- Panie komendancie - w drzwiach ukazała się blond czupryna posterunkowego Flegmy - znowu przyszedł ten gość od zamordowania żony.
- Który gość? - zapytał zdumiony komendant Noncapisco.
- Ten, co to od 2 tygodni przychodzi na posterunek i przekonuje pana, że to on zabił swoją żonę.
- Znowu on - westchnął Noncapisco. - Niech wejdzie. Ani chwili spokoju. Jak nie znajdę mordercy uduszonej małżonki radnego Gęgały, inspektor mi... Mam ręce pełne roboty, a ten mi dupę zawraca.
- Dzień dobry - do pokoju wszedł wysoki mężczyzna o szczurzych rysach twarzy i wyciągnął do komendanta rękę - Gęgała jestem. Ja w sprawie zabójstwa mojej żony.
- Pan też? Miał tu przyjść jakiś facet, co twierdzi, że zabił swoją żonę. Inspektor mi od miesiąca truje głowę zabójstwa żony radnego Gęgały, a teraz jeszcze pan - zdenerwował się Noncapisco.
- No ja właśnie w tej sprawie.
- W jakiej sprawie?
- Zabójstwa żony Gęgały, to jest mojej żony.
- To pana żony, czy żony Gęgały?
- Jestem Gęgała, a zabito moją żonę.
- Jaki zbieg okoliczności. Właśnie pracuję nad sprawą zabójstwa żony radnego, który nazywa się tak jak pan.
- To ja jestem Gęgała i moją żonę zabiłem.
- Teraz rozumiem. Pan chce przyspieszyć rozwiązanie sprawy zabójstwa żony Gęgały?
- Tak. Panie, ja chcę powiedzieć, że jestem radny Gęgała. Zabiłem swoją żonę i niech mnie pan aresztuje i w końcu zakończy tę sprawę.
- Panie... przepraszam jak nazwisko?
- GĘGAŁA!
- Nonkapisko. Miło poznać. Nazwa się pan jak radny, którego żony zabójstwo prowadzę.Co za zbieg okoliczności...
- Ja jestem Gęgała i zabiłem swoją żonę. Niech mnie pan aresztuje i skończy tę farsę!
- Panie Gęgała, jestem zapracowanym człowiekiem. Pan tu przychodzi i zajmuje mi czas, gdy gdzieś po tym mieście chodzi wolno zabójca żony radnego Gęgały. I jeszcze chciałby pan za darmochę przenocować w areszcie. Areszt mamy przepełniony. Zrozumiano?
- To pan nic nie rozumie!- Gęgała wstał z krzesła. Nachylił się nad policjantem i krzyczał a ślina rozpryskiwała się na twarz komendanta. - JESTEM RADNY GĘGAŁA! ZABIŁEM SWOJĄ ŻONĘ! NA JEJ SZYI SĄ MOJE ODCISKI PALCÓW! MIAŁEM MOTYW: KOCHANKĘ I PODPISANĄ ROZDZIELNOŚĆ MAJĄTKOWĄ!NIE MAM ALIBI! PRZYZNAJĘ SIĘ DO WINY!CAPISCO?
- Noncapisco. Jeśli pan pyta, ale już się przedstawiałem.Posterunkowy Flegma zabierze pana na dół. Zaparzy herbatę i spisze pana zeznania. Ja niestety muszę się zająć ważniejszymi sprawami. Rozumie pan, śmierć żony radnego to sprawa niecierpiąca zwłoki. Mam już nawet pewne tropy...
- Naprawdę? Jakie? - sarkastycznie rzekł Gęgała.
- Tajemnica zawodowa. Niech pan nie obrazi się, ale my policjanci mamy pewne sposoby prowadzenia sprawy, które musimy zachować w tajemnicy. Niech już pan idzie panie...Jak?
- Noncapisco - rzekł z sarkazmem Gęgała.
- No i czego pan tu nie rozumie? Jednak bez policji, to społeczeństwo by sobie nie poradziło. Posterunkowy Flegma! Zabrać pana na dół i proszę zadzwonić do radnego Gęgały, żeby stawił się na przesłuchanie. Czas rozwiązać sprawę morderstwa jego żony.

