Jesteśmy społecznością, która kocha książki

W środku jestem pusty. Noszę tam tylko smutki, jak wszyscy. Tak. Tylko smutki, które zostają w środku, leżąc płasko, jak zmarli w ziemi.

Guma wpijała mi się w ciało, a moja matka nie żyje, więc nie wiem, czy dobrze zrobiłam, mówiąc tamtemu chłopcu, że mój narzeczony jest kucharzem w Colón, a on się roześmiał, że bardzo mu współczuje, bo jeszcze w tym roku zostanę jego panią i królową. I będziemy tą parą, która wylosuje bukiet na Diamentowym placu. Powiedział: moją królową.

Żyłam tak, jak najprawdopodobniej żyją koty: ogon w górę, ogon w dół, raz spuszczony, raz wyprostowany, teraz jemy, teraz śpimy, z tą różnicą, że kot nie musi pracować, żeby żyć. W domu obchodziliśmy się bez słów i myśli, które w sobie dusiłam, przerażały mnie samą, bo nie wiedziałam, skąd mi się biorą...