Pewnego umiarkowanie pięknego dnia,w odludnym miasteczku Greenfield,Frances Samwick postanowiła upiec ciasto.Zupełnie nieświadoma wagi podjętej decyzji,wyruszyła po brakujący cukier.Do oddalonego o dwa kilometry sklepu prowadziła opustoszała szosa.Jedyne co było po drodze to wysoki,przekrzywiony dom,porośnięty latoroślą,ze starym,zzieleniałym już dachem i rdzawoczerwonymi drzwiami.Stał tam od niepamiętnych czasów,otoczony niewielkim wierzbowym zagajnikiem.Te,niczym strażniczki,chroniły opustoszałą twierdzę,przenikliwie obserwując otoczenie.Zapatrzona na nie dziewczyna,dopiero w ostatniej chwili ujrzała nadjeżdżający z nikąd samochód.Stała jak sparaliżowana,spoglądając śmierci w oczy.Przez oślepiajace reflektory nawet nie dostrzegła,że w środku nikogo nie było.Nagle poczuła jakąś niewidzialną siłę.Oderwała ją od ziemi i gwałtownie odrzuciła na pobocze.Oszołomiona,leżała tam bez najmniejszego ruchu.Kiedy wreszcie ostrożnie usiadła i rozejrzała się,nie było nawet śladu rozpędzonej maszyny.Wokół głucha cisza,przerywana jedynie poświstywaniem wiosennego wiatru.Zupełnie jakby szeptał wierzbom najskrytsze tajemnice.Dziewczyna poczuła na sobie czyjś wzrok.Na drodze stał mężczyzna.Z długimi,srebrzystymi włosami,spiczastymi uszami i przenikliwymi oczami.W tej szarozielonej pelerynie,z przypiętym do boku misternym sztyletem,roztaczał swoisty mrok.Wyciągnął rekę.Frances powoli wstała i ruszyła w jego kierunku.Uśmiech wykrzywił mu usta.Mocno chwycił jej dłoń i zniknęli pomiędzy drzewami.

Pewnego umiarkowanie pięknego dnia,w odludnym miasteczku Greenfield,Frances Samwick postanowiła upiec ciasto.Zupełnie nieświadoma wagi podjętej decyzji,wyruszyła po brakujący cukier.Do oddalonego o dwa kilometry sklepu prowadziła opustoszała szosa.Jedyne co było po drodze to wysoki,przekrzywiony dom,porośnięty latoroślą,ze starym,zzieleniałym już dachem i rdzawoczerwonymi...

Szłam korytarzami Uniwersytetu, mówiłam „Dzień dobry” doktorom habilitowanym, profesorom, doktorantom,z którymi miałam wykłady i zajęcia.Nic się nie zmienili.Pewnie im się wydawało, że ja też nie. Byłam dla nich przeciętną studentką, jedną z wielu, bez wybitnych osiągnięć, najlepszych ocen.Nie zdawali sobie sprawy jednak, że w czasie wyjazdu wakacyjnego coś się zdarzyło...
22 lipca, będąc w Grecji,poszłam popływać w Morzu Śródziemnym. Z brzegu widziałam oddalone o sto metrów skały.Popłynęłam w ich kierunku. Okazało się, że czekały mnie jaskinie do przepłynięcia- cudownie! Zapadły ciemności, a do poruszania się używałam słuchu i odgłosów obijających się o skały fal. Nagle moim oczom ukazał się przepiękny podwodny widok. Coś świeciło na złoto- czerwono-zielono.Zanurzyłam się i płynęłam coraz głębiej i głębiej, by dosięgnąć tajemniczego źródła światła.Był nim proszek. Dotknęłam go.Ogromna siła wciągnęła mnie w tunel i wyrzuciła na plażę. Znalazłam się w sekundzie znów obok swego ręcznika. Ogarnął mnie szok, a potem potrafiłam stawać się niewidzialna...
Któregoś dnia zobaczyłam, jak profesor z zakładu zoologii kierował się w kierunku zakładu mikrobiologii.Z racji tego, że byłam ciekawska od urodzenia, sprawiłam sobie niewidzialność i poszłam za nim. Usiadłam sobie przy stole laboratoryjnym i słuchałam rozmowy.
- Jesteście pewni, że zadziała?
- Tak. Tak było kiedyś. Szczury były nosicielami dżumy i zaraziły ogrom ludzi. Epidemia się znów powtórzy. Musicie dla nas załatwić tysiąc szczurów, my wyhodowaliśmy oporny na antybiotyki szczep bakterii. Potem tylko zarazić nimi zwierzęta i wypuścić je tam...
- Genialny plan. Oby powiodło się nam bez komplikacji. Widzimy się jutro, ja ze szczurami, a wy ze szczepem, w sali 110 przed północą.
Zmroziło mnie, jak usłyszałam o próbach wywołania epidemii tam. Właśnie, co znaczyło słowo „tam”? Gdzie chcą zrobić zamach? Nieważne. Pobiegłam z tym na policję.

