Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wiesz, czasami trzeba po prostu ruszyć dalej przed siebie - stwierdziła starsza kobieta.
Daisy podniosła gwałtownie głowę.
- Żeby przeżyć. Czasami trzeba po prostu ruszyć dalej. To jedyny sposób.

Czasami się zastanawiała, czy można znajdować się tak daleko od morza, a mimo to czuć, że się tonie.

- Nie wierzę w przeznaczenie. W nic już nie wierzę. Jak przeznaczenie może o nas dbać, kiedy tak umyślnie wszystko wykrzywia? To bzdury, Adeline. Wymyślne bzdury. Ludzie i wydarzenia po prostu wpadają na siebie przypadkiem, a potem wszystko gna do przodu i pozostawia nas z całym tym bałaganem.

Czasami przeznaczenie szykuje dla nas przyszłość, której nie potrafimy sobie wyobrazić. Ażeby pomóc losowi, musimy gorąco wierzyć, że kiedyś coś dobrego w naszym życiu się wydarzy.

Jedynym prawdziwym grzechem jest udawanie kogoś, kim się nie jest.

Jak miała wytłumaczyć, że gdy po raz pierwszy zobaczyła Guya, wszystko, co wiedziała, w co wierzyła, usunęło się jej spod stóp, jakby ktoś pociągnął leżący na podłodze dywan? Jak mogła opisać ból, który ogarnął ją w chwili, gdy spojrzała w jego twarz, gorzką radość poznania, głębokie przekonanie, że każda cząsteczka jej ciała zna tego mężczyznę?

Sztuka, jak zresztą wszystko, jest warta tyle, ile ktoś jest gotowy za nią zapłacić.

Prawdopodobnie tak jak pamięta się lata z dzieciństwa jako słoneczne i nigdy niemające końca, tak też wspomina się miłość, której nigdy nie było, nieskomplikowaną namiętność, nigdy tak naprawdę nieodczuwaną.