Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Światem rządzą pieniądze i polityka. Tyle się nauczyłem tamtej nocy. Nie żaden mityczny Bóg, żaden dobrotliwy pasterz, który otacza swoje owieczki opieką. Tylko mamona, interesy, władza. Cynizm, Fede. To jest potęga, która pozwala przetrwać najgorsze, i ja odtąd będę się jej trzymał. Będę na zimno kalkulował i podejmował decyzje. To bezpieczniejsze niż poddawanie się emocjom - oświadczył z przekonaniem, lecz delikatne drżenie dłoni, zadawało kłam jego twardej postawie.

Nic nie osłabia uczuć równie skutecznie, jak wytrwałe odkładanie na później. Gdy zabraknie drobnych ciepłych gestów, na codzienności plenią się chwasty, aż w końcu trudno się zorientować, czy coś jeszcze zostało z dawnego kochania.

Serce wy­peł­ni­ła jej bez­brzeż­na sa­mot­ność, zna­jo­ma, oswo­jo­na od lat, tak bli­ska, że nawet nie pró­bo­wa­ła jej prze­ga­niać.

Nie zda­jesz sobie spra­wy z tego, jak wiele po­tra­fisz unieść, do­pó­ki los nie we­pchnie ci na plecy skrzy­ni wy­peł­nio­nej tro­ska­mi. Zgi­nasz się, ale idziesz przed sie­bie, po­ko­nu­jesz góry, ro­bisz wszyst­ko, żeby nie upaść, i ła­piesz się pa­zu­ra­mi na­dziei, że gdzieś tam za któ­rąś ko­lej­ną prze­łę­czą czeka na cie­bie na­gro­da.

Lu­dzie ga­da­ją, że Pan Bóg nie wkła­da czło­wie­ko­wi na kark wię­cej, niż ten byłby w sta­nie w sta­nie unieść, i ona sta­ra­ła się w to wie­rzyć.

Nad nią roz­cią­ga­ły się puste pa­stwi­ska, pod nią hen nisko – dno do­li­ny. Srebr­na po­łów­ka księ­ży­ca ki­wa­ła się na łu­ko­wa­tych ple­cach jak w bu­ja­nym fo­te­lu i zer­ka­ła kpią­co.

Sku­pia­ła się na tu i teraz, na bu­do­wa­niu co­dzien­no­ści, nie­spe­cjal­nie nawet wy­bie­ga­jąc w przy­szłość. Życie trak­to­wa­ła za­da­nio­wo, a obo­wiąz­ki jak coś na­tu­ral­ne­go, co trze­ba wy­ko­nać, by nie wi­sia­ło nad głową.

-Boże, miej go w opie­ce – wy­szep­tał, pa­trząc w niebo.
Ale Bóg mu­siał przy­snąć tej nocy. Za­miast niego nad oko­li­cą czu­wał je­dy­nie księ­życ. Zimny, nie­wzru­szo­ny, nie­zdol­ny do ja­kiej­kol­wiek po­mo­cy.

Nie­szczę­śli­wy czło­wiek jest jak na wpół uschnię­te drze­wo. Je­dy­nie ko­rze­nie są w sta­nie utrzy­mać go przy życiu. Dla­te­go nie mam wyj­ścia. Jeśli się temu nie pod­dam, umrę i tyle. A ty, skoro tak bar­dzo mnie ko­chasz, okaż to w ten jeden spo­sób. Nie sta­waj mi na dro­dze. Po­zwól ra­to­wać się tak,jak to za­pla­no­wa­łam, jak uło­ży­łam sobie w gło­wie przez ostat­nie mie­sią­ce. Tu nie trzy­ma mnie nic, nie chcę ni­cze­go, co tu zo­sta­wiam. Zwłasz­cza cie­bie.

Miała wra­że­nie, jakby za­wi­sła nad nią groź­na fala, jakby znów czy­jeś nie­roz­waż­ne de­cy­zje i nie do końca zro­zu­mia­łe prio­ry­te­ty wy­wo­ła­ły gwał­tow­ne osu­wi­sko. Ko­lej­na ka­ta­stro­fa roz­gnio­tła jej wsta­ją­cy z po­pio­łów świat, pcha­jąc Te­re­sę ku nowej, obcej rze­czy­wi­sto­ści z dala od ojca i Jadź­ki. Nie miała ni­cze­go, co mo­gła­by spa­ko­wać do wa­liz­ki. Tylko zła­ma­ne serce i echo gło­sów z do­li­ny Vajont .

Lęk o to, czy roz­bi­te da się po­skle­jać, wy­trwa­le tlił się pod skórą. Za nim w mroku cza­iło się py­ta­nie: o czym szep­cze echo prze­szło­ści?

Lęk przy­le­piał się do mnie ko­lej­ny­mi war­stwa­mi i już nie od­cho­dził. To tak, jakby owi­jać się taśmą kle­ją­cą, coraz szczel­niej. Niby przez nią widać, bo jest prze­zro­czy­sta, ale po­wie­trze nie do­cie­ra i czu­jesz coraz więk­szą bez­rad­ność. Łatwo pa­trzeć z boku, do­ma­gać się i kiwać głową z po­li­to­wa­niem. I łatwo oce­niać.

Nie szu­ka­ła szczę­ścia, tym bar­dziej za nim nie go­ni­ła, i może dla­te­go tak rzad­ko go do­świad­cza­ła. Po­ty­ka­ła się o nie, gdy samo pod­ście­li­ło się jej pod stopy. Za­chły­sty­wa­ła się wów­czas, sy­ci­ła, ile wle­zie, bo do­świad­cze­nie pod­po­wia­da­ło, że to, co dobre, prze­mi­ja.