Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Miasto we władzy milionów i kobiet stało się jednym wielkim kłębowiskiem rozpusty. Zepsucie płynące z góry nasyciło ścieki i zbiorniki, tryskało w fontannach i opadało na dachy przenikliwym deszczykiem.

Paryż tonął wówczas w chmurze pyłu z rozbijanych murów.

Z dna zamętu, pośród głuchego dygotu, dobywał się już brzęk pięciofrankówek, jasne śmiechy kobiet, nikły jeszcze hałas naczyń, dźwięki pocałunków.

Bierze pani życie za bardzo do serca.

Jeżeli Maksym był zubożałą krwią Saccarda, to ona, Renata, była wytworem, skażonym owocem tych dwóch mężczyzn, nikczemnością, w którą staczali się obaj.

Wtedy kochali się w cieplarni. Tam to czuli smak kazirodztwa.

Renata znów powróciła do swego marzenia o rozkoszy nie nazwanej jeszcze i znów przyjęła Maksyma w ramiona, ciekawa okrutnych uciech miłości, którą uważała za zbrodniczą. Jej wola przystała na kazirodztwo, domagała się go, pragnęła zasycić się nim aż do końca, aż do wyrzutów sumienia, gdyby kiedyś przyszły.