Jesteśmy społecznością, która kocha książki

(…) ludzie rzadko bywają podobni do naszych wspomnień o nich. Z biegiem lat stają się coraz bardziej i bardziej tacy, jakimi chcemy ich widzieć, jakimi się nam wydają.

(…) przeszłość nie zawsze bywa całkiem pogrzebana, jeżeli nawet jest zamierzchła.

Ludzie niechętnie martwią się, niechętnie uznają własne winy.

- Powiedziała, o co jej chodzi?
– Tak, proszę pana – bąknął służący niechętnie, jak gdyby przepraszał z góry za dalszy ciąg zdania. – Powiedziała, że chciałaby się z panem widzieć, ponieważ szuka rady w sprawie morderstwa, które prawdopodobnie popełniła.
Herkules Poirot podniósł brwi, szeroko otworzył oczy.
– Prawdopodobnie? Nie wie tego?
– Tak się wyraziła, proszę pana, ta młoda pani.
– Dziwna historia, ale być może interesująca – szepnął Poirot. – (…) Poproś ją tutaj za pięć minut.

- Nie rozumiem, czego chce pan więcej - obruszyła się autorka.
- Chcę morderstwa! - zawołał.
- To brzmi okropnie krwiożerczo!
- Szukam morderstwa i nie mogę znaleźć - ciągnął detektyw. - Jestem znów bliski rozpaczy, więc proszę panią, abyśmy razem pomyśleli logicznie.

Czy można nienawidzić kogoś tak bardzo, że naprawdę chciałoby się go zabić?

Szukam morderstwa i nie mogę znaleźć.