Szłam korytarzami Uniwersytetu, mówiłam „Dzień dobry” doktorom habilitowanym, profesorom, doktorantom,z którymi miałam wykłady i zajęcia.Nic się nie zmienili.Pewnie im się wydawało, że ja też nie. Byłam dla nich przeciętną studentką, jedną z wielu, bez wybitnych osiągnięć, najlepszych ocen.Nie zdawali sobie sprawy jednak, że w czasie wyjazdu wakacyjnego coś się zdarzyło...
...

Łucja mieszkała na skraju lasu. Była już za stara na urodzenie dziecka, a mąż zmarł rok wcześniej. Bardzo po nim rozpaczała.
Pewnego dnia do drzwi jej chatki zapukała staruszka. Nic nie mówiąc wręczyła jej zaczarowaną maszynę do pisania, po czym puff! Zamieniła się w chmurkę różowego kurzu.
Cokolwiek Łucja napisała na maszynie, wspierało na duchu, pocieszało, dawało ukojenie.
Napisane listy zaczęła rozdawać obcym, przygnębionym ludziom, na ulicach ponurego miasta.
Kiedy nadawca wiadomości, w samotności spotykał się z listem od Łucji, czuł błogość, ulgę i natchnienie do piękniejszego, radośniejszego życia. List w jego dłoniach robił puff! I zamieniał się w ulatującego, barwnego motyla. W tedy każdy kto go przeczytał, wiedział, że było to ważne wydarzenie spowodowane miłością i troską autora listu.
Za każdym razem, kiedy list przemieniał się w motyla, biały włos Łucji czerniał, i odmłodniała. Doczekała się tysięcy dzieci- adresatów jej listów.

Łucja mieszkała na skraju lasu. Była już za stara na urodzenie dziecka, a mąż zmarł rok wcześniej. Bardzo po nim rozpaczała.
Pewnego dnia do drzwi jej chatki zapukała staruszka. Nic nie mówiąc wręczyła jej zaczarowaną maszynę do pisania, po czym puff! Zamieniła się w chmurkę różowego kurzu.
Cokolwiek Łucja napisała na maszynie, wspierało na duchu, pocieszało, dawało...

Żółte liście zawirowały wokół nóg. "To już jesień" szepnęłam. "To już jesień" powtórzył gawron siedzący na drzewie. Zeskoczył z gałęzi i poszybował nad osiedlem. Cichutko weszłam do mieszkania. "Zośka?" zawołała moja współlokatorka.
- Przyszły rachunki. Zobacz - koleżanka podsunęła mi list pod nos. Przeczytałam go uważnie.
- Wiem, zużywam dużo wody, ale to niemożliwe.
- Niemożliwe? To przeczytaj jeszcze raz. Nie zamierzam za wszystko płacić.
- Nie będziesz - odparłam.
Wzięłam płaszcz i wycofałam się do drzwi. Poszłam do parku, usiadłam na ulubionej ławce. Potrzebowałam chwili na przemyślenie sytuacji. Nagle zorientowałam się, że na oparciu przysiadł gawron.
- Co cię trapi? - zapytał.
- Nie mam pieniędzy, panie... - obejrzałam rozmówcę od stóp do głów.
- Mówią mi Czarnodzioby. Pieniądze szczęścia nie dają - zakrakał.
- Ale bez pieniędzy nie kupię jedzenia - odpowiedziałam smutno.
- Rzeczywiście. Bez jedzenia trudno być szczęśliwym.
Gawron gładził pióra w zamyśleniu. Nagle przerwał i powiedział:
- Mogę Ci pomóc. W zamian oczekuję miski kaszy w każdy zimowy dzień.
Następnego dnia ujrzałam ptaki kotłujące się przy moim balkonie. Gdy otworzyłam drzwi, krakanie ustało. Na barierce siedziały w szeregu gawrony. Na posadzce ułożony był stos groszy i guzików. Zza tego bogactwa wyszedł dostojnym krokiem Czarnodzioby.
- To wszystko, co znaleźliśmy. Koledzy mieli problem z odróżnieniem guzików od monet, ale pieniędzy wystarczy.
- Jak mam wam dziękować? - zapytałam.
- Nie dziękuj, pamiętaj o nas zimą.

