Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dobrzy ludzie odchodzą szybko. Wszyscy ich lubią, śmierć też. Tylko łajdacy są nie do zdarcia. Łajdak z reguły zdycha staro, często nawet spokojnie, we własnym łóżku

Ostrane, bo tak się ten grabarz nazywa, ostatnią łopatę rzuca zawsze bardzo powoli.
- Dlaczego tylko ostatnią tak wolno rzucasz? - spytałem go kiedyś.
- Ponieważ to ta, która musi zapaść w pamięć (...).

(...) Nic nie jest ani białe, ani czarne, szare zawsze wygra. Tak samo jest z ludźmi, z ich duszami. Jesteś szarą duszą, szarą, szaruteńką, jak zresztą my wszyscy...

Nienawiść to okrutna marynata, nadaje mięsu smak zepsutych odpadków.

(...) nigdy już nie nazwał dziewczynki Pięknością Dnia, choć sam słyszałem, jak tak o niej przedtem mawiał. Teraz określa ją terminem "ofiara", jak gdyby śmierć prócz życia zabierała jeszcze kwiatom ich piękne nazwy.

(...) smutki to cała kraina, w której można żyć.

Wyglądał tak jak wszystkie noworodki, te stworki, co to przybywają na świat po długiej wygodnej nocy spędzonej w otchłani, której nikt nie pamięta. Tak, był jednym z tych niewiniątek, jak to się o nich mówi. Przyszłością świata. (...)Dla mnie to był jednak zwykły zabójca, twój zabójca, bez świadomości, bez wyrzutów sumienia. I ja miałbym z nim żyć, bez Ciebie u mego boku, podczas gdy on zabił Cię, żeby się tu zjawić, rozpychał się, walczył, żeby stanąć przede mną, a ja (...) byłbym skazany na oglądanie go, jak rośnie - będzie miał zęby, żeby gryźć i pożerać, ręce, żeby chwytać, oczy, żeby oglądać, co schwytał, a potem, później, jeszcze później, nauczy się mówić, żeby wygadywać naokoło to swoje wielkie kłamstwo, że Ciebie nigdy nie znał, że umarłaś, wydając go na świat, podczas gdy prawda jest taka, że zabił Cię, żeby móc tu przyjść.

Wojna nie tylko zabiła setki ludzi, lecz również przecięła na dwie części świat i nasze wspomnienia, uczyniła, że wszystko, co działo się przedtem, wydało się nagle rajem, ukrytym w czeluściach starej kieszeni, do której nikt nie śmiał już wsunąć dłoni...

Największy błąd człowieka: zawsze mu się wydaje, że ma czas. Odkłada wszystko na później. Zrobię to jutro, za trzy dni, w przyszłym roku, za dwie godziny... I nagle okazuje się, że jest za późno.

Żeby zrozumieć człowieka, trzeba kopać głęboko, sięgnąć korzeni. (...) Trzeba rozdrapać szramy, wypuścić ropę. Zabrudzić ręce.