Jakiś czas temu byłam w szpitalu na trzytygodniowej rehabilitacji. To był czas, kiedy u mnie w klasie panowały próbne matury. I właśnie pierwszym snem na sali szpitalnej, była matura ustna z polskiego. Nasza wspaniała polonistka upatrzyłam sobie (jak to ona mówi) "do odstrzału" moją koleżankę z ławki za mną.
Nawet nie wiecie, jak się zdziwiłam, kiedy rozmawiając z tą dziewczyną przez telefon, dowiedziałam się, że była ona tego dnia pytana na języku polskim z tematu z zeszłorocznej matury.

Jakiś czas temu byłam w szpitalu na trzytygodniowej rehabilitacji. To był czas, kiedy u mnie w klasie panowały próbne matury. I właśnie pierwszym snem na sali szpitalnej, była matura ustna z polskiego. Nasza wspaniała polonistka upatrzyłam sobie (jak to ona mówi) "do odstrzału" moją koleżankę z ławki za mną.
Nawet nie wiecie, jak się zdziwiłam, kiedy rozmawiając z tą...

Nie mogłam zapalić światła, moje palce na próżno szukały włącznika. Westchnęłam. Klatka schodowa była utrzymana w jasnych barwach, toteż jakoś dojrzałam schody.
Dziwne. Nie potrafiłam sobie przypomnieć dlaczego opuszczam mieszkanie wieczorem.
Hol na parterze kamienicy był ogromny jak sala balowa. Drzwi wyjściowe zniknęły, podobnie jak wcześniej włącznik. Zaśmiałam się nerwowo. To umysł płata mi figle, pomyślałam.
Nagle ktoś zapalił światło, a ja poczułam ulgę. Drzwi, których szukałam, pojawiły się na swoim miejscu.
- Uf - uniosłam głowę. - Trochę tu strasznie po ciemku.
Słyszałam kroki na schodach i oczekiwałam, ze moim oczom ukaże się... ktokolwiek. Osoba. Tymczasem docierało do mnie jedynie ciężkie stukanie lakierków. Odgłos był coraz donośniejszy, powoli dołączały do niego inne, cichsze, jakby ktoś sturlał po schodach kilka piłeczek. Nagle światło zgasło, a ja poczułam obecność, która zdecydowanie nie była ludzka.
Obróciłam się do drzwi. Zniknęły.

Obudziłam się i ze smutkiem odkryłam, ze lodówka jest pusta. Postanowiłam iść do sklepu, a był to czyn bohaterski, z uwagi na konieczność przejścia przez Hol.
Na schodach usłyszałam dźwięk ze snu. Zobaczyłam sąsiadkę w kościelnych butach i przywitałam się z nią. Nagle poczułam, że coś omiata mi nogi. Była to ruda kotka o białym pyszczku.
- To jest Tofka - uśmiechnęła się sąsiadka. - O, a tam idzie jej rodzinka.
Zobaczyłam sześc puszystych kociąt, które gramoląc się ze schodów, wydawały dźwięk spadających piłeczek.

Nie mogłam zapalić światła, moje palce na próżno szukały włącznika. Westchnęłam. Klatka schodowa była utrzymana w jasnych barwach, toteż jakoś dojrzałam schody.
Dziwne. Nie potrafiłam sobie przypomnieć dlaczego opuszczam mieszkanie wieczorem.
Hol na parterze kamienicy był ogromny jak sala balowa. Drzwi wyjściowe zniknęły, podobnie jak wcześniej włącznik. Zaśmiałam się...

W swoim obecnym mieszkanku mieszkam już prawie 10 lat, jednak wciąż pamiętam pierwszy sen, który mi się tutaj przyśnił. Myślę, że nigdy go nie zapomnę był to bowiem najdziwniejszy i najbardziej osobliwy sen w moim życiu.

Wszystko zaczęło się w szkolnej świetlicy, która nie wiadomo dlaczego, cała wypełniona była plastikowymi niemowlakami. Nie muszę chyba wspominać, że był środek nocy, a lalki wyglądały naprawdę złowieszczo. W dodatku nie miały żadnych ubrań, a co drugiej upiornie opadała powieka, przykrywając szklane oko.
Nie znalazłam się wśród w świetlicy przypadkowo. Miałam zadanie do wykonania - mianowicie musiałam wszystkie lalki nakarmić. Nie wiem skąd taki pomysł, ale po prostu wiedziałam, że muszę to zrobić. Zaczęłam podgrzewać zupę w zabawkowej kuchence znajdującej się w świetlicy, ale lalek było tak dużo, że nie nadążałam z ich karmieniem. I gdy już traciłam wiarę, że podołam zadaniu, do świetlicy wszedł Lord Voldemort. Powiedział mi żebym się nie martwiła, że on mi pomoże, ale musimy się spieszyć, bo ściga go komornik, który chce mu odebrać czarną różdżkę przez to, że nie zapłacił podatków. Razem karmiliśmy lalki, ale nie byliśmy dość szybcy - do świetlicy wpadł komornik i śmiejąc się diabolicznie wyciągnął z kieszeni ogromny odkurzacz i wciągnął nim mnie i Voldemorta. Wnętrze odkurzacza okazało się jednak wielką łąką pełna maków, na której ja i Lord Voldemort urządziliśmy sobie piknik.

To był koniec snu i jeżeli ktoś mi go wytłumaczy to z chęcią go uścisnę :D

W swoim obecnym mieszkanku mieszkam już prawie 10 lat, jednak wciąż pamiętam pierwszy sen, który mi się tutaj przyśnił. Myślę, że nigdy go nie zapomnę był to bowiem najdziwniejszy i najbardziej osobliwy sen w moim życiu.

Wszystko zaczęło się w szkolnej świetlicy, która nie wiadomo dlaczego, cała wypełniona była plastikowymi niemowlakami. Nie muszę chyba wspominać, że był...

Silver. Pierwsza księga snów[bookLink]301242|Silver. Pierwsza księga snów[/bookLink]

Silver. Pierwsza księga snów[bookLink]301242|Silver. Pierwsza księga snów[/bookLink]

 [bookCover]301242|Silver. Pierwsza księga snów[/bookCover]