Nagrzane słońcem, omdlewające w upale liście krzaków pomidorowych. Owoce, których skórka jest ciepła, napięta i trzeszczy pod zębami. A w środku słodkawo-kwaśny miąższ, który ścieka po palcach i pozostawia cierpkość na języku. To jest smak, który nieczęsto dane jest mi poczuć. Ale kiedy już jest, kiedy się trafia przenosi prosto do ogrodu, ukrytego przed światem, schowanego za domem z czerwonej cegły i drewnianym płotem. Z tym smakiem wraca - choć na chwilę - poczucie bezpieczeństwa i błogiego, letniego lenistwa.

Nagrzane słońcem, omdlewające w upale liście krzaków pomidorowych. Owoce, których skórka jest ciepła, napięta i trzeszczy pod zębami. A w środku słodkawo-kwaśny miąższ, który ścieka po palcach i pozostawia cierpkość na języku. To jest smak, który nieczęsto dane jest mi poczuć. Ale kiedy już jest, kiedy się trafia przenosi prosto do ogrodu, ukrytego przed światem, schowanego...

Wycieczka do chin z moja dziewczyną. Cała podróż, przeżycia, wspomnienia – wszystko to wraca zawsze gdy wchodzę do restauracji z kuchnią azjatycką.
Wycieczka ta była spełnieniem jednego z naszych najskrytszych marzeń. Będąc tam chcieliśmy spróbować wszystkiego co jest specyficzne dla tego rejonu. Codziennie staraliśmy się jeść w jak najróżniejszych miejscach: przydrożnych stoiskach, bazarach, restauracjach. W jednej z restauracji przeżyliśmy niezwykle śmieszą historię. Obsługującemu nas kelnerowi wydawało się że zna język polski. Powitał nas słowami: „dzień dobry”. Niestety po chwili okazało się iż był to jedyny zwrot, który używał prawidłowo. Znał nazwy kolorów, lecz czarny był dla niego fioletowy, a zielony – czerwony. Dodam tylko iż prawa i lewa ręka była dla niego w rzeczywistości lewa i prawą. W trakcie rozmowy łamana angielszczyzną dowiedziałem się, że polskiego „nauczył” się od polskich turystów, którzy co jakiś czas odwiedzają ten bar. Całą sytuacja przypominała mi trochę jeden ze skeczy znanego kabaretu. Najśmieszniejsze było to, że pomimo wielu prób, nie dowiedzieliśmy się co otrzymaliśmy do jedzenia. Na pytanie: chicken? Odpowiadał: yes!, kiwając przy tym twierdząco głową. Na pytanie: pork? Tak samo, po czym mówił: no meat!. Dodatkowo wszystko mówił z charakterystycznym dla niego uśmiechem przez co uniemożliwiał zezłoszczenie się na niego.
Pomimo niepewności co do składników, posiłek okazał się wyśmienity, lecz (niestety) nie obyło się bez rewelacji żołądkowych.

Wycieczka do chin z moja dziewczyną. Cała podróż, przeżycia, wspomnienia – wszystko to wraca zawsze gdy wchodzę do restauracji z kuchnią azjatycką.
Wycieczka ta była spełnieniem jednego z naszych najskrytszych marzeń. Będąc tam chcieliśmy spróbować wszystkiego co jest specyficzne dla tego rejonu. Codziennie staraliśmy się jeść w jak najróżniejszych miejscach: przydrożnych...

Mmmm, moje ukochane smaki i zapachy przypominają mi wakacje spędzane w dzieciństwie u babci na wsi. Gdy o nich pomyślę, od razu widzę:
1. Wielkie jak pięści kapelusze pieczarek zebranych z miedzy (na której zawsze pasły się nasze ospałe krowy, solidnie ją użyźniając naturalnym nawozem), pieczone na blasze razem z trójkątnymi kawałkami ciasta pierogowego, a wszystko oprószone wedle uznania solą (wtedy nikt jej jeszcze dzieciom nie ograniczał). Przepyszny sok z tamtych pieczarek jest dla mnie do dziś nie do podrobienia.
2. Chleb z domowym masłem, truskawkami i cukrem.
3. Mak wysypywany bezpośrednio z makówki prosto do buzi.
4. Hektolitry kompotu porzeczkowo-agrestowego, wypijane w letnie popołudnia np. podczas żniw.
5. Pierwszy bób, ugotowany i polany ponad 30-procentową śmietaną (i wierzcie mi, nie było wśród nas osób otyłych).
6. Przydymioną, gorącą wiejską kiełbaskę z przydomowej wędzarni.
7. Koperek, nawet nie zrywany, a zjadany bezpośrednio z krzewu.
8. Ciepły podpłomyk.
9. Nieprawdopodobnie słodkie, wielkie, fioletowe śliwki, tak soczyste, że sok sam wyciekał na zewnątrz, tężejąc i zamieniając się w przezroczystą galaretę.
10. Chrupiącą kalarepkę, wyrywaną własnoręcznie z grządki i wiele innych równie wspaniałych dziecięcych delikatesów.
A pachniało to wszystko malwami, mieczykami, hortensją i różami.

