam zrobić, przyjechaliśmy na urlop do starej chatki mojego wujka. Przypadkiem zadzwoniła kumpela i zaczęła opowiadać jak to całkiem przypadkiem spotkała swoją dawna miłość. Całkiem przypadkiem przypaliłam jedzenie i ubrudziłam koszulkę. Poszłam się przebrać i całkiem przypadkiem znalazłam w walizce tę figurkę ze Star Wars. No ludzie jaki dorosły facet zabiera ze sobą figurkę na urlop ?! co z tego że ulubiona.wyrzuciłam ją do śmieci. On się wściekł i poszedł jej szukać, z kolacji nic nie wyszło. Przytaszczył ją z powrotem i się rozpętała burza. O taką błahostkę. Przyznaję że trochę mnie poniosło kiedy rzuciłam nią o ścianę. Ślepy traf chciał że akurat trafiłam w miejsce gdzie w ścianie był sejf ( jak się później okazało). On się uchylił ale oberwał rykoszetem gdy figurka odbiła się od sejfu.Musiałam nieźle się zamachnąć bo z tej samej ściany tylko na piętrze , spadł obrazek który miał z tyłu ukrytą karteczkę z szyfrem. Odkryłam ją całkiem przypadkiem bo obrazek wpadł pod łóżko a ja szukałam kapci, chciałam się położyć po tej serii niefortunnych zdarzeń. Ale mając szyfr nie mogłam nie zajrzeć do sejfu. On też był ciekaw. I co było w środku? mapa... i gdyby nie telefon od kumpeli, gdyby nie ta cholerna figurka, przypalone jedzenie,kapcie... i błahostka kilka centymetrów nie w tą stronę i wszyscy dalej szukaliby "złotego pociągu" nie tam gdzie trzeba :)

kolację chciałam zrobić, przyjechaliśmy na urlop do starej chatki mojego wujka. Przypadkiem zadzwoniła kumpela i zaczęła opowiadać jak to całkiem przypadkiem spotkała swoją dawna miłość. Całkiem przypadkiem przypaliłam jedzenie i ubrudziłam koszulkę. Poszłam się przebrać i całkiem przypadkiem znalazłam w walizce tę figurkę ze Star Wars. No ludzie jaki dorosły facet zabiera...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

To nie było dobre szkolenie.
Dwa dni spędzone w dusznej sali konferencyjnej.
Z pozbawionymi charyzmy prowadzącymi, cytującymi wątpliwej jakości poradniki motywacyjne. Nie miała ochoty nawiązywać bliższych relacji z głośnymi dziewczynami, które obserwowała przez szybę, zachłannie zaciągając się dymem podczas rzadkich przerw. Każdą spędzała w ten sam sposób: otulając się nieskutecznie przewiewnym swetrem, przy wielkiej metalowej popielnicy.
A teraz czuła coraz wyraźniej, że to był błąd.
Pulsowało jej w głowie i nie był to rytm soul sączący się powoli z samochodowych głośników. Pęcherz dawał boleśnie rozpaczliwe znaki, że czas na postój. Natychmiast!
Skręciła gwałtownie w leśną zatoczkę usiłując dojrzeć jakąś osłonę dla swojego, za chwilę gołego, tyłka. Powalony pień dorodnego buka zanurzony był niemal do połowy w rudych, szeleszczących liściach. Sekundy napięcia i chwila niewysłowionej ulgi kiedy parujący strumień znikał w liściastym kobiercu.
Wreszcie mogła rozejrzeć się przytomnie. Właśnie zapinała spodnie kiedy błogi uśmieszek jej ustach poszerzył się. Kilka kroków dalej, w stercie liści coś charakterystycznie połyskiwało. Łańcuszek? Prawdę powiedziawszy obciachowy łańcuch. Złoty.
Atawistyczny pociąg do błyskotek sprawił, że bezmyślnie zbliżyła się i schwyciła końcówkę. Chyba się zaplątał w gałęziach, bo musiała szarpnąć raz i drugi.
Lepiej rozgarnę ten susz- pomyślała.
Ale lepiej nie było. Było zdecydowanie gorzej. Łańcuch tkwił w sinej, damskiej dłoni.

