Jestem ciekawską, optymistycznie nastawioną do życia czternastolatką. Dopiero co wyrosłam z pieluch i przestałam oglądać wieczorynki więc nie mam jako tako opowieści ze swoich szalonych przygód.
Uważnie słucham i wypytuje o wszystko dorosłych których podziwiam. Jednym z nich jest brat mojego dziadka, którego uwielbiam za jego niesamowite poczucie humoru. Gdy moi rodzice chcą ode mnie odpocząć to wysyłają mnie do wujka na wieś. Pewnego deszczowego wieczoru gdy siedzieliśmy przy stole zauważyłam drobny szczegół którego wcześniej nie dostrzegłam. Wujek ma tatuaż, ale nie taki znowu zwykły, jest to piękna litera "B". Bardzo długo nalegałam żeby dowiedzieć się historii tego tatuażu. Okazało się, że "B" pochodzi od imienia Brygidy, pierwszej dziewczyny mojego wujka. Podobno to była wielka miłość, ta pani mocno rozkochała w sobie mojego wujka skoro w wieku 16 lat zdecydował się na taki tatuaż. Bardzo mu się potem dostało od rodziców którzy zauważyli ten tatuaż dopiero po miesiącu, ponieważ był ukrywany pod zegarkiem. Wielka miłość i oczywiście wielkie załamanie gdy się skończyła na życzenie pani Brydzi o której wujek nadal pamięta. Pozdrawiam i wszystkim życzę znalezienia prawdziwej miłości. :)

Jestem ciekawską, optymistycznie nastawioną do życia czternastolatką. Dopiero co wyrosłam z pieluch i przestałam oglądać wieczorynki więc nie mam jako tako opowieści ze swoich szalonych przygód.
Uważnie słucham i wypytuje o wszystko dorosłych których podziwiam. Jednym z nich jest brat mojego dziadka, którego uwielbiam za jego niesamowite poczucie humoru. Gdy moi rodzice...

Obawiam się, że ciągle jestem w okresie dojrzewania, gdzie hormony buzują, emocje przytłaczają, a człowiek nie potrafi sobie z tym poradzić. Co mi pomaga? Obecność bliskich osób, które zawsze rozumieją, które doceniają i kochają. Może to niewiele, ale przez to jestem naprawdę bogata.

Obawiam się, że ciągle jestem w okresie dojrzewania, gdzie hormony buzują, emocje przytłaczają, a człowiek nie potrafi sobie z tym poradzić. Co mi pomaga? Obecność bliskich osób, które zawsze rozumieją, które doceniają i kochają. Może to niewiele, ale przez to jestem naprawdę bogata.

Mój proces dorastania zaczął się od najniższego stadium. Byłem zły i obrażony na świat, na ludzi, na siebie i na Boga, na wszystko. Agresja była jedynym orzeźwieniem. Jednak nie prosta i brutalna,chociaż od niej też nie stroniłem, ale wyrafinowana i uderzająca w samo serce. Kiedy zna się jedynie chaos, to naturalnym pragnieniem, jest niszczenie porządku. Zamiast uleczyć siebie, lepiej zarazić świat. Piękno staje się odrażające a brzydota kusząca i namiętna.
Na szczęście, spotykamy ludzi na naszej drodze. Wielu z nich potrafi przeprawić się przez te zasieki, mimo okaleczeń. Mnie dotknęło wielu takich bohaterów. Stracili coś z siebie, kawałek własnego życia poświęcili dla mnie. Czasami w prostej rozmowie, czasem w drobnym geście. Ja nigdy nie poradziłem sobie z moim okresem dorastania, ja zostałem uratowany. Dziękuję wszystkim, którzy zwrócili sens mojemu życiu.

Mój proces dorastania zaczął się od najniższego stadium. Byłem zły i obrażony na świat, na ludzi, na siebie i na Boga, na wszystko. Agresja była jedynym orzeźwieniem. Jednak nie prosta i brutalna,chociaż od niej też nie stroniłem, ale wyrafinowana i uderzająca w samo serce. Kiedy zna się jedynie chaos, to naturalnym pragnieniem, jest niszczenie porządku. Zamiast uleczyć...