Mmmm, moje ukochane smaki i zapachy przypominają mi wakacje spędzane w dzieciństwie u babci na wsi. Gdy o nich pomyślę, od razu widzę:
1. Wielkie jak pięści kapelusze pieczarek zebranych z miedzy (na której zawsze pasły się nasze ospałe krowy, solidnie ją użyźniając naturalnym nawozem), pieczone na blasze razem z trójkątnymi kawałkami ciasta pierogowego, a wszystko...

To zdarzyło się w zeszły czwartek, wracałem ze spotkania z kontrahentami, lało jak z cebra, i ta cholerna mgła. Oczy same mi się zamykały, musiałem zatrzymać na się choćby na kwadrans. Los, czy też przypadek – nazywajcie to jak chcecie – zesłał mi mały bar mleczny, właściwie pośrodku niczego. Zaparkowałem auto, poprawiłem krawat, po czym wszedłem do lokalu.
Gruba kelnerka zaproponowała mi danie pod tajemniczą nazwą „chiński sad”. Lubię chińszczyznę, toteż się zgodziłem. Czekałem na posiłek niedługo, może dziesięć minut – ten okazał się mięć z chińszczyzną tyle wspólnego co arab z nartami. Przygotowanym dla mnie daniem okazał się być ryż w sosie z rozgotowanych jabłek. Gdy to zobaczyłem w mojej głowie coś zaskoczyło, przypomniały mi się dawne wspomnienia, które ożyły... ba, wręcz zmartwychwstały!
Kiedyś nie powodziło mi się tak jak teraz. Mam piękny dom, sporo zer na koncie, oraz super samochód – dawniej spałem na ulicy, nie miałem nawet konta w banku, a co do samochodów… nie stać mnie było na bilet podmiejski. Nie dojadałem, często karmiłem się tym co znalazłem, lub dostałem od ludzi. Pewnego dnia starszy pan ofiarował mi siedem kilo ryżu, oraz reklamówkę jabłek. Wyprowadzał się i nie opłacało mu się tego zabierać. Przyjąłem dar i jeszcze tego samego dnia, w jakiejś starej puszcze po ananasach, ugotowałem posiłek z ryżu i jabłek.
„Chiński sad” smakował identycznie. Niepewnością, ale i wolnością. Możecie mi wierzyć lub nie, lecz zatęskniłem za tamtymi czasami.

To zdarzyło się w zeszły czwartek, wracałem ze spotkania z kontrahentami, lało jak z cebra, i ta cholerna mgła. Oczy same mi się zamykały, musiałem zatrzymać na się choćby na kwadrans. Los, czy też przypadek – nazywajcie to jak chcecie – zesłał mi mały bar mleczny, właściwie pośrodku niczego. Zaparkowałem auto, poprawiłem krawat, po czym wszedłem do lokalu.
Gruba kelnerka...

Siedzę na małej, białej poduszce, na bagażniku od roweru, który prowadzi moja babcia. Właśnie odebrała mnie z przedszkola. Nad nami chmury tańczą wokół słońca, a lekki wiatr wprawia w ruch zieleń przyrody. Jeszcze tylko kilka obrotów kół roweru i przejażdżka dobiegnie końca. Trzeba będzie zjeść obiad, ale babcia mówi, że zrobiła to co lubię. Rzeczywiście, na talerzu czeka na mnie barszcz. Barszcz różowy.
Moje myśli wracają do tych chwil z dzieciństwa, gdy tylko babcia ugotuje swój różowy specjał. Duża ilość śmietany, gęsta konsystencja i obowiązkowo ubite ziemniaki to połowa sukcesu. Oprócz tego ważne jest, aby osiągnąć harmonię pomiędzy burakami i śmietaną tak, aby kolor był odpowiedni, a smak delikatny, lecz niewychodzący poza dopuszczalne granice definicji barszczu.
To sekret odpowiednich proporcji, dzięki któremu babcia potrafi przenieść mnie w czasie do beztroskich chwil.
Rower, poduszka, babcia i ja. Uśmiech radosnego słońca. Barszcz różowy.

Siedzę na małej, białej poduszce, na bagażniku od roweru, który prowadzi moja babcia. Właśnie odebrała mnie z przedszkola. Nad nami chmury tańczą wokół słońca, a lekki wiatr wprawia w ruch zieleń przyrody. Jeszcze tylko kilka obrotów kół roweru i przejażdżka dobiegnie końca. Trzeba będzie zjeść obiad, ale babcia mówi, że zrobiła to co lubię. Rzeczywiście, na talerzu czeka...