- Panie komendancie - w drzwiach ukazała się blond czupryna posterunkowego Flegmy - znowu przyszedł ten gość od zamordowania żony.
- Który gość? - zapytał zdumiony komendant Noncapisco.
- Ten, co to od 2 tygodni przychodzi na posterunek i przekonuje pana, że to on zabił swoją żonę.
- Znowu on - westchnął Noncapisco. - Niech wejdzie. Ani chwili spokoju. Jak nie znajdę...

- Przecież się przyznaję! Już po raz setny- to ja zabiłam mojego męża, poćwiartowałam go i zakopałam go na jego ulubionym polu golfowym, razem z tą cholerną, czerwoną szminką jego kochanki! Naprawdę te wszystkie pytania są zbędne i po co to światło świecące prosto w oczy?!
- Nie wierzę pani, po prostu coś mi tu nie pasuje! A światło? Filmów kryminalnych pani nie ogląda? Przecież tak można wydobyć najważniejsze informacje! Złamię panią, to pewnie! A teraz, proszę opowiedzieć jeszcze raz jak to się stało!
- Rano 15 października 2016 roku przy sprzątaniu znalazłam pikantny liścik kochanki mojego męża do niego- zdenerwowałam się i zaplanowałam zemstę- kiedy wrócił wzięłam tłuczek do mięsa, rąbnęłam go, a potem poćwiartowałam tasakiem. Gdy się ściemniło pojechałam na pole golfowe, wykopałam dziurę i go zakopałam- tyle!
- Z moich obliczeń wynika, że nie mogła go Pani uderzyć aż tak mocno! Zbrodnię musiał popełnić ktoś silniejszy!
- Jak Panu szło w szkole z matmy?
- Nie najlepiej- na 3. Skąd to pytanie?
- Tak sobie, kontynuujmy.
- A więc co Pani na to powie?
- Uderzyłam mojego męża tłuczkiem do mięsa z metalu. Przyspieszenie to siła przez masę, a porównując to z kruchością czaszki można założyć, że to zrobiłam!
- Eeee… no dobra! Ale dlaczego porzuciła go Pani na polu golfowym i ze szminką? To wygląda raczej na robotę jego kochanki…
- Bo wolał spędzać czas na tym polu golfowym, zamiast być ze mną! A szminka? Bo zapominał ją ścierać kiedy od niej wracał!
- Ech, i tak pani nie wierzę, przecież żony nie zabijają mężów! Wezwę kochankę na przysłuchanie…

- Przecież się przyznaję! Już po raz setny- to ja zabiłam mojego męża, poćwiartowałam go i zakopałam go na jego ulubionym polu golfowym, razem z tą cholerną, czerwoną szminką jego kochanki! Naprawdę te wszystkie pytania są zbędne i po co to światło świecące prosto w oczy?!
- Nie wierzę pani, po prostu coś mi tu nie pasuje! A światło? Filmów kryminalnych pani nie ogląda?...

Hej zgłosiła się do nas osoba która twierdzi że to ona jest winna morderstwa tych dwóch nastolatek co dwa lata temu znaleźliśmy w lasku bolońskim.Poproście go tutaj.
-Dzień dobry panie detektywie.
- Dzień dobry.
-A Pan w jakiej sprawie?
-Chciałbym się do czegoś przyznać to ja Jan Kowalski morderca nastolatek to mnie szukacie.
-A dlaczego to niby Pan.
-Bo wam mówie przecież
-Każdy tak może powiedzieć. Niech sobie pan nie żartuje, szuka pan sławy to niech Pan w telewizji zadebiutuje.
-A żeby Pan wiedział że tak zrobię. Trzasnął drzwiami i wyszedł.

Hej zgłosiła się do nas osoba która twierdzi że to ona jest winna morderstwa tych dwóch nastolatek co dwa lata temu znaleźliśmy w lasku bolońskim.Poproście go tutaj.
-Dzień dobry panie detektywie.
- Dzień dobry.
-A Pan w jakiej sprawie?
-Chciałbym się do czegoś przyznać to ja Jan Kowalski morderca nastolatek to mnie szukacie.
-A dlaczego to niby Pan.
-Bo wam mówie przecież
...

