Helena w latach dwudziestych była coraz starszą panną. Poza faktem, że w dzieciństwie straciła jedno oko (wypadek w czasie zabawy z braćmi) nic jej nie dolegało. Cóż, pochodziła z dość zamożnej ziemiańskiej rodziny, więc spokojnie mogłaby mieć jeszcze garb i nie mieć piątej klepki i nadal stanowiłaby atrakcyjną partię. W wolnych chwilach uwielbiała odstraszać kolejnych adoratorów do czego służyły jej wszystkie mądre słowa, które przyswoiła z książek. I tak chlustała czarną polewką na prawo i lewo aż do późnych lat dwudziestych, wówczas napatoczył się taki jeden obieżyświat o plebejskim nazwisku, co to go nawet do Ameryki licho zagnało. I nie był łowcą posagów, bo nie zrezygnował z mariażu nawet wtedy, gdy Helenę za jej upór wydziedziczono. Lata trzydzieste "Obieżyświatowie" spędzili na dorabianiu się – domu, dzieci i dobrej opinii. Poradzili sobie całkiem nieźle, bo najwyraźniej głowa na karku i ręce do pracy to wystarczający posag.

Helena w latach dwudziestych była coraz starszą panną. Poza faktem, że w dzieciństwie straciła jedno oko (wypadek w czasie zabawy z braćmi) nic jej nie dolegało. Cóż, pochodziła z dość zamożnej ziemiańskiej rodziny, więc spokojnie mogłaby mieć jeszcze garb i nie mieć piątej klepki i nadal stanowiłaby atrakcyjną partię. W wolnych chwilach uwielbiała odstraszać kolejnych...

Na początek zacznijmy od niewinnej zabawy na plaży z książką. Młodzi ludzie siadają w kręgu i każdy po kolei czyta na głos fragment porywającej i zakazanej książki. Tak bardzo się wciągnęli w fabułę, że nie zauważyli zmiany pogody, zostali na plaży tylko oni, a nad nimi kłębią się burzowe chmury...
Teraz przejdziemy do bikiniarzy z buntowniczą naturą. Nosili wymyślne błyszczące fryzury oraz barwne krawaty i skarpety, palili tylko amerykańskie papierosy i chodzili na jazzowe potańcówki-domówki. Często sięgali po mocne alkohole i zachowywali się w sposób nieodpowiedni, niektórzy nazywali ich: chuliganami.
Moim zdaniem rozrywki w dawniejszych latach niewiele się różnią od obecnych, może nieco formą. Kiedyś były papierowe karty teraz są wirtualne, kiedyś wychodziło się pograć w piłkę na dwór teraz robi się to przy użyciu komputera. Kiedyś kolorowe krawaty teraz ogolone głowy czy czarne skóry. Nic się nie zmienia...

Na początek zacznijmy od niewinnej zabawy na plaży z książką. Młodzi ludzie siadają w kręgu i każdy po kolei czyta na głos fragment porywającej i zakazanej książki. Tak bardzo się wciągnęli w fabułę, że nie zauważyli zmiany pogody, zostali na plaży tylko oni, a nad nimi kłębią się burzowe chmury...
Teraz przejdziemy do bikiniarzy z buntowniczą naturą. Nosili wymyślne...

Moi Dziadkowie kochali taniec, to znaczy Babcia kochała a Dziadek musiał kochać. Babcia była królową działkowych potańcówek, gdzie wirowała beztrosko pośród stołów nakrytych białymi obrusami. Na każdym z nich szklanka z paluszkami, sztuczny kwiat i butelka czystej. Dziadkowie byli bardzo bezpośredni i nie stronili od pikantnych opowieści z alkowy. Dziadek czasem o jabłuszkach pod bluzeczką, Babcia natomiast opowiadała jak za młodu jej frywolne koleżanki "brały na siebie kawalerów". Wszystko przekazane niezwykle wesoło i ze smakiem. Pięknie potrafili opowiadać o uczuciach, bez zbędnych epitetów, bez oceniania drugiego człowieka. Przyjmowali rzeczywistość taką, jaka była, a była trudna. Łapali każdą chwilę i potrafili się nią cieszyć

Moi Dziadkowie kochali taniec, to znaczy Babcia kochała a Dziadek musiał kochać. Babcia była królową działkowych potańcówek, gdzie wirowała beztrosko pośród stołów nakrytych białymi obrusami. Na każdym z nich szklanka z paluszkami, sztuczny kwiat i butelka czystej. Dziadkowie byli bardzo bezpośredni i nie stronili od pikantnych opowieści z alkowy. Dziadek czasem o...