Ciągle mam w pamięci smak pierogów z kapustą i grzybami. Ale nie byle jakich pierogów. Tylko tych babcinych. Każdego roku czekałam na Wigilię Bożego Narodzenia, ponieważ wiedziałam, że na pewno będą tam pierogi. Były częścią, która dopełniała świąteczną atmosferę i zapach świąt na wsi. Gdy tylko przekraczaliśmy próg drzwi babcinego domu, w nozdrza uderzał zapach gotowanej na kaflowej kuchni kapusty wigilijnej i prawdziwej choinki stojącej w pokoju. Na stole stał cały talerz przepysznych pierogów, które wcinaliśmy razem z kuzynami oczekując na przyjście jednego z wujków przebranego za Mikołaja. Do tej pory jedząc pierogi z kapustą i grzybami myślę o swoim dzieciństwie i świętach. Przenoszę się pamięcią do jej domu i widzę zgięte plecy i pomarszczone dłonie lepiące pierogi.

Ciągle mam w pamięci smak pierogów z kapustą i grzybami. Ale nie byle jakich pierogów. Tylko tych babcinych. Każdego roku czekałam na Wigilię Bożego Narodzenia, ponieważ wiedziałam, że na pewno będą tam pierogi. Były częścią, która dopełniała świąteczną atmosferę i zapach świąt na wsi. Gdy tylko przekraczaliśmy próg drzwi babcinego domu, w nozdrza uderzał zapach gotowanej...

Gdy byłam dzieckiem, jesienną porą wykopywaliśmy ziemniaki z rodzicami i dziadkami. Po skończonej pracy, umiloną miłą atmosferą rodzinną, dziadek zarządzał rozpalenie ogniska i pieczenie ziemniaków.

Obecnie pierwszy kęs pieczonego ziemniaka przeniósłby mnie o dziesięć lat wstecz. Przeniósłby mnie do tych dni, gdy dziadek rozpalał ognisko, a ja z rodzeństwem wpatrywałam się w iskrzący ogień i oczekiwałam na swoją porcję. We wspomnieniach widzę zachodzące słońce i delikatny powiew wiatru. Ogrzewają nas ciepłe ziemniaki, przed chwilą zdjęte sprzed ogniska.

Kęs pieczonego ziemniaczka powoduje na mojej twarzy uśmiech szczęścia.

Gdy byłam dzieckiem, jesienną porą wykopywaliśmy ziemniaki z rodzicami i dziadkami. Po skończonej pracy, umiloną miłą atmosferą rodzinną, dziadek zarządzał rozpalenie ogniska i pieczenie ziemniaków.

Obecnie pierwszy kęs pieczonego ziemniaka przeniósłby mnie o dziesięć lat wstecz. Przeniósłby mnie do tych dni, gdy dziadek rozpalał ognisko, a ja z rodzeństwem wpatrywałam...

Zsiadłe mleko robione przez moją babcię... Z samego rana wstawała i wyprowadzała krowy na radosną zieloną łączkę, za dnia koło południa ja biegłam "przepalować" krowy, żeby mogły nasycić podniebienia nową porcją soczystej trawy. Taki był szwedzki stół naszych krów. A wieczorem dojenie i mleko lane z bańki do szklanych butelek. Po dwóch dniach mieliśmy na talerzach bajeczne niebo w postaci zsiadłego mleka na białym talerzu przykrytym czyściutką ściereczką. Do tego babcia robiła obłędnie żółte ziemniaczki ze skwarkami. A ja jako dziecko te skwarki odkładałam na brzeg talerza - o głupia ja! Dziś kiedy lecę samolotem nad chmurami widzę za oknem to zsiadłe obłędnie pyszne mleko! Mojej Babuni...

Zsiadłe mleko robione przez moją babcię... Z samego rana wstawała i wyprowadzała krowy na radosną zieloną łączkę, za dnia koło południa ja biegłam "przepalować" krowy, żeby mogły nasycić podniebienia nową porcją soczystej trawy. Taki był szwedzki stół naszych krów. A wieczorem dojenie i mleko lane z bańki do szklanych butelek. Po dwóch dniach mieliśmy na talerzach bajeczne...

Jeśli ktoś proponuje mi mięso, np. kurczaka w sosie, który ma w sobie czekoladę to wspominam podróż życia do Meksyku i pamiątkową butelkę z takim sosem, którego w Polsce nie zdążyłem jednak zjeść i wyrosła na nim biała pleśń- egzotyczne potrawy smakują najlepiej jednak w orientalnych krajach, w domu to już nie to samo.

Jeśli ktoś proponuje mi mięso, np. kurczaka w sosie, który ma w sobie czekoladę to wspominam podróż życia do Meksyku i pamiątkową butelkę z takim sosem, którego w Polsce nie zdążyłem jednak zjeść i wyrosła na nim biała pleśń- egzotyczne potrawy smakują najlepiej jednak w orientalnych krajach, w domu to już nie to samo.