Dzieciństwo i lata nastoletnie upłynęły mi zarówno na zabawie, beztrosce, burzy hormonów i trzaskaniu drzwiami, jak i na wypełnianiu obowiązków domowych. Mama naganiała mnie i moje siostry do gotowania i pieczenia. Od małego byłyśmy uczone sprzątania w domu; bardzo szybko podzieliłyśmy między siebie odkurzanie-mycie-prasowanie. Buntowałyśmy się, ponieważ nasze koleżanki nie musiały takich rzeczy robić, mogły całymi dniami przesiadywać "na trzepaku". Każda z nas przeżywała to inaczej. Ja się wymykałam, popełniałam standardowe błędy młodości... Wejście w dorosłość oznacza dla mnie to, że nie wykonuję tych wszystkich obowiązków "bo mama tak chce", tylko dlatego, że "ja tak chcę". Dzisiaj jestem jej wdzięczna za to, że nauczyła nas samodzielności. Od dawna byli oni pewni, że gdy wyjadą na kilka tygodni, to dom zastaną w jeszcze lepszym stanie, niż przed wyjazdem, a nie do góry nogami. Momentem przełomowym był mój roczny wyjazd za granicę. Pomimo tego, że miałam opiekę, wolałam sama o siebie zadbać. Wtedy też doceniłam moich rodziców, całą moją rodzinę. Po pierwsze, to oni umożliwili mi wyjazd, a po drugie zdałam sobie sprawę, jak bardzo ich kocham i że nie chcę się z nimi rozstawać. Od wyjazdu minęło 10 lat, a ja nadal nie potrafię przeciąć pępowiny. Skończyło się trzaskanie drzwiami, zaczęły się rozmowy i doradzanie. Dalej się kłócimy, ale już tylko o kuchnię ;)

Dzieciństwo i lata nastoletnie upłynęły mi zarówno na zabawie, beztrosce, burzy hormonów i trzaskaniu drzwiami, jak i na wypełnianiu obowiązków domowych. Mama naganiała mnie i moje siostry do gotowania i pieczenia. Od małego byłyśmy uczone sprzątania w domu; bardzo szybko podzieliłyśmy między siebie odkurzanie-mycie-prasowanie. Buntowałyśmy się, ponieważ nasze koleżanki nie...

Ja jestem teraz w okresie dorastania. Jest to dla mnie najlepszy czas. Mam wspaniałą klasę, która jest bardzo zabawna. Jednak najważniejszą i najcenniejszą rzeczą jest przyjaźń. Mam najlepszą przyjaciółkę na świecie. Nadchodzą wakacje, mam nadzieje, że ja i moja przyjaciółka przeżyjemy se sobą wiele wspaniałych przygód.

Ja jestem teraz w okresie dorastania. Jest to dla mnie najlepszy czas. Mam wspaniałą klasę, która jest bardzo zabawna. Jednak najważniejszą i najcenniejszą rzeczą jest przyjaźń. Mam najlepszą przyjaciółkę na świecie. Nadchodzą wakacje, mam nadzieje, że ja i moja przyjaciółka przeżyjemy se sobą wiele wspaniałych przygód.

Dorastanie się nie kończy. Okres buntu minął? Hm nie sądzę nie raz rzucę słuchawką gdy rozmawiam ze swoją matką bo wnerwiła mnie. Ten czas dalej trwa. Lecz już inaczej on wygląda, dlaczego? Bo mam własną rodzinę, psa, pasję oraz cięty język. Chodź większości osób to się nie podoba ale wolę szczerze powiedzieć niż udawać.
Powrót do młodości? To nie imprezy to ten czas gdy z dzieckiem siedzę na placu zabaw i chce się bawić ze mną!

