Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jedną z największych zagadek ludzkości jest, dlaczego jedne osoby wykorzystują swoje doświadczenie, także to złe, do tego, by się rozwijać, a innym wiedzie się całkiem nieźle, mimo to, kiedy im się coś rozleje, to nad tym biadolą. Już nie wspominając o tych, którzy dostali straszliwego łupnia od życia... Po prostu jest duża grupa ludzi, którzy są nieszczęśliwi stale: czy kwitną kwiaty, czy dojrzewają śliwki, czy pada śnieg.

Jeżeli ktoś przez całe życie ukrywa się ze swoim lękiem i jest ściśnięty w środku jak kopytko, to kiedy widzi kogoś, kto chodzi i się cieszy, to po pierwsze trafia go szlag, a po drugie nie wierzy.

Ludzie nie wiedzą, jak mają siebie traktować. Nie uczy się nas, co jest dla nas zdrowe. Więc albo udajemy, że nic nam nie jest, i nie dostajemy wsparcia ani współczucia, albo dostajemy współczucie typu politowanie i wsparcie w rodzaju "a bo ona taka biedna". Dlatego potrzebni są nam prawdziwi przyjaciele i prawdziwa bliskość. Wtedy mamy do kogo się udać z naszym złamanym sercem.

Dzisiejsze czasy tworzą pewnego rodzaju presję: ciągle musimy się rozwijać, coś osiągać, doskonalić się. Ale przecież to samo życie jest najważniejsze. Nie osiąganie.