To nie było dobre szkolenie.
Dwa dni spędzone w dusznej sali konferencyjnej.
Z pozbawionymi charyzmy prowadzącymi, cytującymi wątpliwej jakości poradniki motywacyjne. Nie miała ochoty nawiązywać bliższych relacji z głośnymi dziewczynami, które obserwowała przez szybę, zachłannie zaciągając się dymem podczas rzadkich przerw. Każdą spędzała w ten sam sposób: otulając się...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Nazywam się Kamil. Zagadki kryminalne nie są mi obce. Każde śledztwo jakie prowadze kończy się powodzeniem.

Maj, 1990 rok. Sobota.
Rozpierała mnie duma, ponieważ ubiegłego tygodnia wtrąciłem za kratki bardzo niebezpiecznego morderce.
Rankiem wybrałem się do kawiarni. Obserwowałem przez okno pęd życia jaki toczył się na ulicy. Jak zwykle o tej porze ruch był duży. Postanowiłem zerknąć na świeżą prasę. W środku dostrzegłem ciekawy, obszerny materiał.
Nagły telefon przerwał mi czytanie. Kolejna sprawa do rozwikłania. Moja dotychczas wolna sobota została pochłonięta przez pracę.
Po chwili dotarłem na miejsce gdzie odnaleziono ciało i ujrzałem następujący widok. Funkcjonariusze policji, strażacy i zebrany tłum ludzi.
Nikt w tamtej chwili nie mógł ustalić do kogo ono należy. Jego stan wskazywał na długi pobyt w wodzie. Szczątki przewieziono do Zakładu Medycyny Sądowej. Po wielu badaniach okazało, się że jest to mężczyzna w średnim wieku.
Nie bacząc na nic moja praca się rozpoczęła. Długie i męczące śledztwo nie przyniosło rezultatów. Prokuratura umorzyła sprawę. Ale cóż, po tak wielu sukcesach nadeszła pora na porażkę.
W tamtym czasie technika była słabo rozwinięta natomiast teraz jest inaczej.  Cała sprawa kilka miesięcy temu została wznowiona!  Odnaleziono szczątki roślin i materiału najprawdopodobniej z miejsca zbrodni. W duchu wiedziałem, że teraz na pewno się uda. I tak było! Nowoczesna technologia pozwoliła mi spojrzeć teraz z innej strony. Ująłem sprawcę tego makabrycznego czynu. Teraz odpoczywam :)

Nazywam się Kamil. Zagadki kryminalne nie są mi obce. Każde śledztwo jakie prowadze kończy się powodzeniem.

Maj, 1990 rok. Sobota.
Rozpierała mnie duma, ponieważ ubiegłego tygodnia wtrąciłem za kratki bardzo niebezpiecznego morderce.
Rankiem wybrałem się do kawiarni. Obserwowałem przez okno pęd życia jaki toczył się na ulicy. Jak zwykle o tej porze ruch był duży....