Dorastanie się nie kończy. Okres buntu minął? Hm nie sądzę nie raz rzucę słuchawką gdy rozmawiam ze swoją matką bo wnerwiła mnie. Ten czas dalej trwa. Lecz już inaczej on wygląda, dlaczego? Bo mam własną rodzinę, psa, pasję oraz cięty język. Chodź większości osób to się nie podoba ale wolę szczerze powiedzieć niż udawać.
Powrót do młodości? To nie imprezy to ten czas gdy z...

Bardzo miło wspominam okres dorastania. W głębi siebie mam nadzieję, że do dziś się on nie skończył. Teraz mam prace, kobietę i obowiązki. Musze zadbać o swoje życie. Mimo wszystko ogromny uśmiech trafia na moją twarz gdy patrzę wstecz.
Wygolona głowa z irokezem. Paczka papierosów w miękkim opakowaniu. Wino marki Komandos. I czipsy biesiadne. Zestaw o wartości 10 zł. Pozwalał cieszyć się młodością jak żaden inny. Do tego głośna muzyka, paczka dobrych przyjaciół oraz małe chuligańskie wybryki. Nikt z nas nie chciał dorastać.
Dzisiaj każdy z nas ma prace. Nowych znajomych. Mieszkamy dalej od siebie, płacimy rachunki i robimy zakupy. Ale została nam radość. Z chęcią bym się wrócił do tamtych dni. Choć nie zamienił bym ich na aktualne. Dorastanie ma swoje prawa. Na szczęście jest kilka takich dni gdzie można zdjąć garnitur, ubrać cięższe buty i jechać na 3 dniowy festiwal by znów zaczerpnąć odrobiny młodości. No i spotkać dawnych przyjaciół.

Bardzo miło wspominam okres dorastania. W głębi siebie mam nadzieję, że do dziś się on nie skończył. Teraz mam prace, kobietę i obowiązki. Musze zadbać o swoje życie. Mimo wszystko ogromny uśmiech trafia na moją twarz gdy patrzę wstecz.
Wygolona głowa z irokezem. Paczka papierosów w miękkim opakowaniu. Wino marki Komandos. I czipsy biesiadne. Zestaw o wartości 10 zł....

Myślę, że okres dorastania tak naprawdę nigdy się nie kończy. Pewnie, że przychodzi moment, że trzeba iść do pracy, zarobić na swoje utrzymanie, założyć rodzinę. Patrząc jednak na siebie, wiem że sama będąc dorosłym człowiekiem, który ma dorosłe obowiązki, pracę, męża, synów, dalej w jakimś ułamku jestem ciągle dzieckiem, bo kiedy mam poważniejszy problem zawsze powiem „mamo, co zrobić?”.
Poza tym, zauważyłam że ludzie ubierają się, zachowują i odnoszą do innych jak robili to właśnie w okresie dzieciństwa, czy dorastania, lekko tylko modyfikując to czym nasiąknęli za młodu. I pewnie każdy zna ten moment, że będąc w sytuacji bez wyjścia chciałby, aby ktoś przyszedł z pomocą tak jak wtedy, gdy był jeszcze dzieckiem znalazł się życzliwy dorosły zdejmując z naszych barków choć część odpowiedzialności.
I jeszcze jedno moje spostrzeżenie. Dorastanie uczy także tego, że nie każdy jest taki jak nam się wydaje w młodości. Nabywając doświadczenia widać, że ci którzy nas straszyli, oczerniali i próbowali skrzywdzić tak naprawdę sami są bardzo mali i wcale nie są lepsi od nas. Dorastając po prostu widzimy więcej, bo życie ciągle uczy czegoś nowego.

Myślę, że okres dorastania tak naprawdę nigdy się nie kończy. Pewnie, że przychodzi moment, że trzeba iść do pracy, zarobić na swoje utrzymanie, założyć rodzinę. Patrząc jednak na siebie, wiem że sama będąc dorosłym człowiekiem, który ma dorosłe obowiązki, pracę, męża, synów, dalej w jakimś ułamku jestem ciągle dzieckiem, bo kiedy mam poważniejszy problem zawsze powiem...

