„Ludzie, którzy marzą o przeniesieniu się w przeszłość nie radzą sobie z teraźniejszością” teraz, gdy stała przed maszyną w której wystarczyło wpisać datę, te słowa wciąż świdrowały jej w głowie. Czy jeśli skorzysta z tej możliwości to będzie rodzaj osobistej klęski? Czy właśnie ostatecznie i definitywnie przyzna przed światem, że „znowu w życiu mi nie wyszło. Uciec pragnę w wielki sen”. Przegryzła nerwowo wargi. Nie lubiła przyznawać się do porażki i niejasno czuła, że jej problemy nic nie mają wspólnego z czasem w którym się znajduje. Wiek zawsze miał to do siebie, że był nie odpowiedni, straszny czy zwyczajnie do dupy. Z drugiej jednak strony, teraz gdy stała przed maszyną możliwość zakosztowania podróży w czasie, i to jako pierwsza, czuła niesamowitą pokusę. Liczyła się każda sekunda. Profesor wyszedł tylko na chwilę i to po to by ogłosić mediom swój nowy wynalazek. Wtedy mogła oczywiście zapisać się na długą listę oczekujących i liczyć, że jakimś cudem ją wylosują. No więc lecieć, ale kiedy? Bała się zarówno przeszłości jak i przyszło. W tej drodze będzie sama, musi więc rozsądnie wybrać. Spojrzała w wielką taflę lustra zawieszoną na przeciwnej ścianie. Zabawnie wygląda, w tej niebieskiej sukience i z ręką zawieszoną na przyciskiem zmiany daty. I nagle stanęła jej przed oczami jedna fitografia, rozmazany kadr, scena uchwycona w tańcu. A na niej uśmiechnięci ludzie i cień sukienki. Dokładnie tej samej co ma na sobie. Szybkim ruchem wpisała datę. Tuż przed tym jak drgnęła klamka potwierdziła wybór wielkim, wręcz komiksowo czerwonym przyciskiem startu. A więc wybór padł na XX wiek. W końcu zawsze chciała zatańczyć na weselu swoich rodziców.

„Ludzie, którzy marzą o przeniesieniu się w przeszłość nie radzą sobie z teraźniejszością” teraz, gdy stała przed maszyną w której wystarczyło wpisać datę, te słowa wciąż świdrowały jej w głowie. Czy jeśli skorzysta z tej możliwości to będzie rodzaj osobistej klęski? Czy właśnie ostatecznie i definitywnie przyzna przed światem, że „znowu w życiu mi nie wyszło. Uciec pragnę...

O takich rzeczach jak podróże w przeszłość, aż strach pomyśleć, ale myślę dość często. Zawsze jednak kończy się to tak samo. Przyjaciółka jak mantrę powtarza mi słowa jakiegoś znanego człowieka, że gdyby wynaleziono wehikuł czasu, to widzielibyśmy wycieczki z przyszłości teraz.
A pozwiedzać to ja bym chciała i to bardzo. Na początku sprawdziłabym, kto ma rację: archeolodzy czy katechetka. Pierwszy był Adam, Ewa czy welociraptory? A może potwór spaghetti, bo początku tak na prawdę nie było nigdy? Ale to tylko przelotem. Są ważniejsze rzeczy do sprawdzenia. Na pewno zaczepiłabym o renesans (jak pewnie większość), ale nie po to, żeby poznać Leonarda, tylko jego modela/modelkę. Czyją twarz ma Mona Lisa? Wysłuchałam wielu teorii spiskowych i nadinterpretacji. Najbardziej chciałabym chyba, żeby okazało się, że pozowała dziewczyna identyczna jak na obrazie o takim imieniu i nazwisku. Dość anagramów i historii o domniemanym kochanku. Czemu jak artysta to od razu, że zboczony?
Następny punkt programu "wojny Rzeczypospolitej w XVII wieku". Bezdusznie brzmiący temat z hiry. Sienkiewicz ładniej to w Trylogii opisał. Ale na ile to prawda? Fajnie by było popatrzeć jak Mikołaj Skrzetuski próbuje wyjść ze Zbaraża. Czy Mały Rycerz naprawdę się wysadził razem z Kamieńcem?
Przydałaby się odpowiedź na jeszcze jedno pytanie: kiedy i po co powstali Iluminaci? No bo na pewno nie po to, żeby dziś internet miał pożywkę.
No i nawiązując do jednej z poprzednich wypowiedzi o Titanicu. Cofnęłabym się jeszcze do 2010,żeby ich zatrzymać. Nie wiem jak. Może kamyczkiem w szybkę? Trzask i po locie. I nie dlatego, że zginęli ludzie. Z własnej ciekawości. Jak teraz wyglądałyby kontakty z Rosją? Kto by był prezydentem? Może w Sylwestra nadal byłaby szopka Noworoczna? Cóż... jeśli chodzi o wszystkie poprzednie wycieczki to takie machiny już wynaleziono - to się fachowo nazywa książką. A ostatniego tematu to właściwie nie warto drążyć. Tym się zajmą media.

O takich rzeczach jak podróże w przeszłość, aż strach pomyśleć, ale myślę dość często. Zawsze jednak kończy się to tak samo. Przyjaciółka jak mantrę powtarza mi słowa jakiegoś znanego człowieka, że gdyby wynaleziono wehikuł czasu, to widzielibyśmy wycieczki z przyszłości teraz.
A pozwiedzać to ja bym chciała i to bardzo. Na początku sprawdziłabym, kto ma rację: archeolodzy...

A gdyby tak mieć możliwość zobaczenia jak się mieszkało Adamowi i Ewie? Przenieść się do czasów pierwszych ludzi, chętnie zobaczyłabym swoją praprapra...matkę usidlającą Adama. I wzięłabym ze sobą piłę mechaniczną - żeby ściąć ZAKAZANE DRZEWO!!! Ciekawe co wtedy zrobiłby Bóg?

A gdyby tak mieć możliwość zobaczenia jak się mieszkało Adamowi i Ewie? Przenieść się do czasów pierwszych ludzi, chętnie zobaczyłabym swoją praprapra...matkę usidlającą Adama. I wzięłabym ze sobą piłę mechaniczną - żeby ściąć ZAKAZANE DRZEWO!!! Ciekawe co wtedy zrobiłby Bóg?

Ja bardzo chętnie znalazłabym się w epoce renesansu. Chciałabym mieć możliwość osobistego poznania słynnych artystów tego okresu historycznego. Wśród tych artystów nie mogłoby zabraknąć sław znanych na całym świecie, ale również naszych wielkich polskich postaci z tego okresu. Najbardziej chciałabym poznać 3 artystów: Leonarda da Vinci, Michała Anioła oraz Mikołaja Kopernika. Wszyscy trzej byli znakomitymi postaciami, które zostały zapamiętane jako wielcy geniusze tej epoki, choć Mikołaj Kopernik dopiero po 200 latach. Leonardo da Vinci był prawdziwym człowiekiem renesansu. Interesowało go wiele dziedzin: sztuka, architektura czy filozofia. Natomiast Michał Anioł został wybitnym rzeźbiarzem, malarzem oraz architektem. Myślę, że wato byłoby poznać choć jedną z takich osób osobiście, chociażby po to aby zobaczyć ich twórczość w czasach w których żyli, a nie były to czasy przyjemne dla wielkich postaci tego okresu. Dodatkowo świat wyglądał zupełnie inaczej, nie było samochodów, wielu wygód z obecnego życia. Uważam, że warto wrócić do tej epoki, aby odrodzić się na nowo, zobaczyć że za to co mamy powinniśmy dziękować właśnie pierwszym odkrywcom, czy konstruktorom i cieszyć się z tego że możemy w dużo łatwiejszy sposób prześledzić te same zagadnienia, nad którymi oni pracowali wieki temu. Uważam również, że ówcześni ludzie powinni byli zwrócić uwagę na ich twórczość, bo gdyby to zrobili moglibyśmy żyć w zupełnie innych czasach niż teraz. Rozwój technologii, anatomii, balistyki i wielu innych dziedzin mógłby być na zupełnie innym poziomie niż jest teraz. Dlatego bardzo chciałabym znaleźć się w epoce renesansu, aby móc zapamiętać i zobaczyć na własne oczy momenty w których potrafili stworzyć najbardziej znane oraz mniej znane dzieła ich życia.

Ja bardzo chętnie znalazłabym się w epoce renesansu. Chciałabym mieć możliwość osobistego poznania słynnych artystów tego okresu historycznego. Wśród tych artystów nie mogłoby zabraknąć sław znanych na całym świecie, ale również naszych wielkich polskich postaci z tego okresu. Najbardziej chciałabym poznać 3 artystów: Leonarda da Vinci, Michała Anioła oraz Mikołaja...

A ja chciałabym przenieść się do renesansu. Uwielbiam sztukę z tamtych czasów, zwłaszcza obrazy włoskich mistrzów - Da Vinciego, Rafaela, Michała Anioła i Botticellego. Ci ludzie byli naprawdę niesamowici, potrafili jednocześnie zajmować się malarstwem, rzeźbiarstwem, medycyną, budować wynalazki... Długo by wymieniać, ile to potrafili. Tamten okres to był prawdziwy rozkwit dla człowieka. Chciałabym spotkać ,,Gigantów renesansu'', zobaczyć, jak tworzą, posłuchać, co mówią. Ci artyści to prawdziwi bohaterowie kultury europejskiej.

A ja chciałabym przenieść się do renesansu. Uwielbiam sztukę z tamtych czasów, zwłaszcza obrazy włoskich mistrzów - Da Vinciego, Rafaela, Michała Anioła i Botticellego. Ci ludzie byli naprawdę niesamowici, potrafili jednocześnie zajmować się malarstwem, rzeźbiarstwem, medycyną, budować wynalazki... Długo by wymieniać, ile to potrafili. Tamten okres to był prawdziwy rozkwit...