Żółte liście zawirowały wokół nóg. "To już jesień" szepnęłam. "To już jesień" powtórzył gawron siedzący na drzewie. Zeskoczył z gałęzi i poszybował nad osiedlem. Cichutko weszłam do mieszkania. "Zośka?" zawołała moja współlokatorka.
- Przyszły rachunki. Zobacz - koleżanka podsunęła mi list pod nos. Przeczytałam go uważnie.
- Wiem, zużywam dużo wody, ale to niemożliwe.
-...

Pod blok zajechała czerwona furgonetka w stanie połowicznego rozpadu. Na jej boku był krzykliwie żółty napis „Maciej Szewczyk i Józef Hameln. Dezynsekcja dla każdego. Tanio.” Nie zdążyła jeszcze porządnie wyhamować, a już do jej drzwi zaczęła się dobijać Jadwiga, znana w okolicy ze swojego nader dużego nosa i miłości do kotów.
-Miałeś być dwie godziny temu! Ty łajzo! Dalej do roboty, bo ci nie zapłacę! - Krzyknęła w uchylone okno.
-A co się stało-? - Spytał wychodzący z auta mężczyzna z wyglądu niepodobny do nikogo. W jego głosie dało się wyczuć ślady nie tak dawnego spotkania towarzyskiego.
-Nie widzisz gamoniu. -Wskazała na absurdalnie dużego smoka zalegającego przed wejściem klatki.-Przylazła ta gadzina i nie można wejść. A ja panie kota mam w domu. Śniadania jeszcze nie jadł! - Jakby na potwierdzenie z okna na piętrze wyjrzał kot i bez skrępowania zaczął właścicielce wygrażać. -Jadzia, co ty tam robisz, źryć mi miałaś dać dwie godziny temu. Jak za pięć minut nie będzie papu, to strącam lusterko.
Staruszka zmieniła ton na milszy.-Pan ratuje, panie specjalisto, na lusterko mam jeszcze raty.
-Się zrobi.-Powiedział Maciej i nie zwlekając otworzył tył furgonetki i wyciągnął jakieś futrzaste brzydactwo.
Podszedł do smoka i położył mu futrzaka przed pyskiem.
-Zobacz, wujcio ci przyniósł smakołyk. - Powiedział z udawaną czułością.
-Spadaj wuja, bo w pysk dostaniesz. - Odpowiedział bez czułości smok. I w tym momencie Maciej uznał, że na dziś wystarczy mu pracy.

Pod blok zajechała czerwona furgonetka w stanie połowicznego rozpadu. Na jej boku był krzykliwie żółty napis „Maciej Szewczyk i Józef Hameln. Dezynsekcja dla każdego. Tanio.” Nie zdążyła jeszcze porządnie wyhamować, a już do jej drzwi zaczęła się dobijać Jadwiga, znana w okolicy ze swojego nader dużego nosa i miłości do kotów.
-Miałeś być dwie godziny temu! Ty łajzo! Dalej...

Czekała mnie tego dnia sprawa rozwodowa, a ja już byłam spóźniona. Włożyłam siedmiomilowe buty i w mig znalazłam się przed budynkiem sądu. Na ławce siedział mój za chwilę były mąż, który przybrał postać osła. Pomyślałam, że nie dam się nabrać na tę udawaną skruchę i aby nie przechodzić obok niego, zamieniłam się w motylka, który z lekkością przeleciał przez wszystkie korytarze i wleciał wprost do sali rozpraw. Sędzia poprosił mnie do wokandy i zamiast zadać jakieś pytanie, sypnął mi w oczy srebrnym proszkiem. O nie! Zamienił mnie w książkę, którą najpierw sam dokładnie obejrzał swymi rozbieganymi oczkami, a potem oddał mojemu mężowi. Kilka minut później wylądowałam z hukiem w lepkim i śmierdzącym koszu na śmieci. Co ze mną będzie? O, psia kość, jak boli! Jęknęłam, gdy wypalił mi w okładce dziurę niedopalony papieros. Nagle poczułam, że unoszę się. To elf trzymał mnie w swoich ramionach. Powiedział, że nazywa się Psia Kość i przybywa wszędzie tam, skąd dochodzi dźwięk jego imienia. Zaniósł mnie czarodziejowi, co mieszkał w chacie z hot-dogów. Ten zdjął ze mnie zły czar, poczęstował pysznym hot-dogiem i wręczył tajemniczy przedmiot przypominający pilot do telewizora. Gdy wróciłam do domu, położyłam go obok śpiącego męża. Ten, obudziwszy się, wziął go do ręki, by włączyć telewizor, nacisnął guzik i... rozpłynął się w powietrzu, pozostawiając lawendowy zapach.