Morderca: Komisarzu, proszę mnie aresztować, to ja jestem tym poszukiwanym, to ja zabiłem Edwarda Nowaka!
Komisarz: Zaraz! Po pierwsze, to obowiązuje główna zasada BHP, czyli jak się wchodzi do pokoju to się puka!
Morderca: Ale ja...
Komisarz: Chwila! Pan to mi kogoś jednak przypomina!
Morderca: I powinienem! Już od dwóch tygodni wszystkie gazety zamieszczają mój rysopis!
Komisarz: No nie wiem... Bardziej mi pan przypomina tego aktora z ‘Chłopaki nie płaczą”. Nosił taki sweter z wyhaftowanym owocem.
Morderca: Grucha!
Komisarz: Właśnie! Tylko pan nie ma swetra, ale chwileczkę...
Morderca: Co pan robi? Co to takiego?
Komisarz: To sweter! Żona mi zrobiła na drutach! Z różowej włóczki, z wyhaftowanym ugryzionym jabłkiem!
Morderca: To Apple!
Komisarz: Może to i Ejple, nie znam się na jabłkach, tyle jest ich odmian... No śmiało niech pan nakłada! I co? Ciepły, prawda?
Morderca: No dobrze, ciepły. A teraz wróćmy do mojego aresztowania, jak już powiedziałem to ja zabiłem Edwarda Nowaka!
Komisarz: Pan? Nie wierze! To było wyrafinowane morderstwo! Prawdziwy majstersztyk zbrodni! (komisarz patrzy na siedzącego przed sobą mężczyznę w różowym swetrze) A pan za przeproszeniem wygląda jak idiota!

Morderca: Komisarzu, proszę mnie aresztować, to ja jestem tym poszukiwanym, to ja zabiłem Edwarda Nowaka!
Komisarz: Zaraz! Po pierwsze, to obowiązuje główna zasada BHP, czyli jak się wchodzi do pokoju to się puka!
Morderca: Ale ja...
Komisarz: Chwila! Pan to mi kogoś jednak przypomina!
Morderca: I powinienem! Już od dwóch tygodni wszystkie gazety zamieszczają mój rysopis!
...

- Komisarz Sierota? – zapytał mężczyzna w średnim wieku.
- Detektyw. A kto pyta?
- Morderca Dziewczyny z Lodu.
- Dobre sobie. Nie bardzo rozumiem o co Panu chodzi?
- Nie dziwi mnie to. Nazwisko zobowiązuje, co?
- Zobowiązuje do czego? Chyba nie rozumiem.
- No ja tym bardziej. Jak mogli tobie zlecić odnalezienie mnie?
- Nie jesteśmy na Ty. I jestem najlepszy.
- Najlepszy w czym? W nieodnajdowaniu morderców?
- Z tego co wiem to detektyw zajmuje się ich odnajdowaniem a nie, nie odnajdowaniem.
- Pan tak na poważnie czy tylko udaje? Pił Pan coś? Jakieś narkotyki może?
- Jestem trzeźwy. Narkotyków też nie dotykam.
- To może leki Pan przedawkował.
- Nie biorę żadnych.
- A powinien Pan. Martwi mnie Pana… głowa – szepnął raczej sam do siebie.
- Co Pan tam mówi?
- Że jestem cholernym mordercą dziewczyny!
- Proszę sobie nie robić ze mnie żartów.
- Żartem to jest Pan.
- No chyba Pan. Śledztwo należy prowadzić z rozwagą. To jak układanie puzzli.
- To już nie ich nie układaj. Jestem tym kogo szukasz.
- Nie wyglądasz na mordercę.
- Ale naprawdę nim jestem!
- Być to Ty możesz co najwyżej menelem.
- To już menel nie może zabić?!
- Może, ale ostatnią osobą, z którą ją widziano był przystojny, dobrze ubrany mężczyzna. Odjechali Porsche. Ty możesz mieć co najwyżej stary rower.
- I na tym rowerze zawiozłem ją nad jezioro. Znalazłem ją w zaułku. Mówiła, że ktoś ją zgwałcił więc i ja skorzystałem. A że się broniła to musiałem ją uciszyć. A bezdomnego z workiem przewieszonym przez ramę roweru nikt nie zatrzyma.
- Tylko ja wiedziałem o worku. Aresztuję Cię.
- No nareszcie!
- Mówiłem, że jestem najlepszy.

