Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kiedy ktoś cię kocha, ina­czej wyma­wia twoje imię. Po pro­stu wiesz, że twoje imię jest w jego ustach bez­piecz­ne.

(...) życie wery­fi­kuje nasze plany, chi­cho­cząc zło­śli­wie i zamie­nia­jąc kloc­ki w klu­czo­wych momen­tach.

Do pierw­szej, mło­dzień­czej miło­ści na za­wsze zo­sta­je sen­ty­ment. Praw­do­po­dob­nie dla­tego, że koja­rzy się z naj­lep­szymi la­ta­mi na­szej mło­do­ści.

Te wszyst­kie pierw­sze razy, za­chły­śnię­cie się miło­ścią, kiedy jest się pew­nym, że to już na za­wsze… Kiedy tak mocno ko­chasz, że nawet twoje rzęsy pod­ska­kują na jego widok.

Trud­no zgad­nąć, co robi „ko­cham cię” po roz­sta­niu? Sie­dzi nad wodą, łowi ryby i po­gwiz­duje? Szwen­da się po lesie i udaje, że ni­gdy nie było za­ję­te? Leży na łące i pa­trzy na chmu­ry, roz­ko­szu­jąc się samot­no­ścią?

Co robią inne słowa w zwro­cie „je­steś dla mnie ważna”, kiedy stają się nie­praw­dą? Nie, już nie je­steś. Je­steś, ale nie dla mnie. Nie – ważna. Stają w opo­zy­cji do sie­bie sa­mych? Nie po­da­ją sobie ręki, odwra­cają za­wsty­dzony wzrok? Udają, że się nie znają?

Czy po pro­stu takie „ko­cham cię” wypo­wie­dzia­ne ostat­ni raz umie­ra w mę­czar­niach, nie­pod­le­wane więd­nie i usy­cha? Czy ra­czej idzie do baru się upić na sztyw­no, kiwa na krze­śle i chi­cho­cze pi­jac­ko? Prze­cież te słowa, kiedy wy­brzmie­wają, są re­al­ne, rosną w siłę, wybu­chają mocą fajer­wer­ków. A potem nagle milk­ną, blak­ną, zaczy­nają cho­ro­wać, cho­wają się pod krze­słem.

- Całą tę cia­ło­po­zy­tyw­ność wymy­śliły pięk­ne, dłu­go­no­gie i chude dwu­dzie­sto­latki.

– Albo grube i brzyd­kie femi­nist­ki, bo im się nie chcia­ło myć wło­sów (...).