Czekała mnie tego dnia sprawa rozwodowa, a ja już byłam spóźniona. Włożyłam siedmiomilowe buty i w mig znalazłam się przed budynkiem sądu. Na ławce siedział mój za chwilę były mąż, który przybrał postać osła. Pomyślałam, że nie dam się nabrać na tę udawaną skruchę i aby nie przechodzić obok niego, zamieniłam się w motylka, który z lekkością przeleciał przez wszystkie...

Nie tak dawno, gdzieś na świecie,
urodziła się księżniczka,
całkiem ładna, pewnie wiecie,
taka ładna, jak różyczka.

Każdy krewny zaproszony,
żeby zobaczyć różyczkę
bywał zwykle zachwycony,
jaką piękną ma twarzyczkę.

Wraz z rozwojem młodej damy,
bardzo szybko wyszło na jaw,
że ma rozum niesłychany,
uczyć może się od zaraz.

Jednak piękna, młoda mama,
chciała, by mała Anielka ,
wygląd poprawiała sama,
była piękna, jak modelka.

Lecz Anielka nie lubiła,
szminek oraz drogich rzeczy,
za to dużo się bawiła,
z czego tata się nie cieszył.

On chciał znowu, żeby mała,
była mądra niesłychanie,
ale ona nie słuchała,
miała w nosie to gadanie.

Skoro uczyć się nie chciała,
i dbać o swe młode ciało,
szybko głupiutka się stała
a o modelce,
marzenie zostało.

Już gdy była bardzo mała,
uwielbiała jeść łakocie
brzydkim kaczątkiem się stała,
I oparcie miała tylko,
w swoim starym, rudym kocie.

Tak się zwykle kończą sprawy,
w naszym miłym, długim życiu
nawet kiedy dla zabawy,
nie słuchamy swych rodziców.

Nie tak dawno, gdzieś na świecie,
urodziła się księżniczka,
całkiem ładna, pewnie wiecie,
taka ładna, jak różyczka.

Każdy krewny zaproszony,
żeby zobaczyć różyczkę
bywał zwykle zachwycony,
jaką piękną ma twarzyczkę.

Wraz z rozwojem młodej damy,
bardzo szybko wyszło na jaw,
że ma rozum niesłychany,
uczyć może się od zaraz.

Jednak piękna, młoda mama,
chciała, by mała...

Tego wieczoru szybko udało się jej opuścić zatłoczony podziemny parking pod biurowcem. Nareszcie, do domu, do dzieci. Pewnie czekają na bajkę ma dobranoc i buziaka.Nagle z tylnego siedzenia usłyszała cichutko glosik. 'Nie jedź tak szybko, pozabijasz nas!' Zaskoczona zjechała czym prędzej na pobocze i obejrzała się. Na tylnej kanapie siedziały trzy maleńkie wróżki. 'Ela, wiemy że już dawno przestałaś w nas wierzyć, ale dziś twoja córeczka Tosia powiedziała w przedszkolu że my nie istniejemy. Jeśli zrobi to jeszcze dwa razy naprawdę tak się stanie. Pomóż nam!' I jak tu odmówić starym przyjaciółkom?
W jednej chwili zaplanowała wspólną kolację zapoznawczą z Tosią, opowiadanie historii z krainy wróżek. To musi jej się spodobać. Ela, włączyła silnik i z planem ratowania krainy baśni wraz ze swoimi pasażerkami wróciła do domu. A czy udało się przekonać Tosię i jakie historyjki opowiedziały wróżki... opowiem jutro wieczorem.

Tego wieczoru szybko udało się jej opuścić zatłoczony podziemny parking pod biurowcem. Nareszcie, do domu, do dzieci. Pewnie czekają na bajkę ma dobranoc i buziaka.Nagle z tylnego siedzenia usłyszała cichutko glosik. 'Nie jedź tak szybko, pozabijasz nas!' Zaskoczona zjechała czym prędzej na pobocze i obejrzała się. Na tylnej kanapie siedziały trzy maleńkie wróżki. 'Ela,...