- Komisarz Sierota? – zapytał mężczyzna w średnim wieku.
- Detektyw. A kto pyta?
- Morderca Dziewczyny z Lodu.
- Dobre sobie. Nie bardzo rozumiem o co Panu chodzi?
- Nie dziwi mnie to. Nazwisko zobowiązuje, co?
- Zobowiązuje do czego? Chyba nie rozumiem.
- No ja tym bardziej. Jak mogli tobie zlecić odnalezienie mnie?
- Nie jesteśmy na Ty. I jestem najlepszy.
- Najlepszy w...

Na komisariacie odesłali go do drobnego, rozczochranego chłopaczyny w wyraźnie zbyt dużej koszuli. Wyglądał młodo, raczej jak licealista niż jak posterunkowy. Siedział z nosem w ekranie komputera i nawet nie zwrócił uwagi na człowieka stojącego przed nim. Mężczyzna poczekał chwilę, ale zdał sobie w końcu sprawę, że czekanie jest bezcelowe. Ten młokos pewnie układa pasjansa albo przegląda Pudelka.
Odchrząknął. W odpowiedzi młody rzucił na niego kaprawym okiem, ale zaraz wrócił do swoich zajęć.
To mogłoby być śmieszne. Jak rodem z durnej komedyjki. Ale za długo już czekał aż jakiś partacz go namierzy, teraz chciał to mieć po prostu za sobą.
-Dzień dobry, ja w sprawie morderstwa - powiedział, jakby właśnie oświadczał, że zaczyna padać.
Młody policjant wcisnął enter i zbliżył się jeszcze ciut do monitora.
-Był pan świadkiem?- spytał bez zainteresowania.
-Nie, wykonawcą.
Funkcjonariusz (choć wobec tego knypka ten tytuł brzmiał doprawdy śmiesznie!) przez dłuższą chwilę patrzył w ekran komputera, jakby nic nie usłyszał. Potem w jednej chwili odwrócił wzrok od ekranu i spojrzał na mężczyznę.
-Taaaaaaa, jaja pan sobie robi! - parsknął śmiechem. Zapluł monitor i płaszcz mężczyzny a potem dłuższą chwilę wył ze śmiechu jak hiena. Mężczyzna przyglądał mu się ze zmarszczonymi brwiami i miał ogromną ochotę wytrzeć przód płaszcza jego krawacikiem. Nie zrobił tego tylko dlatego, że mógłby go jeszcze bardziej oślinić.
Tym czasem młody odzyskał spokój i patrzył teraz na niego szeroko otwartymi oczami.
-Pan nie żartował, tak?
-A czy wyglądam jakbym żartował?
-I przyszedł pan sobie ot tak, złożyć zeznania?
-Właśnie tak.- Mężczyzna zaczynał tracić cierpliwość.
-Czyli mówi pan, że kogoś zabił?
-To właśnie twierdzę.
Policjant przyglądał mu się chwilę, dziwnie unosząc brwi, jakby usilnie starał się połączyć wątki. Mężczyzna, morderstwo, zeznania. Niby logiczne.
No, nie bardzo.
-Stasiu! - krzyknął w końcu młody.- Dzwoń do wariatkowa, znowu im jeden uciekł!

Na komisariacie odesłali go do drobnego, rozczochranego chłopaczyny w wyraźnie zbyt dużej koszuli. Wyglądał młodo, raczej jak licealista niż jak posterunkowy. Siedział z nosem w ekranie komputera i nawet nie zwrócił uwagi na człowieka stojącego przed nim. Mężczyzna poczekał chwilę, ale zdał sobie w końcu sprawę, że czekanie jest bezcelowe. Ten młokos pewnie układa pasjansa...