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Znowu w życiu mi nie wyszło - nuciłam przed komputerem.
Chłopak mnie porzucił. Zostałam bez pracy.
Nie wiedziałam co dalej robić, do momentu, w którym pojawiło się w Internecie świetne ogłoszenie o pracę. Odpowiedziałam na nie ochoczo i godzinę później byłam już zatrudniona. Spakowałam się i następnego dnia wyjechałam do domku w lesie, na Mazurach. Tam mieszkał mój pracodawca, który potrzebował pomocy przy pisaniu swojej książki. Szybko się zaaklimatyzowałam. Praca pochłonęła mnie bez reszty. Jednak coś mi nie grało. Zaczęłam łączyć pewne fakty z życia mojego przełożonego. Odkryłam, że każda jego książka jest efektem jakiejś głośnej afery, z którą oczywiście nikt go nie wiązał. Czytając jedną z jego powieści, wiedziałam, że to, o czym pisał, wydarzyło się naprawdę. Szperając w papierach znalazłam informacje potwierdzające, że był prezesem znanej spółki, która działała jak piramida finansowa. Zrozumiałam, że to on oszukiwał, fałszował dokumenty, by mieć inspirację do napisania dobrej książki. To, co robił, opisywał w swoim dziele. Dalej węsząc doszłam do tego, że chęć napisania kryminału, skłoniła go utopienia dziewczyny w jeziorze, aby wczuć się w sytuację i by była ona jak najbardziej autentyczna. Przeraziłam się, gdy dotarło do mnie, że teraz pisze horror, którego główną bohaterką mogę być ja. Poczułam się zagrożona. Wiedziałam już, że jest chorym człowiekiem. Skontaktowałam się z miejscową policją. Młody policjant przejął się i uwierzył w tę historię, ale musieliśmy złapać mojego pracodawcę na gorącym uczynku, w przeciwnym razie znowu by mu się upiekło i uciekłby od odpowiedzialności. Moje przeczucia i odkrycia okazały się słuszne. Pisarz chcąc poczuć emocje towarzyszące konkretnej scenie, chciał mnie zabić. Został przewieziony do aresztu. Dałam kres jego przestępstwom. Ja wróciłam do siebie.
Myślałam, że spotkało mnie w końcu wielkie szczęście, a tak naprawdę ledwo uszłam z życiem.
I znowu przypomniały mi się słowa piosenki...

Znowu w życiu mi nie wyszło - nuciłam przed komputerem.
Chłopak mnie porzucił. Zostałam bez pracy.
Nie wiedziałam co dalej robić, do momentu, w którym pojawiło się w Internecie świetne ogłoszenie o pracę. Odpowiedziałam na nie ochoczo i godzinę później byłam już zatrudniona. Spakowałam się i następnego dnia wyjechałam do domku w lesie, na Mazurach. Tam mieszkał mój...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Był ciepły, październikowy dzień. Wybrałyśmy się z mamą na grzyby do oddalonego o 20 kilometrów lasu. Znajdowanie małych, brązowych łebków sprawiało nam radość. Kiedy miałyśmy już kosze zapełnione po brzegi podgrzybkami, zgodnie stwierdziłyśmy, że pora wracać do domu. Ku naszemu zdziwieniu, samochód nie chciał odpalić. Przez ponad pół godziny próbowałyśmy uruchomić silnik, jednak nic z tego. Mama postanowiła zadzwonić po tatę, wyciągnęła z kieszeni telefon, jak na złość, w tym miejscu nie było zasięgu! Zostawiłyśmy grzyby w aucie i udałyśmy się do najbliższego domu, by poprosić o pomoc albo chociaż móc zadzwonić do ojca. W jednym z gospodarstw nikt nam nie otworzył. Brama była zamknięta, przed nią przywitały nas tylko szczekające psy. Cofnęłyśmy się, kilkanaście metrów dalej ujrzałyśmy chatkę. Z zewnątrz posiadłość nie wyglądała zachęcająco, jednak byłyśmy już zmęczone, głodne i musiałyśmy się ratować. Tu także nikt do nas nie wyszedł. Obeszłyśmy wkoło chatę, zajrzałyśmy przez okno, by sprawdzić czy ktoś jest w środku. Nikogo nie było widać. Gdy już miałyśmy wracać mama potknęła się o konary, które były przysypane liśćmi. Chwilę po jej upadku usłyszałam stłumiony krzyk. Odgarnęłyśmy liście, które leżały na ziemi choć w tym miejscu nie było żadnego drzewa. Okazało się, że to, o co mama się przewróciła nie było konarem, tylko dużą kłódką, którą były szczelnie zamknięte drewniane drzwiczki. To stamtąd wydobywał się czyjś głos. Byłyśmy przerażone. Ktoś akurat nadjeżdżał, słychać było warkot silnika. Szybko rozrzuciłyśmy z powrotem liście i schowałyśmy się za stertę drzewa. Obserwowałyśmy dalszy rozwój wydarzeń. Z rozwalającego się samochodu wysiadł mężczyzna. Przez chwilę rozglądał się dookoła. My w tym czasie nie słyszałyśmy nawet swoich oddechów. Facet wyciągnął z auta młodą dziewczynę, wyglądała na nieprzytomną. Przeciągnął ją do skrytki. Kiedy zniknęli z pola widzenia, my trzęsąc się ze strachu, uciekłyśmy do swojego samochodu. Raz, drugi, trzeci, w końcu odpalił! Nie wiem jakim cudem, ale udało się. Od razu pojechałyśmy na komisariat, opowiedziałyśmy policjantom o tym, co widziałyśmy. Ci na początku niechętnie, ale w końcu pojechali z nami w wyznaczone miejsce. Wyszło na jaw, że mężczyzna przetrzymywał w zimnym, ciemnym lochu 8 kobiet. Po śmieci swojej żony, wpadł w depresję, nie mógł pogodzić się z jej odejściem, dlatego obserwował młode kobiety, które mu ją przypominały, a potem podstępnie podając środki odurzające - porywał. Dzięki nam ten mężczyzna nie skrzywdzi już żadnej kobiety. A my zamiast jeździć do lasu na grzyby, chodzimy po pieczarki do supermarketu.

