- Daj spokój. To zły pomysł.
- Ona ma rację. Wymyślmy coś innego – Artur poklepuje mnie po ramieniu.
- Chłopie, to jest najlepszy plan – odpowiadam mu zirytowany.
Nikt mnie nie popiera.
Całą grupą stoimy przy drugim oknie, przed drzwiami klasy, gdzie za 10 minut mamy biologię. Wszyscy są podenerwowani, niektórzy wykorzystują ostatnie chwile, aby się czegoś nauczyć.
- Musimy to zrobić. To najlepsze rozwiązanie – tłumaczę po raz kolejny.
Zerkam na grupkę stojącą przy czwartym oknie, w niewielkiej odległości od nas. Szara, przeciętna i niezbyt dobrze ubrana grupka dzieciaków.
- Stary, ty to wymyśliłeś, więc ty to załatw – odpowiada ktoś.
Podchodzi do mnie Julka.
- Wy serio chcecie dogadać się z tymi biedakami? – patrzy na tamtych pogardliwie, pisząc smsa na iphone7 .
- Jeśli chcemy, aby wyrzucili biologicę, musimy się z nimi dogadać. Im więcej osób podpisze petycję, tym lepiej.
- Julka, on ma rację, schowaj dumę do kieszeni.
Patrzy na mnie pogardliwie i poprawia blond loki.
Biorę swój plecak z Nike, poprawiam bluzę z House i podchodzę do grupki.
- Hejka! Słuchajcie, wiem, że się niedogadujemy i nie trzymamy razem, ale tym razem musimy to zrobić. Chcecie, żeby wyrzucili biologicę?
Niektórzy patrzą na mnie zazdrośnie. Albo na moje ciuchy. Potem spoglądają niechętnie na grupkę za moimi plecami.
- W porządku. Jasne, że chcemy. Ona terroryzuje wszystkie klasy.
Podaję chłopakowi rękę. Uśmiechamy się do siebie. Tym razem różnice między nami nie mają znaczenia.
Pa, pa biologico!

- Daj spokój. To zły pomysł.
- Ona ma rację. Wymyślmy coś innego – Artur poklepuje mnie po ramieniu.
- Chłopie, to jest najlepszy plan – odpowiadam mu zirytowany.
Nikt mnie nie popiera.
Całą grupą stoimy przy drugim oknie, przed drzwiami klasy, gdzie za 10 minut mamy biologię. Wszyscy są podenerwowani, niektórzy wykorzystują ostatnie chwile, aby się czegoś nauczyć.
- Musimy...

Księżyc srebrzył się na posępnym lustrze jeziora, gdy para, która nigdy nie powinna zostać parą, siedziała na powalonym pniu i rozprawiała na tematy najważniejsze.
– Proszę cię, Sylwia! Klnę się na przodków, nie odejdę!
– Ależ odejdź, to nie ma przyszłości! – odparła dziewczyna, choć jej serce krzyczało coś zupełnie innego.
– Wszystko jest możliwe, jeśli tylko o to zadbamy!
– Ależ Damian! Co na to nasze rodziny?
– Będą musiały to zaakceptować. Tak już jest, że miłość nie wybiera.
Z oddali dobiegł ich nagle, głośny skrzek kruka. Nie wystraszyli się.
– Mój ojciec nazwał cię psem bez honoru – wyznała Sylwia, lecz nie zarumieniła się.
– Gorsze rzeczy, słyszę o tobie na co dzień, lecz nie przejmuję się tym – złość błysnęła w oczach mężczyzny, niczym złowrogi płomyk w nocnej, śniącej izbie.
Zabiły dzwony. Kochankowie odwrócili się w stronę dzwonnicy, nieco zaniepokojeni.
– Przyjdą po nas?
– Nie oni – rzucił Damian.
– Więc tamci, też wiedzą?
– I tak nikt nas nie powstrzyma! A wiesz dlaczego?
– Dlaczego?
– Bo cię kocham – odparł wilkołak Damian, do wampirzycy Sylwii, po czym zbliżył swój pokryty sierścią łeb, do jej bladej twarzy i pocałował swą drugą, mniej owłosioną połówkę.
– Ja ciebie też – odpowiedziała kobieca istota, unikająca w kuchni artykułów zawierających śladowe ilości czosnku.
Ich miłość miała przetrwać jeszcze setki lat, lecz niestety dane im było razem dźwignąć krzyż, którzy nieśli im mieszczanie, aż spod dzwonnicy.

