Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ta ciem­ność budzi we mnie strach. Po pro­stu się boję. Cho­ciaż to spo­koj­ny strach. Strach bez lęku. Ale na­praw­dę się boję.

Mi­łość, o co mi cho­dzi z takim sło­wem, bo jeśli ist­nie­je ja­kieś słowo, które nic nie zna­czy, to wła­śnie to słowo.

[...]
W jakim kierunku mam iść, tego nie wiem, a ponieważ tego nie wiem, to nie ma znaczenia , w jakim kierunku pójdę. Muszę po prostu zacząć iść. Idę przed siebie. Myślę, że to się nie może dobrze skończyć.

[...]
W głębi czarnego lasu, pod czarnym niebem. Stoję nieruchomo. Słucham nicości.

[...]
Stoję i patrzę przed siebie w nieprzeniknioną ciemność. I widzę, że ta ciemność się zmienia. Nie, nie sama ciemność, tylko coś w tej ciemności wyróżnia się i zmierza w moją stronę.

[...]
A potem zapada cisza. Zupełna cisza. I ta cisza jest tak cicha, że można jej dotknąć, więc się zatrzymuję. Stoję i wsłuchuję się w ciszę. I ta cisza do mnie jakby przemawia. Ale przecież cisza nie może mówić.

[...]
I może powinienem zawołać i spytać, gdzie oni są, gdzie są matka i ojciec. Ale ja nigdy nie nazywałem ich matką i ojcem, chociaż może tak mówiłem. Przynajmniej kiedy byłem mały. Nie, nie wydaje mi się. Matka i ojciec. Nie, nigdy. A teraz już ich nie ma, zresztą może w ogóle ich tu nie było.

[...]
Dlaczego dalej tu stoję. Przecież mogę się poruszać tak, jak chcę. Mogę iść, dokąd zechcę. Nikt mi tego nie zabroni. Nie, nikt. Więc dlaczego dalej stoję. Dlaczego nic nie robię.

[...]
Wszystko zdaje się nie mieć granic, znajduje się w zamkniętej, osobnej przestrzeni, w lesie, a mimo to ta przestrzeń jakby nie ma granic. To niemożliwe. Jest albo tak, albo tak. Właśnie, tak albo tak. Matka albo ojciec. Biała istota albo mężczyzna w czarnym garniturze.

[...]
A tam, niedaleko od mężczyzny w czarnym garniturze, tak, doprawdy, tam stoi ta lśniąca istota, tak, ta istota, która jaśnieje w swojej białości. I teraz jaśnieje cała. Nie, nie pojmuję tego.

[...]
...w głębi czarnego lasu światło otacza mojego ojca i moją matkę, i otacza też mężczyznę w czarnym garniturze, otacza ich lśniąca białość [...]".

[...]
...bo teraz jestem sam, samiutki w czarnym lesie, samiutki jak palec, jak to mówią, zupełnie sam. Ale czy nie zawsze byłem sam jak palec, owszem, chyba właśnie tak [...]".

[...]
Teraz miałem w głowie tylko tę jedną myśl. Znaleźć ludzi. Najszybciej jak się da. Znaleźć ludzi, którzy mogliby mi pomóc.

[...]
Patrzę przed siebie, prosto w czarną ciemność, nic nie widać, jedynie tę czarną ciemność.

[...]
I znów jestem sam w ciemności, tak jak przedtem. Nic nie widzę. A przecież moi rodzice byli tu przed chwilą, przecież ich widziałem.

[...]
Stoję zupełnie cicho. Chcę, żeby było całkiem cicho, chcę się wsłuchać w ciszę. Bo to w ciszy można usłyszeć Boga.

[...]
Nic nie słyszę, kiedy wsłuchuję się w nic, jeśli w ogóle nic można usłyszeć, jeśli to nie jest jakaś bzdura, jeśli tylko się tak mówi, myślę, tak, nic nie słyszę, tak, nic, nic w ogóle, a już na pewno nie słyszę głosu Boga, bez względu na to, jak miałby brzmieć.

[...]
Jestem w środku lasu i w tym środku lasu jestem zupełnie sam. W lesie nie ma nikogo innego, tylko ja. I najpewniej nie wyjdę z tego lasu. I jestem taki zmęczony, i jest tak zimno.

[...]
No tak, no to stoję tutaj, siedzę tutaj, pomyślałem i poczułem się pusty, jakby nuda zmieniła się w pustkę. Czy może raczej w niepokój, bo czułem w sobie coś w rodzaju strachu, kiedy tak siedziałem i patrzyłem przed siebie pustym wzrokiem, jakbym patrzył w nicość. W nicość.

Ale jest. Biały kontur. Świetlisty.

Tak, to musi być człowiek. Ale to nie może być człowiek. Niemożliwe, żeby to był człowiek, nie tutaj, nie teraz.

Mówię: kim jesteś. Istota odpowiada: jestem tym, kim jestem – a ja myślę, że podobną odpowiedź już słyszałem, ale nie mogę sobie przypomnieć gdzie, albo może gdzieś czytałem.

Słyszałem głos, cienki i delikatny, a mimo to jakby mający w sobie jakieś ciepło i głęboką pełnię, tak, w tym głosie było prawie coś, tak jakby coś, co można nazwać miłością.

Tak, to moja matka tam stoi. Nie ma co do tego wątpliwości. Bo to nie może być nikt inny. To ona, moja matka. A obok niej stoi mój ojciec.

Wszystko robi się ciemne, i już nie widzę ani matki, ani ojca. Zniknęli w ciemności, oboje całkowicie przesłoniła ciemność. I znów jestem sam w ciemności, tak jak przedtem.

I ta cisza jakby do mnie przemawia. Ale przecież cisza nie może mówić. Chociaż tak, na swój sposób może, ale czyj jest ten głos, który się wtedy słyszy, tak, czyj to głos.

Bo to w ciszy można usłyszeć Boga. W każdym razie ktoś tak powiedział, ale przynajmniej ja nie słyszę żadnego głosu Boga, jedyne co słyszę, to nic. Nic nie słyszę, kiedy wsłuchuję się w nic, jeśli w ogóle nic można usłyszeć (…) nic nie słyszę, tak, nic, nic w ogóle, a już na pewno nie słyszę głosu Boga, bez względu na to, jak miałby brzmieć.

Czułem się pusty. No i ten niepokój. Czego się bałem. Dlaczego się bałem.

Jak głupio można pytać. Jak głupio można myśleć.

I dalej siedzę, patrząc przed siebie, jakbym w pewnym sensie w ogóle nic nie widział, tylko po prostu siedział.