Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nagasaki i Podział Indii nauczyły ją, że istnieją ludzie, którzy potrafią zostawić stratę za sobą, oraz tacy, którzy grzęzną w niej na zawsze.

- W wieku dziewięćdziesięciu jeden lat można mieć nadzieję tylko na to, że będzie się wyglądać na dobrze zakonserwowaną, czyli jak marynata w occie.

Ja czuję się u siebie tam, gdzie jestem obca.

Czego mam się trzymać? sznurków latawców, których oba końce powiewają w powietrzu.

Samotność zawsze była dla niego zawsze tylko chwila wyczekiwania na powrót do świata pełnego więzi.

Wypowiedziała jego imię, powtarzała czułości w angielskim, urdu, japońskim, ale on jej nie słyszał poprzez gruchanie gołębi, nawoływanie muezina z Dżami Masdżid, kakofonię kłótni braci, zgiełk kupców i kupujących na Chandni Chowk, szelest liści palmowych szarpanych monsunem,śmiech bratanic i bratanków, krzyki chłopców puszczających latawce, bulgotanie fontann na podwórzach, chrapliwy głos nigdy niewidzianego sąsiada, który przed wschodem słońca wyśpiewywał gazele, i poprzez szaleńcze bice własnego serca.

Jeszcze bajka o żywych książkach z fioletowymi grzbietami i połamanymi kręgosłupami, które wolą złożyć siebie w ofierze niż istnieć dalej w świecie, w którym wszystko, co w nich zapisano, okazuje się tylko fantazją.

- Wy dwoje jesteście dowodem na to, że ludzie potrafią wszystko przezwyciężyć.

Umiejętność pomniejszania wagi własnej inności.

Wciąż nie potrafi ustąpić, nawet przed śmiercią.

W ostatnich chwilach życia Chadija Ashraf szepnęła mu do ucha rytualne pozdrowienie, przekazywane przez starszych młodszym: "Żyj dalej!". I teraz, by znieść jej utratę musiał wierzyć, że jakaś część jej duszy weszła w niego z tym oddechem i spoczęła przy jego sercu.