Był ciepły, październikowy dzień. Wybrałyśmy się z mamą na grzyby do oddalonego o 20 kilometrów lasu. Znajdowanie małych, brązowych łebków sprawiało nam radość. Kiedy miałyśmy już kosze zapełnione po brzegi podgrzybkami, zgodnie stwierdziłyśmy, że pora wracać do domu. Ku naszemu zdziwieniu, samochód nie chciał odpalić. Przez ponad pół godziny próbowałyśmy uruchomić silnik,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Ścierając kurze z najwyższego regału w bibliotece zobaczyłam książkę. Nic dziwnego, książka w bibliotece. Tyle, że nie na swoim miejscu. Wzięłam ją do ręki i zaczęłam kartkować. Nagle na ziemię upadła mała karteczka z numerem telefonu. Zmięłam ją i wyrzuciłam do śmieci.
Trzy dni później.
- Dzień dobry, jaki dziś ładny dzień, prawda?
- Piękny, czy życzy sobie Pani książki tej samej autorki, co zawsze?
- Tak, choć ta ostatnia nie była za dobra.
- Różnie bywa z tymi naszymi pisarzami.
- Tak, tak... a wie Pani jaka tragedia u nas na osiedlu się wydarzyła?
- Nic nie słyszałam...
- Mały Jacek wpadł pod tramwaj i nie żyje...
- O nie!!!
- Biegł 3 dni temu po jakąś książkę, w której podobno miała zapisany numer telefonu, bardzo ważny numer, ktoś podobno tam mu go schował i powiedział za późno... Nie znam szczegółów, ale tak pędził tu do Pani do biblioteki, że wpadł na tory...
- Straszne...
- Biorę tę książkę i idę, do widzenia...
- Do widzenia...
Trzy dni wcześniej.
Mężczyzna. Oddaje książkę i wychodzi. Kobieta wchodzi, bierze książkę do ręki i nie odkłada jej na miejsce, coś spisuje...
Gdybym wiedziała co się dzieje... Pobiegłabym za nią...

Ścierając kurze z najwyższego regału w bibliotece zobaczyłam książkę. Nic dziwnego, książka w bibliotece. Tyle, że nie na swoim miejscu. Wzięłam ją do ręki i zaczęłam kartkować. Nagle na ziemię upadła mała karteczka z numerem telefonu. Zmięłam ją i wyrzuciłam do śmieci.
Trzy dni później.
- Dzień dobry, jaki dziś ładny dzień, prawda?
- Piękny, czy życzy sobie Pani książki...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej