Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Barbarzyńca uśmiechnął się i ruszył biegiem w stronę pola bitwy. Pieśń szczękającej stali stanowiła najulubieńszą muzykę jego życia. Nawet z oddali rozróżniał odgłos stalowego miecza, gruchoczącego spiżową zbroję, śpiewny dźwięk odbijającego się od hełmu grotu włóczni i nie dający pomylić się z niczym innym łoskot stalowych ostrzy o drewniane tarcze.

Conan usiadł, a dziewka służebna podała mu wielki kufel piwa. Osuszył go jednym haustem i natychmiast rąbnął nim mocno w stół, dając znać, by napełniono go z powrotem.

Conan przypadł na jedno kolano. Miecz kolejnego z napastników ze świstem przeciął powietrze nad jego głową, on zaś idącym w górę cięciem wypuścił z niego trzewia.