- Detektywie
- Tak? W czym mogę pomóc? – zapytał mężczyzna podnosząc głowę znad sterty papierów.
- Chciałabym się do czegoś przyznać.
- Słucham.
- To ja zabiłam Dziewczynę z Lodu.
- Czego szukasz? Rozgłosu? Sławy? Chcesz trafić do więzienia bo Ci się nie chce pracować?
- Ale to naprawdę ja. Dziewczyna miała kawałki szkła w głowie.
- Pisali o tym niemal w każdej gazecie.
- Znaleziono ofiarę koło godziny 21.
- Mówili o tym w dzienniku.
- Ale nie mówili, że gdyby nie włamanie do magazynu to zwłok byście nie odnaleźli do dzisiaj.
- Mogłaś gdzieś to usłyszeć. Jesteś pismakiem? Podajesz się za mordercę żeby wyciągnąć informacje dla swojej gazetki?!
- Nie. Na Boga. Jestem morderczynią! Dziewczynie wypalono na czole płatek śniegu.
- A to ciekawe… Czyżbyś… Ale moment. – mężczyzna poszperał w notatkach. – Eeee. To też wypłynęło. Mogłaś to usłyszeć w wiadomościach, chociaż informacja pojawiła się tylko raz. Nie masz żadnych dowodów. Wynocha mi stąd.
- Ale to naprawdę ja! – dziewczyna rzuciła się na kolana i zaczęła płakać. – Mam już dość! Nie wytrzymam tego. Muszę się przyznać przed całym światem albo oszaleję.
- Ja za chwilę oszaleję, przez Ciebie dziewczyno.
- Pobierzcie moje DNA i porównajcie z DNA mordercy.
- Morderca nie zostawił DNA.
- Zgadza się! Bo całe ciało zostało spryskane środkiem chemicznym który usunął resztki mojego DNA.
- O tym też mówili. Zresztą. Jesteś tak mała, że nawet gdybyś zabiła to jakim cudem poradziłabyś sobie z jej ciałem? Denatka jest większa od Ciebie.
- Dlatego ją wypatroszyłam! Najpierw przeniosłam ciało, a potem wnętrzności.
- O tym nie było nigdzie! Jesteś aresztowana.

- Detektywie
- Tak? W czym mogę pomóc? – zapytał mężczyzna podnosząc głowę znad sterty papierów.
- Chciałabym się do czegoś przyznać.
- Słucham.
- To ja zabiłam Dziewczynę z Lodu.
- Czego szukasz? Rozgłosu? Sławy? Chcesz trafić do więzienia bo Ci się nie chce pracować?
- Ale to naprawdę ja. Dziewczyna miała kawałki szkła w głowie.
- Pisali o tym niemal w każdej gazecie.
-...

Detektyw Joe chaotycznie poszukiwał dzwoniącego gdzieś w samym środku sterty papierów telefonu. Piskliwa melodyjka ala radiowy jingiel ustała dokładnie wtedy, gdy już wywrócił wszystko do góry nogami i odnalazł komórkę tryumfalnie unosząc torebkę po bodajże wczorajszym śniadaniu. - Mamusia. - oznajmił, po czym odwrócił się do przesłuchiwanego Matta, odkładając torebkę na szczyt grożącego zawaleniem stosu:

- Widziano Pana wychodzącego ze sklepu w pobliżu miejsca zbrodni kwadrans po próbie zabójstwa.

- Tak, przyjechałem po bułki. Z drugiego końca miasta. Ciabatki. - odpowiedział Matt rzeczowo. Grymas wysiłku przemknął przez twarz Joe...

- No tak, pewnie promocja, tak to jest! - wykrzyknął detektyw z wyraźną ulgą.

- Na ciabatki. - Matt opanował drżenie kącika ust - Kwadrans to trochę dużo jak na trzy bułki, ale wiesz, Joe - pochylił się nad stołem i dodał niemalże konspiracyjnym szeptem - kolejka była.

- Kolejka, tak to jest... Znał Pan poszkodowanego?

- Uwiódł mi żonę, wyprowadził pieniądze z mojej firmy i planował wyjazd na Kanary. Z żoną, pieniędzmi i psem. - wyrecytował.