A było to niedawno temu,
W krainie dalekiej niebu,
W której żyła wiedźma Lucyna.
Nie miała córki, nie miała syna.
Bigos tylko od rana gotowała,
Na swój wygląd czasu nie miała.
Podarte ciuszki, nieumalowana,
Na głowie fryzura wiecznie roztrzepana.
Raz do jej bloku pewna postać zawitała…
No i się wiedźma na zabój zakochała!
Lecz się spytacie – któż to był taki?
Król, odziany w szlachetne fraki?
Rycerz z błyszczącą i ciężką zbroją?
Który nakopał wrogim wojom?
Piękny młodzieniec, co jest bogaty?
Kto w takim razie? Ogr włochaty!?
Nie! „Seledynowym cudem” go nazwała,
W myślach swoich, gdy go ujrzała.
Była to żabka, żabka zielona,
Lecz nie hasała bezwiednie po polach.
To czarodziej, mag doświadczony,
A w tej postaci… uciekł od żony.
W mieście zbłądził, do bloku dotarł,
Przed nim prawie o śmierć się otarł.
Lucyny kot chciał go capnąć,
Wrzucić do paszczy i chapnąć.
Wtem wiedźma mocy wielkiej użyła,
Kota na grzbiet w mig przekręciła.
Żaba za ratunek długo dziękowała,
Ale z wyjawieniem tożsamości zwlekała.
W końcu jednak przemieniła się w maga,
„Jaki przystojny” – myśli Baba Jaga.
„- Życie ci zawdzięczam, dobra pani,
Lecz iść muszę, czas mnie nagli.”
„- Co?!” chwyciła go za ramię,
Wpadła chyba w jakąś manię!
Mamrotała coś przez chwilę,
A czarodziej stracił siłę.
Zaciągnęła go do domu,
I nie uciekł po kryjomu…
Uwięziony, płacze w nocy,
Chciałby przywrócenia mocy,
Które zabrała mu zakochana jędza.
Od niej się non stop odpędza…
Morał z tego płynie taki:
Nie wchodź do nieznanej chaty!

A było to niedawno temu,
W krainie dalekiej niebu,
W której żyła wiedźma Lucyna.
Nie miała córki, nie miała syna.
Bigos tylko od rana gotowała,
Na swój wygląd czasu nie miała.
Podarte ciuszki, nieumalowana,
Na głowie fryzura wiecznie roztrzepana.
Raz do jej bloku pewna postać zawitała…
No i się wiedźma na zabój zakochała!
Lecz się spytacie – któż to był taki?
Król, odziany...

Maks zawsze był skromnym dzieckiem. Wiedział, że powinien mało się odzywać i nie prosić o zbyt wiele jeśli nie chciał mieć czerwonego śladu na tylnej części ciała. Dlatego Maks starał się przestrzegać tych zasad i nie rzucać się w oczy ojcu. Właśnie wracał ze szkoły, smutny, że musiał opuścić szkolnych kolegów, gdy jego uwagę przykuło coś błyszczącego w trawie. Schylił się i podniósł złoty medalion. Z przodu miał wygrawerowaną wróżkę,a pod nią napis: "Dla czystych serc". Otworzył przednią klapkę i jego oczom ukazała się gładka, złota tafla. Po chwili powierzchnia zamigotała i chłopcu ukazała się twarz zmarłej matki. Postać uśmiechała się do niego i machała rękami, jakby chciała dać znać, że nadal przy nim jest... Zaskoczony wpatrywał się przez chwilę po czym biegiem wrócił do domu i pokazał medalion ojcu. Gdy on to zobaczył zaczął płakać rzewnymi łzami. Po chwili chłopiec się do niego przyłączył. Po raz pierwszy od dawna się przytulili. Ojciec przeprosił chłopca za wszystkie krzywdy, które mu wyrządził. Jeszcze długo siedzieli tak prowadząc między sobą szczerą rozmowę. W końcu późno w nocy rozeszli się do łóżek.
Tej nocy Maks śnił o wróżkach.

Maks zawsze był skromnym dzieckiem. Wiedział, że powinien mało się odzywać i nie prosić o zbyt wiele jeśli nie chciał mieć czerwonego śladu na tylnej części ciała. Dlatego Maks starał się przestrzegać tych zasad i nie rzucać się w oczy ojcu. Właśnie wracał ze szkoły, smutny, że musiał opuścić szkolnych kolegów, gdy jego uwagę przykuło coś błyszczącego w trawie. Schylił się...