Obowiązek poranny

Noc nie wpuściła jeszcze dnia na podwórze przy bloku,
Kiedy z drzwi klatki wynurzył się pies z panem u boku.
Na tłustych psich łapkach podreptał do trawnika,
On dzisiaj pierwszy na murawę nasika.

Z nosem przy ziemi w stertę liści dał nura,
Pan stoi na chodniku, jego mina ponura.
O lecie rozmyśla, poranki ze słońca wschodzeniem,
Dzisiaj, w jesiennej ciemności, są już tylko wspomnieniem.

Psu ziąb poranka zupełnie nie przeszkadza,
Energia i entuzjazm go dzisiaj rozsadza.
Pan entuzjazmu wcale nie podziela,
Wstał o pół szóstej a jest niedziela.
Pospałby biedak chociaż do dziewiątej,
Jutro na poranną zmianę trzeba się stawić o piątej.

Zgasił papierosa i psa zawołał, podniósł kasztana
Symbol jesieni, zaatakował go z samego rana.
Pocierając głowę usłyszał psa wesołe szczekanie,
Też burczy mu w brzuchu, już czas na śniadanie.

Obowiązek poranny

Noc nie wpuściła jeszcze dnia na podwórze przy bloku,
Kiedy z drzwi klatki wynurzył się pies z panem u boku.
Na tłustych psich łapkach podreptał do trawnika,
On dzisiaj pierwszy na murawę nasika.

Z nosem przy ziemi w stertę liści dał nura,
Pan stoi na chodniku, jego mina ponura.
O lecie rozmyśla, poranki ze słońca wschodzeniem,
Dzisiaj, w jesiennej...

Milczące me piękne przyjaciółki,
Towarzyszki codzienności,
Niczym ulotne rusałki,
Świadkowe dnia rutyny.

Z Wami świętuję sukcesy,
Z Wami świętuję porażki,
Odpowiednie na każde ekscesy,
Chociaż nie na stan nieważki.

O szpilki moje kochane,
Przed nami kolejny dzień biały,
I wszystko byłoby wspaniałe,
Gdybyście tak bardzo nie uciskały.

Milczące me piękne przyjaciółki,
Towarzyszki codzienności,
Niczym ulotne rusałki,
Świadkowe dnia rutyny.

Z Wami świętuję sukcesy,
Z Wami świętuję porażki,
Odpowiednie na każde ekscesy,
Chociaż nie na stan nieważki.

O szpilki moje kochane,
Przed nami kolejny dzień biały,
I wszystko byłoby wspaniałe,
Gdybyście tak bardzo nie uciskały.

Dzień jak co dzień
myślę sobie
gdy do pracy ruszam w drogę
idąc szufladkuję w głowie
sprawy które dzisiaj zrobię

blok za blokiem
twarze znane
osiedlowe korytarze
wychwytują oczy moje wciąż zaspane

kres wędrówki
miejsce pracy
coś przekąszam
spijam kawę
i już w gotowości staję

lekcja
dzwonek
przerwa
lekcja
jakiś dyżur
gdzieś wycieczka

dzień jest miły i łaskawy
bez problemów
doskonały

takie chwile cenię sobie
jasne barwy w mojej głowie

czas opuścić miejsce pracy
cześć do jutra ponuracy !

Dzień jak co dzień
myślę sobie
gdy do pracy ruszam w drogę
idąc szufladkuję w głowie
sprawy które dzisiaj zrobię

blok za blokiem
twarze znane
osiedlowe korytarze
wychwytują oczy moje wciąż zaspane

kres wędrówki
miejsce pracy
coś przekąszam
spijam kawę
i już w gotowości staję

lekcja
dzwonek
przerwa
lekcja
jakiś dyżur
gdzieś wycieczka

dzień jest miły i łaskawy
bez...

***
Bilety darmowe były do kina.
Uliczna projekcja na nieba ekranie.
Repertuar z horrorów... Aż drzewa wygina!
Za fleszem głośne basu śpiewanie.
A potem cisza...

***
Bilety darmowe były do kina.
Uliczna projekcja na nieba ekranie.
Repertuar z horrorów... Aż drzewa wygina!
Za fleszem głośne basu śpiewanie.
A potem cisza...

Zdarza się

W pośpiechu zapominamy rękawiczek
zawsze znikają nam z oczu gdy są potrzebne
zapominamy parasola kiedy na zewnątrz ulewa
lub gdy dopiero zbiera się na deszcz
zapominamy o urodzinach bliskich
przecież to się zdarza w pośpiechu
i nie zjeść śniadania się zdarza
nie pożegnać się przed wyjściem
i nie pogłaskać psa
zapominamy dokończyć myśli zdania
stawiać przecinków zapominamy
w pośpiechu zapominamy
oddychać

Zdarza się

W pośpiechu zapominamy rękawiczek
zawsze znikają nam z oczu gdy są potrzebne
zapominamy parasola kiedy na zewnątrz ulewa
lub gdy dopiero zbiera się na deszcz
zapominamy o urodzinach bliskich
przecież to się zdarza w pośpiechu
i nie zjeść śniadania się zdarza
nie pożegnać się przed wyjściem
i nie pogłaskać psa
zapominamy dokończyć myśli zdania
stawiać przecinków...

z Twojego wnętrza
bije ciepło

Intensywność Twojego zapachu
jest szczęściem mojego poranka

Parujesz

Cała gęstniejesz w kontakcie z bielą

Parzysz mi wargi

Wdzierasz się z bólem

Budzisz

Cierpko, ale skutecznie

Codziennie
zaparzam Cię na nowo

Zbliżam usta do krawędzi filiżanki

Zaczynam dzień
kawą

z Twojego wnętrza
bije ciepło

Intensywność Twojego zapachu
jest szczęściem mojego poranka

Parujesz

Cała gęstniejesz w kontakcie z bielą

Parzysz mi wargi

Wdzierasz się z bólem

Budzisz

Cierpko, ale skutecznie

Codziennie
zaparzam Cię na nowo

Zbliżam usta do krawędzi filiżanki

Zaczynam dzień
kawą

Kalosze chlupią radośnie,
w kałuży pełnej jesieni.
Słońce chyli się ku zachodowi,
ścieżka się złotem mieni.
Kluczem fruną bociany,
wrócą z promieniem Słońca.
Oddycham więc głębiej,
wciąż głębiej tak do końca.
Owijam ciepły szalik,
dookoła mojej szyi.
Podmuchem wiatru płynę,
przez oceany liści.
Niech chwila ta trwa wiecznie,
niech sen ten się dziś ziści.