- Miał wrogów?

- Skądże.

- Tak to jest... Czy zauważył Pan coś nietypowego?

- Nieszczególnie. Może plamy krwi na moim płaszczu.

- Tak to...

- Joe... - na twarzy Matta zniecierpliwienie mieszało się ze zdumieniem, ale przede wszystkim był już bardzo zmęczony. Od dawna. - Nie myślałeś, że nadawałbym się na sprawcę?

Joe roześmiał się głośno, rozwalając stertę papierów, po czym powoli i z pełnym pobłażliwości przekonaniem odparł - Gdyby tak było, już dawno bym o tym wiedział.

- Tak to jest...

Detektyw Joe chaotycznie poszukiwał dzwoniącego gdzieś w samym środku sterty papierów telefonu. Piskliwa melodyjka ala radiowy jingiel ustała dokładnie wtedy, gdy już wywrócił wszystko do góry nogami i odnalazł komórkę tryumfalnie unosząc torebkę po bodajże wczorajszym śniadaniu. - Mamusia. - oznajmił, po czym odwrócił się do przesłuchiwanego Matta, odkładając torebkę na...

Biuro detektywistyczne "Szukajcie a znajdziecie" mieściło się na 2 piętrze jednego z wielu apartamentowców w Warszawie. Na biurku detektywa Świerka rozdzwonił się telefon.

- Świerk, słucham.
- Wiem, że prowadzisz sprawę serii morderstw, w tym zabójstwa biznesmena Rogońskiego. Od 3 miesięcy... Kiepsko ci idzie... Pomogę ci trochę.
- Jak? Co Pan o tym wie? Kim Pan jest?
- Wiem kto jest zabójcą.
- Coooo... Niby kto?
- Ja.
- Wolne żarty. I niby odstrzeliłeś mu łeb i tak po prostu postanowiłeś się przyznać? Jakoś ci nie wierzę.
- Sława. Tego chcę. Przy ciele zostawiłem nawet karteczkę ze wskazówką, ale ty nawet nie pofatygowałeś się żeby sprawdzić ten trop. Liczyłem na to, że masz więcej oleju w głowie.
- Dobra, dobra, ty mnie roboty nie ucz. Niby dlaczego w ogóle mam ci wierzyć? Może jesteś jakimś szaleńcem, którego bawi wymyślanie bredni?
- Szaleńcem na pewno. Siedzę teraz w ogródku przy "Magnolii", to restauracja na przeciwko twojego biura. Zaraz kogoś dla ciebie zabiję skoro upierasz się, że muszę dać ci jakiś dowód.

*strzały, krzyki ludzi*

- Teraz wierzysz?
- Raczej nie.
- Podszedłeś w ogóle do okna?
- Kawę parzyłem... Czarną.
- Kur... człowieku! To jeszcze raz. Tylko tym razem patrz!
- Ok, ok.

*strzały*

Detektyw podchodzi do okna, na chodniku leżą 2 trupy w kałuży krwi. Przy pobliskim stoliku siedzi młody mężczyzna z telefonem przy uchu.
- Teraz widziałeś?
- Teraz tak. I co teraz?
- No nie wiem, może spróbujesz mnie dorwać zanim zjadą się gliny?
- Z Mietkiem musiałbym iść. To mój pracownik od czarnej roboty, ale skoczył za róg po kanapki.
- Człowieku... Czy ty w ogóle chcesz mnie złapać?
- Ja ci mówię facet, ja się na swojej robocie znam, ja się w twoją nie mieszam. Nie mówię ci, czy masz używać Colta czy Uzi, więc ty nie wtryniaj się do mojej. Będzie Mietek, będzie aresztowanie. Nie po to zatrudniłem osiłka żebym sobie teraz łapy brudził. Zaraz do niego zadzwonię.
- Niech ci będzie. Czekam jeszcze 5 minut, potem musisz sobie radzić sam. A ten twój Mietek to napakowany jest...?
- No tak ze 110 kilo żywej masy i w sumie góra mięśni... Ma hopla na punkcie siłowni.
- Wiesz co... co będziesz chłopu przeszkadzał w zakupach... Zdzwonimy się jeszcze!