Wszyscy oczywiście znamy stereotypowy obraz międzywojennej pary małżeńskiej. Ubrani w nocne koszule ze specjalnymi klapkami na „te miejsca” – on spełnia małżeński obowiązek, ona „zamyka oczy i myśli o wojnie”. A co jeśli naprawdę bawiły ich te rzeczy? Wyobrażam ich sobie w futrach. Kobiety musiały obowiązkowo mieć je na sobie. One przebierały się w futra, a oni bawili się w policjantów i złodziei. Oczywiście byli szybko łapani i poddawani surowym represjom ze stron kobiet-policjantów. Mężczyźni byli tak uzależnieni od tego erotycznego gadżetu, ze nawet wybierając się do dentysty, pozwalali wyrwać sobie ząb dopiero, gdy pojawiła się żona w futrze i groźnie na niego spojrzała. Jeśli futro to oczywiście i słabość do kotów. Ich domy były ich pełne. Mężczyźni traktowali kobiety jak wielkie koty. Futra, tak kocie, jak i te, w które stroiły się ich kochanki, elektryzowały się. Kobiety w futrze działały jak ogromne baterie, która przyciągały mężczyzn. Ależ tam musiało iskrzyć!

Wszyscy oczywiście znamy stereotypowy obraz międzywojennej pary małżeńskiej. Ubrani w nocne koszule ze specjalnymi klapkami na „te miejsca” – on spełnia małżeński obowiązek, ona „zamyka oczy i myśli o wojnie”. A co jeśli naprawdę bawiły ich te rzeczy? Wyobrażam ich sobie w futrach. Kobiety musiały obowiązkowo mieć je na sobie. One przebierały się w futra, a oni bawili się w...

Moi dziadkowie nigdy nie marnowali czasu.
Zawsze znalazło się coś do robienia po pracy. Robota w ogrodzie, na polu, pomoc sąsiadowi przy budowie domu. Nigdy nie zostawali w domu, bezsensownie wpatrując się w ścianę lub starą gazetę.
Najbardziej jednak lubię historię babci o tym, jak dziadek pisał do niej listy na wojnie.
Poczciwy człowiek, kochał swoją wybrankę z całego serca, chociaż jeszcze się nie oświadczył. Czytał jej listy ze łzami w oczach, odpisywał na nie przy słabym blasku świecy, jednak ich nie wysyłał. Darł swoje listy na strzępy i wyrzucał, ponieważ nie był pewny, czy wróci. Wolałem, żebyś na mnie nie czekała, wyszła szczęśliwie za mąż i miała udane życie, powiedział jej potem. Ale babka czekała, a gdy on wrócił, najpierw musiał wysłuchać wielu wrzasków i krzyków, by potem się usprawiedliwić.
Dziś myślę, że dziadkowie byli ogromnymi szczęściarzami. Nie marnowali życia przed telewizorami i komputerami. Bawili się życiem i grali w najlepsza grę na świecie – w prawdziwą miłość.

____
Równe tysiąc znaków.

Moi dziadkowie nigdy nie marnowali czasu.
Zawsze znalazło się coś do robienia po pracy. Robota w ogrodzie, na polu, pomoc sąsiadowi przy budowie domu. Nigdy nie zostawali w domu, bezsensownie wpatrując się w ścianę lub starą gazetę.
Najbardziej jednak lubię historię babci o tym, jak dziadek pisał do niej listy na wojnie.
Poczciwy człowiek, kochał swoją wybrankę z całego...