Chciałabym trafić do epoki... w której jeszcze nie było epok. W której ludzie nie liczyli czasu. W której może nie było ludzi. W której nie wiadomo co się działo. Wielki Wybuch? Stworzenie świata? Chciałabym znaleźć się właśnie tam. Może jako gwiazda albo meteoryt. Chciałabym móc Wam teraz powiedzieć jak to się wszystko zaczęło. Żebyście mogli zacząć się przygotowywać na koniec.

Chciałabym trafić do epoki... w której jeszcze nie było epok. W której ludzie nie liczyli czasu. W której może nie było ludzi. W której nie wiadomo co się działo. Wielki Wybuch? Stworzenie świata? Chciałabym znaleźć się właśnie tam. Może jako gwiazda albo meteoryt. Chciałabym móc Wam teraz powiedzieć jak to się wszystko zaczęło. Żebyście mogli zacząć się przygotowywać na...

Kocham późne Średniowiecze: kobiety w gorsetach, mężczyźni w garniturach, proste i brutalne zbrodnie, prymitywne szpitale psychiatryczne i wystawne bale. Ludzie żyli z dnia na dzień i przyjmowali świat takim jaki jest i nie doszukiwali się niedoskonałości. Niektórzy żyli książkami, zakochiwali się w barwach dnia i nocy a ich życie obfitowało spokojem. Posługiwali się pięknym językiem, wierzyli w czary i magię a wolny czas spędzali na wynajdywaniu sposobów na uproszczenie sobie życia. Mężczyźni, którzy obecnie do szarmanckich i uprzejmych nie należą (w większości) wtedy tacy byli, liczyła się dla nich kobieta, która zamiast robić sobie samojebki zajmowała się się dziećmi, domem i dbała o mężczyznę. Noszono się elegancko i z klasą, a życie było piękne, otoczone spokojną muzyką, zapachem jabłek (w tamtych czasach wokół domów często rosły sady) i śmiechem.

Kocham późne Średniowiecze: kobiety w gorsetach, mężczyźni w garniturach, proste i brutalne zbrodnie, prymitywne szpitale psychiatryczne i wystawne bale. Ludzie żyli z dnia na dzień i przyjmowali świat takim jaki jest i nie doszukiwali się niedoskonałości. Niektórzy żyli książkami, zakochiwali się w barwach dnia i nocy a ich życie obfitowało spokojem. Posługiwali się...

Odpowiadając na to pytanie jeszcze kilka dni temu, pewnie wybrałabym zupełnie inną epokę, ale po lekturze „Czarnego Miasta” Borysa Akunina odpowiedź może być tylko jedna: chciałabym przenieść się nie tak całkiem daleko, bo do początku XX wieku, a konkretniej do samego centrum Baku. Świeżo po lekturze ciągle czuję na skórze ciepło słońca, a w powietrzu unoszący się zapach ropy. Ten tygiel kulturowy, zderzenie wschodu z zachodem, kapitalizmu z wyzyskiem i początków budowania przyszłego świata jest fascynujący i niepowtarzalny. Pomijając już kwestie ekonomiczne i możliwość faktycznego wzbogacenia się na przyszłość (bo któż by nie chciał poczuć się jak szejk i zostać właścicielem choćby jednego, maleńkiego szybu naftowego?). Z drugiej strony, wybór czasu i momentu w historii, w którym chcielibyśmy być obecnie jest tak wielki, że wprost przytłacza. Początek XX wieku w Baku mógłby jednak stanowić swego rodzaju punkt wyjścia, do dalszych podróży, już niekoniecznie śladami Erasta Pietrowicza.

Odpowiadając na to pytanie jeszcze kilka dni temu, pewnie wybrałabym zupełnie inną epokę, ale po lekturze „Czarnego Miasta” Borysa Akunina odpowiedź może być tylko jedna: chciałabym przenieść się nie tak całkiem daleko, bo do początku XX wieku, a konkretniej do samego centrum Baku. Świeżo po lekturze ciągle czuję na skórze ciepło słońca, a w powietrzu unoszący się zapach...

Piękne, cudowne lata 30ste XX wieku! ech - odwazne krótkie włosy, Louis Amstrong i Hanka Ordonówna. Pablo Picasso, Gombrowicz, Brzechwa, Dąbrowska i wiele, wiele innych wspaniałych postaci. Feministki walczące o prawa kobiet!
No może dochodzący do władzy hitler psuje trochę wystrój, ale to w końcu fantazja - zawsze można uciec prze wrześniem :)

Piękne, cudowne lata 30ste XX wieku! ech - odwazne krótkie włosy, Louis Amstrong i Hanka Ordonówna. Pablo Picasso, Gombrowicz, Brzechwa, Dąbrowska i wiele, wiele innych wspaniałych postaci. Feministki walczące o prawa kobiet!
No może dochodzący do władzy hitler psuje trochę wystrój, ale to w końcu fantazja - zawsze można uciec prze wrześniem :)