Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Warszawa jest dla mnie jak taka stara, brzydka żona. Nie kocham jej, nie lubię, nie podoba mi się i nigdy nie podobała, ale przecież zawsze do niej wracam. Wracam, choć mam na świecie rozsiane różne kochanki, z którymi właściwie mogłabym się ożenić. Ale nie żenię się.

Zaraz po wojnie miałam wrażenie - jak wielu ludzi - że świat już nigdy nie zdziczeje. Stało się inaczej, wszyscy wiemy. Codziennie trzaskają bomby, a małe narody wsiadają do autobusów, które je wiozą na śmierć. Co siedzi "w czarnych gwiazdach ludzkich serc" - Bóg raczy wiedzieć.