Chciałabym opowiedzieć jak wyszłam z mojego buntowniczego okresu, ale niestety lub stety jestem człowiekiem, który bunt ma we krwi. Zaczęło się już w pierwszej gimnazjum - pierwsze papierosy, alkohol w nadmiernych ilościach, uciekanie ze szkoły. Nosiłam czarne koszulki z mrocznymi nadrukami, słuchałam japońskiego rocka i dużo krzyczałam na rodziców. Czułam się jak grecki półbóg i do dzisiaj jestem pewna, że byłam wtedy nieśmiertelna. To był bardzo burzliwy czas w moim życiu i skończył się, kiedy poszłam do liceum a tam okazało się, że to wszystko czego ja już spróbowałam moi rówieśnicy dopiero zaczną kosztować. Byłam od nich dojrzalsza i bogatsza o te wszystkie doświadczenia. Ale na tym się nie skończyło! Mój bunt przybrał po prostu nową, doroślejszą formę. Teraz pochłaniam książki, rozwijam się, dowiaduje codziennie czegoś nowego, wychodzę na przeciw ogłupionemu społeczeństwu, na przeciw społecznej martwicy, która objawia się brakiem chęci do podjęcia jakichkolwiek działań. I teraz już wiem, że to jedyna sensowna forma buntu. Nie trzeba rozpętywać wielkich rewolucji na ulicach i rzucać butelkami z benzyną w policję, można robić rewolucję w ludzkich umysłach i sercach i tylko wtedy to ma sens.
A dorastać do końca nie mam zamiaru, ponieważ jestem trochę jak Piotruś Pan w łagodniejszej wersji. I jeszcze długo chcę skakać po kałużach, biegać po dachach i śpiewać piosenki na cały głos idąc miastem. A z dorosłością ma to niewiele wspólnego.

Chciałabym opowiedzieć jak wyszłam z mojego buntowniczego okresu, ale niestety lub stety jestem człowiekiem, który bunt ma we krwi. Zaczęło się już w pierwszej gimnazjum - pierwsze papierosy, alkohol w nadmiernych ilościach, uciekanie ze szkoły. Nosiłam czarne koszulki z mrocznymi nadrukami, słuchałam japońskiego rocka i dużo krzyczałam na rodziców. Czułam się jak grecki...

Od mojej osiemnastki upłynął już pewien czas, jednak ja wcale nie czuję się jakoś inaczej. Mam wrażenie, że zatrzymałam się na etapie dziesięciolatka i ciągle odkrywam świat od nowa. Nie mam siły dorosnąć, gdyż moje wzorce rodzinne nigdy nie istniały. Z książek wiem, jaki powinien być ojciec, a jaka matka, jednak moja rzeczywistość rażąco odbiega od tego obrazu. Prawdopodobnie uciekłam od prawdziwego świata do książek i błąkam się jak cień za kolejnymi bohaterami literackimi. Dorosnąć? Ja tego nie chcę! Nie chcę być zapracowanym dorosłym, wrzeszczącym po małżonku. Rozładowującym swoje frustracje na dziecku, psie czy przedmiocie, który wpadł mi w ręce. Dorosłość w moich oczach jest mroczna, przepełniona nienawiścią i zniszczeniem. Prawdopodobnie chciałabym być jak bohater z książki, wiecznie młody, walczący w imieniu słabszych, radzący sobie z problemami. Niestety nie mam jeszcze dość odwagi, by podążyć w kierunku mojego idealnego bohatera.

Od mojej osiemnastki upłynął już pewien czas, jednak ja wcale nie czuję się jakoś inaczej. Mam wrażenie, że zatrzymałam się na etapie dziesięciolatka i ciągle odkrywam świat od nowa. Nie mam siły dorosnąć, gdyż moje wzorce rodzinne nigdy nie istniały. Z książek wiem, jaki powinien być ojciec, a jaka matka, jednak moja rzeczywistość rażąco odbiega od tego obrazu....