Dziadkowie nie byli tak święci jak nam się wydawało. Korzystali z uroków życia pełnymi garściami. Wylegiwali się na trawie w parku, gdzie obierali jabłka, obierki zostawiając rozrzucone.
Zakradali się do ciemnych, małych pomieszczeń, tam jedynie mając odrobinę prywatności, namiętności i wsłuchiwania się we własne oddechy.
Kochali obściskiwać się czytając zakurzone, zużyte, ale ukochane książki. Pić herbatę z jednej filiżanki. Śmiać się bez powodu. Przechadzać się obok piekarni, by tam wąchać chleb - najpiękniejszy zapach na świecie.

Dziadkowie nie byli tak święci jak nam się wydawało. Korzystali z uroków życia pełnymi garściami. Wylegiwali się na trawie w parku, gdzie obierali jabłka, obierki zostawiając rozrzucone.
Zakradali się do ciemnych, małych pomieszczeń, tam jedynie mając odrobinę prywatności, namiętności i wsłuchiwania się we własne oddechy.
Kochali obściskiwać się czytając zakurzone, zużyte,...

Na oczach prababci Heleny powstawała Gdynia. Najpierw jako miejscowość letniskowa, a po I WŚ jako miasto z portem otwierającym Polskę na świat. Dni mijały jej beztrosko na spotkaniach z przyjaciółkami, spacerach nad Zatoką i wieczorach z muzyką. Miasto było głośne i pełne życia.
W środku lata w 1932 r. Helena poznała Antoniego. Zakochała się od pierwszego wejrzenia. On zabrał ją na obchody Święta Morza, a ona go na tańce. Niedługo potem wzięli ślub. Pradziadek był jednak marynarzem i wkrótce zaczął wypływać na wielomiesięczne rejsy. Niektóre żony potrafią znieść rozłąkę, jednak prababcia do nich nie należała. Wierzyła, że dziecko zatrzymają pradziadka w domu. Jednak ani narodziny mojego dziadka, ani wojna nie wygrały z jego miłością do morza.
Prababcia Helena była silną i odważną kobietą – zanim wybuchła II WŚ rozwiodła się z mężem. Sama z małym dzieckiem zamieszkała w Wielkopolsce i rozpoczęła zupełnie nowy rozdział w swoim życiu.

Na oczach prababci Heleny powstawała Gdynia. Najpierw jako miejscowość letniskowa, a po I WŚ jako miasto z portem otwierającym Polskę na świat. Dni mijały jej beztrosko na spotkaniach z przyjaciółkami, spacerach nad Zatoką i wieczorach z muzyką. Miasto było głośne i pełne życia.
W środku lata w 1932 r. Helena poznała Antoniego. Zakochała się od pierwszego wejrzenia. On...

Moja babcia ma dar opowiadania. Robi to tak barwnie i spontanicznie, że nie można przestać jej słuchać.

Dzisiaj na przykład, kiedy siedziałam u niej na działce, opowiadała mi o czasach, gdy uczyła się na przedszkolankę we Wrocławiu. Mieszkała wtedy u swoich ciotek i miała dokładnie tyle lat co ja obecnie.

Należało by wspomnieć, że szkołę tę rzuciła już na drugim roku. Jednym z powodów był fakt, że miała dosyć czyichś dzieci już po pierwszych praktykach. Po drugie ciotka próbowała wydać ją za mąż.

Ów kandydat(bądź co bądź na mojego dziadka) na męża babci miał wszystkie cechy jakie(zdaniem owej ciotki i reszty przedstawicieli epoki międzywojnia) mieć powinien. Otóż był od babci trochę starszy(40 lat, innymi słowy stateczny), kulturalny, a w dodatku był inżynierem i miał własną kamienicę. Przynajmniej tak to opisała babcia. Zabrał ją do kina i znajomość się urwała po tym jak próbował ją złapać za rękę, a moja cudowna babcia narobiła rabanu. A przynajmniej tak to dzisiaj opisała(ale wiecie dziadek był w zasięgu słuchu).

Po problemach z wszami w internacie, nieszczęsnym ścięciu włosów(i trwałej), cerowaniu „namiotów” ciotki, głośnych dzieciach w przedszkolu i niedoszłych zaręczynach - babcia wróciła do domu. Zaczęła pracę na poczcie i poznała mojego dziadka.

Poznali się przez telefon(dziadek był w wojsku), pierwsza randka też była przez telefon. Dalszych historii jeszcze nie znam(ale znając babcię, jeszcze się dowiem).