Biuro detektywistyczne "Szukajcie a znajdziecie" mieściło się na 2 piętrze jednego z wielu apartamentowców w Warszawie. Na biurku detektywa Świerka rozdzwonił się telefon.

- Świerk, słucham.
- Wiem, że prowadzisz sprawę serii morderstw, w tym zabójstwa biznesmena Rogońskiego. Od 3 miesięcy... Kiepsko ci idzie... Pomogę ci trochę.
- Jak? Co Pan o tym wie? Kim Pan jest?
-...

Biuro detektywistyczne "Szukajcie a znajdziecie" mieściło się na 2 piętrze jednego z wielu apartamentowców w Warszawie. Na biurku detektywa Świerka rozdzwonił się telefon.

- Świerk, słucham.
- Wiem, że prowadzisz sprawę serii morderstw, w tym zabójstwa biznesmena Rogońskiego. Od 3 miesięcy... Kiepsko ci idzie... Pomogę ci trochę.
- Jak? Co Pan o tym wie? Kim Pan jest?
- Wiem kto jest zabójcą.
- Coooo... Niby kto?
- Ja.
- Wolne żarty. I niby odstrzeliłeś mu łeb i tak po prostu postanowiłeś się przyznać? Jakoś ci nie wierzę.
- Sława. Tego chcę. Przy ciele zostawiłem nawet karteczkę ze wskazówką, ale ty nawet nie pofatygowałeś się żeby sprawdzić ten trop. Liczyłem na to, że masz więcej oleju w głowie.
- Dobra, dobra, ty mnie roboty nie ucz. Niby dlaczego w ogóle mam ci wierzyć? Może jesteś jakimś szaleńcem, którego bawi wymyślanie bredni?
- Szaleńcem na pewno. Siedzę teraz w ogródku przy "Magnolii", to restauracja na przeciwko twojego biura. Zaraz kogoś dla ciebie zabiję skoro upierasz się, że muszę dać ci jakiś dowód.

*strzały, krzyki ludzi*

- Teraz wierzysz?
- Raczej nie.
- Podszedłeś w ogóle do okna?
- Kawę parzyłem... Czarną.
- Kur... człowieku! To jeszcze raz. Tylko tym razem patrz!
- Ok, ok.

*strzały*

Detektyw podchodzi do okna, na chodniku leżą 2 trupy w kałuży krwi. Przy pobliskim stoliku siedzi młody mężczyzna z telefonem przy uchu.
- Teraz widziałeś?
- Teraz tak. I co teraz?
- No nie wiem, może spróbujesz mnie dorwać zanim zjadą się gliny?
- Z Mietkiem musiałbym iść. To mój pracownik od czarnej roboty, ale skoczył za róg po kanapki.
- Człowieku... Czy ty w ogóle chcesz mnie złapać?
- Ja ci mówię facet, ja się na swojej robocie znam, ja się w twoją nie mieszam. Nie mówię ci, czy masz używać Colta czy Uzi, więc ty nie wtryniaj się do mojej. Będzie Mietek, będzie aresztowanie. Nie po to zatrudniłem osiłka żebym sobie teraz łapy brudził. Zaraz do niego zadzwonię.
- Niech ci będzie. Czekam jeszcze 5 minut, potem musisz sobie radzić sam. A ten twój Mietek to napakowany jest...?
- No tak ze 110 kilo żywej masy i w sumie góra mięśni... Ma hopla na punkcie siłowni.
- Wiesz co... co będziesz chłopu przeszkadzał w zakupach... Zdzwonimy się jeszcze!

Biuro detektywistyczne "Szukajcie a znajdziecie" mieściło się na 2 piętrze jednego z wielu apartamentowców w Warszawie. Na biurku detektywa Świerka rozdzwonił się telefon.

- Świerk, słucham.
- Wiem, że prowadzisz sprawę serii morderstw, w tym zabójstwa biznesmena Rogońskiego. Od 3 miesięcy... Kiepsko ci idzie... Pomogę ci trochę.
- Jak? Co Pan o tym wie? Kim Pan jest?
-...