Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ważne są znaki, które czy­ni­my, Do­me­ni­ko­sie. Ślady, które po sobie zo­sta­wia­my.

Przeznaczeniem każdego koloru [...] jest uwolnienie się od swojego zwyczajnego początku i olśnienie świata.

- Wszyscy o tobie mówią. Jesteś młodym pretendentem
do korony. I Grekiem. Kreteńczykiem. Zwą cię Grekiem,
prawda? Krzepiący przydomek. Oznacza, że jesteś rozpozna‑
walny.
- Mam nadzieję. Chyba że nie podoba im się, że jestem
cudzoziemcem.

Mam wiedzę. Mogę przekazać ją tylko jednej osobie. Wielu wzięłam pod rozwagę, zanim zdecydowałam się na ciebie. Te rysunki dowodzą, że dokonałam słusznego wyboru.

Ogień trzaska w kominku i w jego blasku Zorzo ogarnia wzrokiem typową grupę hultajów skulonych wokół stołów na kozłach: przemytnicy, dezerterzy, włóczędzy i hazardziści. Po raz kolejny przychodzi mu na myśl świat podziemny. Ta tawerna mogłaby być jego przedsionkiem, w którym gromadzą się dusze, by czekać na osądzenie.

Spodziewał się wspaniałego pałacu – list z pewno‑
ścią to sugerował – lecz jeśli budowla była kiedyś wspaniała, to czasy jej świetności dawno minęły.
Czuje się oszukany, bo zadał sobie wiele trudu, by dotrzeć
do Rzymu.

Kolor jest wszystkim, od niego się zaczyna i na nim się kończy. [...] Kolor to nastrój, miłość, smutek, życie. Kolor jest tym, z czego zbudowany jest świat.

Jakie to szczęście dla nas wszystkich, że żyjemy tutaj, na tym świecie, na scenie, na której trwa wielkie widowisko.

Niewiele też wiedziałam o świecie, o wstrząsach rozdzierających go u zarania tego stulecia, kiedy idee rozświetlały kontynent niczym wybuchające pożary. Kiedy nikt nie wiedział, czy te pożogi przyniosą światło, czy może spalą nas wszystkich. Kiedy malarze byli tak przepełnieni pomysłami, nienasyceni, zbuntowani przeciwko wszystkiemu, co było wcześniej, że opisano tę epokę jako burzę kolorów.

Stwierdziła, że jest odpowiedni dla obmyślonego przez nią
zadania, nie wyjaśniła jednak, na czym ma ono polegać, i nie
podała żadnych informacji o sobie.