To tyle jeśli chodzi o ich zabawy.

Moja babcia ma dar opowiadania. Robi to tak barwnie i spontanicznie, że nie można przestać jej słuchać.

Dzisiaj na przykład, kiedy siedziałam u niej na działce, opowiadała mi o czasach, gdy uczyła się na przedszkolankę we Wrocławiu. Mieszkała wtedy u swoich ciotek i miała dokładnie tyle lat co ja obecnie.

Należało by wspomnieć, że szkołę tę rzuciła już na drugim roku....

Młodość moich dziadków przypadła na czasy międzywojenne.Babcia z podwarszawskiej wsi przyjechała do stolicy za pracą.Pracowała jako służąca.Młoda,piękna dziewczyna wpadła w oko urzędnikowi do którego domu przychodziła sprzątać.W dużym skrócie...ciąża,dziecko i wydawać by się mogło że romans umrze śmiercią naturalną...ale nie...pomimo że w domu żona i dwoje dzieci...ich związek trwał nadal.Dwa lata przed wojną żona dziadka zachorowała i zmarła.Został z dwójka kilkunastoletnich dzieci które nie miały zamiaru zaakceptować kobiety przez którą ich mama cierpiała(romansu nie dało się ukrywać w nieskończoność)Czas wojny jednak zrobił swoje,w 1943 roku babcia była w ciąży z moim tatą,wtedy wzięli skromny ślub na którym uczestniczyli tylko świadkowie.Tato urodził się w kwietniu 1944 a we wrześniu dziadek już nie żył.Zginął w powstaniu.Babcia z synami przeżyła wojnę,wyszła ponownie za mąż,miała jeszcze dzieci.Dopóki żyła dziadek wspominany był jako bohater który poległ za Warszawę ale czy nim był...nie wiem ...wiem za to że jego synowie nie umieli ułoży sobie życia,nikt im nie przekazał istotnych wartości.

W tamtych latach też były zdrady,kłamstwa i zakazana miłość...ci ludzie niczym nie różnili się od nas dzisiejszych.Może nie jest to historia o wesołych latach dwudziestych ale nie wszyscy byli bohaterami ...niektórzy byli po prostu zwykłymi ludźmi.

Młodość moich dziadków przypadła na czasy międzywojenne.Babcia z podwarszawskiej wsi przyjechała do stolicy za pracą.Pracowała jako służąca.Młoda,piękna dziewczyna wpadła w oko urzędnikowi do którego domu przychodziła sprzątać.W dużym skrócie...ciąża,dziecko i wydawać by się mogło że romans umrze śmiercią naturalną...ale nie...pomimo że w domu żona i dwoje dzieci...ich...

Mojego dziadka nie pamiętam. Znam go jedynie z opowieści rodziców i babci. Zmarł, gdy miałam niewiele ponad rok. Ale babcia zawsze przytacza barwne historie :) Młodość moich dziadków przypadła na okres wojenny. Dziadek miał zostać internowany na Syberię. Wraz z kilkoma kolegami zrobili dziurę w podłodze wagonu. Z samego pociągu uciekło ich sporo, ale tylko nielicznym udało się uniknąć kul oprawców. Mojemu dziadkowi się udało. Wrócił w rodzinne strony i po niedługim czasie wziął ślub z moją babcią. Dzisiaj ich związek uchodziłby z całą pewnością za mezalians, była między nimi duża różnica wieku. Mimo napiętej sytuacji w kraju mieli cas na spotkania ze znajomymi. Babcia zawsze powtarza, że w tamtym czasie życie towarzyskie wyglądało inaczej. Młodzi mieli o wiele więcej dobrych pomysłów. Jakoś trzeba było sobie poradzić ze strachem, który potrafił obezwładnić.

Mojego dziadka nie pamiętam. Znam go jedynie z opowieści rodziców i babci. Zmarł, gdy miałam niewiele ponad rok. Ale babcia zawsze przytacza barwne historie :) Młodość moich dziadków przypadła na okres wojenny. Dziadek miał zostać internowany na Syberię. Wraz z kilkoma kolegami zrobili dziurę w podłodze wagonu. Z samego pociągu uciekło ich sporo, ale tylko nielicznym udało...