Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ale tego dnia Siarnaq przysłonił sierp Paaliaqa, bo nie wszystko jest blaskiem, a wielkość nie zawsze jest kwestią rozmiaru. I czasem, zamiast szukać przeznaczenia, trzeba po prostu wziąć się do roboty.

Nauczyłam się, że spokój nigdy nie przychodzi na zawsze. Jest tylko gościem, który nie zdejmuje płaszcza, bo wie, że za moment będzie musiał odejść.

O wiele łatwiej jest tęsknić, jeśli robi się to razem.

I możliwe jest słyszeć, a nie usłyszeć; czasem tak bardzo chcemy innej prawdy, że prawda przechodzi nam pod nosem, niezauważona.

I lęku uczymy się, tak jak uczymy się mówić; nie jest łatwo się go oduczyć i spojrzeć na rzeczy świeżym wzrokiem.

Księgi mają lepszą pamięć niż ludzie i zwierzęta; zniszczyć księgę to jak zabić sto umysłów...

Życie byłoby łatwiejsze, gdyby nie to, że wszyscy noszą maski. Potwór nosi maskę anioła; innemu opada maska demona, a pod nią jest samo dobro. I ja miałam na sobie kilka masek, a dojrzeć oznacza pozbyć się ich na zawsze.

Najpiękniejsze pieśni to te, które śpiewa się pośród śmiechu.

Nauka otworzyła mi oczy i zobaczyłam, że każda rzecz, która istnieje pod księżycem, jest pełna mocy i znaczeń. Wystarczy tylko wystarczająco na nią spojrzeć.

Zanim wyruszysz w podróż, naucz się jak najwięcej; nie każdy ma bowiem szczęście na swojej drodze spotkać nauczycieli.

Bo tak musi być, zanim się narodzimy. Pływamy w wodach brzucha matki, nie wiedząc, skąd przychodzimy i dokąd idziemy, niczego nie chcąc, o nic nie dbając.

(...) bo nawet gdy ogląda się cuda poza światem, to jednak najbardziej kocha się swój świat, z jego dniem i nocą, osobną wodą i powietrzem, pięknem i wadami.

Wiesz, co jest najważniejsze? Umieć wątpić. A wiesz, co jest najgorsze? Tak się na czymś zafiksować, że przestajesz zadawać sobie pytania, bo ci się wydaje, że już wiesz.

Najbardziej bójcie się tych, którym się wydaje, że posiedli całą prawdę.

Jesteśmy wszyscy tylko stworzeniami na śniegu. I dlatego musimy nauczyć się sobie wybaczać.

I wtedy wróciłam do domu, bo miałam już dom - a domy są po to, aby do nich wracać.

Do przelania na papier mam tylko słowa i żałuję, że nie mogę wlać w tę historię całej mojej duszy; żadne bowiem słowo nie odda tego, co dzieje się w sercu, gdy się pierwszy raz zobaczy morze.