Jesteśmy społecznością, która kocha książki

[...]
-W KOŃCU, SIR TERRY, MUSIMY IŚĆ RAZEM.
Terry wziął Śmierć za rękę i podążył za nim przez drzwi, na czarny deser pod niekończącą się nocą.
KONIEC.

[...]
w wywiadach opisywał siebie jako osobę, która „zarabia na życie delikatnymi halucynacjami".

[...]
Nie wiem, jakie pocieszenie znalazła w tej maleńkiej, dotkniętej chorobą twarzyczce” – powiedział Terry – „ale teraz widzę twarz skromnego stolarza, który wzruszył się, gdy mówił ludziom, żeby byli dla siebie mili – złota zasada tak wielu mędrców – i za swoje cierpienia był torturowany na śmierć przez tyrana na rozkaz zelotów. Być może przesłaniem może być ignorowanie tyranów i upadających fanatyków.

[...]
Terry tak naprawdę nie okazywał szacunku sławnym osobom. Kiedyś w Dublinie miałem okazję przedstawić go Bono z U2, wyjaśniając przy tym, że Bono jest właścicielem hotelu, w którym staliśmy.
-„Ach, dobrze” – powiedział Terry do Bono. – Czy możesz mi podać koktajl mleczny?
Co też ten zrobił.

Zapytałem go: „Jak myślisz, Terry, czy za trzysta lat ludzie wciąż będą cię czytać?”.
„Dobry Boże, nie”, odpowiedział. „Za trzysta lat będziemy wszyscy pożerać się nawzajem”.

Cza­sa­mi wy­po­ży­cza­ją­cy za­cze­pia­li go, pro­sząc o radę. „Lu­dzie wcho­dzi­li do bi­blio­te­ki”, wspo­mi­nał, „i za­trzy­my­wa­li tego dziw­ne­go, ale nie­szko­dli­we­go dzie­cia­ka, roz­no­szą­ce­go wszę­dzie stosy ksią­żek, by zadać mu py­ta­nie typu »Co macie od­po­wied­nie­go dla dziec­ka czy­ta­ją­ce­go na po­zio­mie ośmio­lat­ka?«. A ja od­po­wia­da­łem: »Książ­kę od­po­wied­nią dla dziec­ka czy­ta­ją­ce­go na po­zio­mie dwu­na­sto­lat­ka«, po­nie­waż za­wsze mia­łem wra­że­nie, że ro­dzi­ce, któ­rzy muszą pro­sić bi­blio­te­ka­rzy o in­for­ma­cje, nigdy wła­ści­wie nie ro­zu­mie­ją, jak na­praw­dę czy­ta­ją dzie­ci, które lubią czy­tać. Kto chciał­by czy­tać książ­kę, która jest dla niego od­po­wied­nia? Na pewno nie ja. Wo­la­łem te nie­od­po­wied­nie”.

Ko­bie­ta po­da­ła mu na­zwi­sko, a potem, pa­trząc na pióro Terry’ego, dyk­to­wa­ła dalej: „lat dwa­dzie­ścia dzie­więć prze­ci­nek blon­dyn­ka prze­ci­nek matka troj­ga dzie­ci”. Jej zna­jo­mość pra­so­we­go żar­go­nu i chęć, by pomóc re­por­te­ro­wi z in­ter­punk­cją, uświa­do­mi­ła Terry’emu wszech­obec­ność tego ję­zy­ka me­diów i jego płyt­ko­ści. „To był język w pla­ster­kach”, za­pi­sał. „Od­zna­cza­nie kra­tek, skra­ca­nie dłu­gich słów, umniej­sze­nie wa­lu­ty ko­mu­ni­ka­cji do po­zio­mu, w któ­rym dzien­ni­karz mógł już nie­wie­le poza rów­nym uło­że­niem tych kra­tek. To język, w któ­rym nie było miej­sca na sub­tel­ne szcze­gó­ły, nie­wy­ma­ga­ją­cy wiele myśli. Kli­sze są uży­tecz­ny­mi młot­ka­mi i gwoź­dzia­mi wśród na­rzę­dzi ko­mu­ni­ka­cji, ale co bę­dzie, jeśli staną się wszyst­kim?”

Moż­li­we jest za­pew­ne wy­de­du­ko­wa­nie do­myśl­nej od­po­wie­dzi na re­to­rycz­ne py­ta­nie Terry’ego: na­stą­pi dzien­ni­kar­stwo in­for­ma­cyj­ne.

Jak po­wie­dział w swoim wy­stą­pie­niu jako gość ho­no­ro­wy World­co­nu 2004 w Bo­sto­nie: „Dzi­siaj uwa­żam to za tro­chę krę­pu­ją­ce, że lu­dzie tra­fia­ją­cy na cykl Świa­ta Dysku za­czy­na­ją od Ko­lo­ru magii i Bla­sku fan­ta­stycz­ne­go (The Light Fan­ta­stic), po­nie­waż nie sądzę, by były to naj­lep­sze książ­ki na start. Autor wam to mówi, moi dro­dzy: "Świa­ta Dysku nie za­czy­naj­cie od po­cząt­ku”.

Jest „czas, który zna­leź­li­śmy” – rok, mie­siąc i dzień, oraz „czas, który wy­my­śli­li­śmy” – ty­dzień, go­dzi­na i mi­nu­ta.