Księżyc srebrzył się na posępnym lustrze jeziora, gdy para, która nigdy nie powinna zostać parą, siedziała na powalonym pniu i rozprawiała na tematy najważniejsze.
– Proszę cię, Sylwia! Klnę się na przodków, nie odejdę!
– Ależ odejdź, to nie ma przyszłości! – odparła dziewczyna, choć jej serce krzyczało coś zupełnie innego.
– Wszystko jest możliwe, jeśli tylko o to zadbamy!
...

Mike wypatrywał jej cały wieczór. Wiedział, że nie powinna mieć problemu z wejściem na bankiet, lecz jednak się o nią martwił... Sam był tym zaskoczony ile jego myśli jest skupionych na niej, a była to spora liczba, gdyż absolutnie cała jego głowa, była wypełniona wspominkami jej. Przy życiu trzymał go jej uśmiech. Czuł się tak lekko, jakby mógł latać. Wiedział, że nawet mógłby to robić, byle by z nią. Znali się dopiero 3 miesiące, ale on wiedział, że wie o niej dosłownie każdą rzecz. Byli już na 5 randkach. 5 najcudowniejszych chwil jego życia... Wyczekiwał jej już od 3 godzin. Był zaintrygowany i zniecierpliwiony. Zdecydowanie za nią tęsknił, chociaż sam był zbyt dumny by się do tego przyznać. Gdy tak pogrążał się w myśleniu o Niej na balkonie ujrzał elegancki kapelusz na tle ciemnej nocy i ogrodu. To na pewno ona, pomyślał i od razu ruszył w tamtym kierunku. Ukazała mu się ta dobrze znana promienna twarz Adelaine. Już chciał ją pocałować, objąć, uchylić jej nieba. Gdy zobaczył potężną rękę, którą ktoś trzymał na jej tali. Zza jej pleców wysunęła się postać wysokiego oraz szczupłego mężczyzny w średnim wieku. Twarz Mike"a w tej sytuacji wyrażała jednocześnie zdumienie i brak wiary. Nie wiedział co się dzieje. Głos zza pleców jego ukochanej odezwał się pytając kim jest człowiek przeszkadzający im. Adelaine melodycznie odpowiedziała, że nikt ważny i pocałowała prosto w usta swojego "nowego" adoratora. Mike sam nie wiedział co zrobić krzyczeć?, płakać?, zdenerwować się?. Po prostu wybiegł. Schował się w łazience dla mężczyzn. Po uspokojeniu się i otrząśnięciu zrozumiał, że Adelaine potrzebowała tylko nowego oraz majętnego partnera, gdyż została wdową. To oczywiste, że przystojny J.Brown właściciel kilkunastu banków,ma jej co do zaoferowania. Podświadomie liczył na to, że mimo, iż należy do uboższej warstwy arystokracji i tak ma szansę na prawdziwą miłość. Wszyscy powtarzali mu, że nie może jej ufać, ale on nawet nie chciał dopuścić możliwości o jakimkolwiek błędzie popełnionym przez nią. Idealizował ją. Był świadomy tego, iż szczerze ją kocha. Pozostało mu już tylko jedno do bycia szczęśliwym. Odzyskać ją...

CDN

Mike wypatrywał jej cały wieczór. Wiedział, że nie powinna mieć problemu z wejściem na bankiet, lecz jednak się o nią martwił... Sam był tym zaskoczony ile jego myśli jest skupionych na niej, a była to spora liczba, gdyż absolutnie cała jego głowa, była wypełniona wspominkami jej. Przy życiu trzymał go jej uśmiech. Czuł się tak lekko, jakby mógł latać. Wiedział, że nawet...

Belgravia[bookLink]3724783|Belgravia[/bookLink]

Belgravia[bookLink]3724783|Belgravia[/bookLink]

 [bookCover]3724783|Belgravia[/bookCover]