Kalosze chlupią radośnie,
w kałuży pełnej jesieni.
Słońce chyli się ku zachodowi,
ścieżka się złotem mieni.
Kluczem fruną bociany,
wrócą z promieniem Słońca.
Oddycham więc głębiej,
wciąż głębiej tak do końca.
Owijam ciepły szalik,
dookoła mojej szyi.
Podmuchem wiatru płynę,
przez oceany liści.
Niech chwila ta trwa wiecznie,
niech sen ten się dziś ziści.

Za oknem liść kołysze się na wietrze
Przyglądam się i myślę jak długo jeszcze
Ile czasu minie nim zmieni swój kolor
Nim opadnie, dla niego ta wizja jest zmorą

Co raz mniej ptaków słyszę o poranku
Jednak mogę godzinami przesiadywać na ganku
I obserwować jak wszystko się zmienia
Czytać, myśleć, odganiać zmartwienia

I choć co roku tak samo się dzieje
To każdy dzień przynosi nadzieje
Myśl, że lepiej być może
O każdej roku porze

Radość odnaleźć można w każdym dniu
W owocach, w zabawie a nawet w starym pniu
Choć nie można upływającego czasu zatrzymać
Nie można pozwolić by mógł spełnianie marzeń powstrzymać

Warto zastanowić się chwilę, nad prostymi sprawami
Nad tym co nas otacza i co sami mamy
Bo często przyjmujemy za naturalne
To co dla innych jest nierealne

Za oknem liść kołysze się na wietrze
Przyglądam się i myślę jak długo jeszcze
Ile czasu minie nim zmieni swój kolor
Nim opadnie, dla niego ta wizja jest zmorą

Co raz mniej ptaków słyszę o poranku
Jednak mogę godzinami przesiadywać na ganku
I obserwować jak wszystko się zmienia
Czytać, myśleć, odganiać zmartwienia

I choć co roku tak samo się dzieje
To każdy dzień przynosi...

Czy poezje wpleść można w codzienność,
która przecież zazwyczaj jest szara?
Steki spraw dzisiaj drobnych przede mną
więc poezjo, się musisz postarać!

Oj, jak zwykłe poranki są trudne!
Mały wstaje, lecz spać by chciał dalej,
starszy mruczy, że lekcje są nudne,
a ty biedna kobieto oszalej!

Gdy więc pójdzie do szkoły mądrala,
a niemowlak się drzemką znów raczy,
możesz spędzić tę chwile przy garach,
albo innej wspaniałej wręcz pracy.

Czy dziś może na obiad być zupa?
Czy kopytka, czy rosół, czy schaby?
Co dzień czeka cię w kółko ta próba,
czy ktoś dziełem twym zechce się raczyć.

Znów coś trzeba odrobić do szkoły.
Czasu nie ma, bo czas ten ktoś kradnie.
Raz komputer, raz kumpel wesoły.
Chyba wieczór nas znowu dopadnie.

Och, mój mężu, wróciłeś już z pracy!
Co robiłam? Nic! Ciągle z dziećmi się bawię!
Podam ci kolacyjkę na tacy,
lecz poczekaj, tylko pralkę nastawię.

Dzieci w łóżkach, już cisza, już spokój,
skróty meczów w TV się migają.
Zrozumieją to piękno widoku,
te kobiety, co same to znają!

Czy poezje wpleść można w codzienność,
która przecież zazwyczaj jest szara?
Steki spraw dzisiaj drobnych przede mną
więc poezjo, się musisz postarać!

Oj, jak zwykłe poranki są trudne!
Mały wstaje, lecz spać by chciał dalej,
starszy mruczy, że lekcje są nudne,
a ty biedna kobieto oszalej!

Gdy więc pójdzie do szkoły mądrala,
a niemowlak się drzemką znów raczy,
możesz...

Dlaczego, ach dlaczego?!
Smutek i czarna rozpacz,
Żal, gorycz i ciemność.
Zło zagląda w oczy me.
Demony szarpią moją duszę.
Światełka w tunelu nie widać.
Tylko ten dźwięk, ten hałas
rozrywający czaszkę moją.
Dudniący niczym grzmot burzy.
Nie daje zapomnieć, że to już czas
Czym zawiniłem biedny ja robaczek?
Boże ratuj! Ja dłużej tak nie mogę!
a Bóg na to – Wstawaj, to poniedziałek, już czas do pracy!

Dlaczego, ach dlaczego?!
Smutek i czarna rozpacz,
Żal, gorycz i ciemność.
Zło zagląda w oczy me.
Demony szarpią moją duszę.
Światełka w tunelu nie widać.
Tylko ten dźwięk, ten hałas
rozrywający czaszkę moją.
Dudniący niczym grzmot burzy.
Nie daje zapomnieć, że to już czas
Czym zawiniłem biedny ja robaczek?
Boże ratuj! Ja dłużej tak nie mogę!
a Bóg na to – Wstawaj, to...