Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Król się nie po­świę­ca. Bied­ne pion­ki już tak.
Mo­gła­bym się wy­co­fać, lecz nie za­mie­rzam być pion­kiem.

Zerwę mu tę ko­ro­nę z głowy i po­pchnę go nad prze­paść. Może wtedy zro­zu­mie, jak to jest mieć zła­ma­ne serce i pa­trzeć, jak się wy­krwa­wia.

On i ja to dwa ka­wał­ki tej samej ukła­dan­ki. Obraz two­rzy ca­łość, kiedy je­ste­śmy razem.

- Nie uro­dzi­łam się po to, żeby prze­grać lub być pion­kiem na two­jej plan­szy.

- Wierzysz w przeznaczenie? - pyta.
Jestem zdumiona tym tak bardzo niepasującym do niego pytaniem.
- Niezbyt.
- Ja też nie, ale zaczynam".

A Astrid Clifford jest już moja. Po prostu jeszcze tego nie wie.

Hej, mała księżniczko. Jestem twoim królem.
Mam dla ciebie trzy zasady: kłaniaj się, przegrywaj, padaj na
kolana.
Walcz, ile chcesz, ale wkrótce i tak będziesz skandowała:
„Niech żyje król”.

 Ci, któ­rzy nie grają w sza­chy, myślą, że król jest naj­sil­niej­szą fi­gu­rą, po­nie­waż gra koń­czy się, kiedy on zo­sta­je zbity. Ale nie roz­wa­ża­ją tego, że jeśli kró­lo­wa zo­sta­nie zbita pierw­sza, król nie ma szans na prze­ży­cie.

Za­czy­nam my­śleć, że dla Le­vie­go czerń nie jest ko­lo­rem. To stan jego umy­słu i po­sta­wy. Za tym zło­wro­gim, groź­nym spoj­rze­niem kryje się po­twór.

Słowo Leviego Kinga jest prawem. Każdy, kto wystąpi przeciwko niemu, tylko się rozbije i spłonie.

Jeśli chce bitwy, dam mu krwawą wojnę.

Król się nie poświęca. Biedne pionki już tak. Mógłbym się wycofać, lecz nie zamierzam być pionkiem.