Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Życie jest sinusoidą wypełnioną dobrymi i złymi momentami. W ten sposób uczymy się je doceniać i mamy świadomość, jak łatwo możemy wszystko stracić. Ja już raz schrzaniłem i drugi raz nie miałem zamiaru.

Gdyby tatuaże były łzami, płakałaby cała moja skóra.

Na tym polega empatia, młody, i tak zwane wchodzenia w czyjeś buty. Dlatego nigdy nie powinno się krytykować ludzi, bo nikt nie dał nam takiego prawa.

- Kiedy coś się kończy, nie pragniesz niczego innego, tylko zbudować swoje życie od nowa, prawda? Nowy start, nowa ty. To jak narodziny kogoś zupełnie innego.

To mogło brzmieć dziwnie, ale poczułem jej strach, jakby był moim własnym. Zaszczute zwierzę zamknięte w klatce. Tym właśnie była Lilianna. Stworzeniem, które nagle znalazło się na wolności i nie wiedziało, co to znaczy normalnie funkcjonować. Zupełnie jak ja kilka lat temu.

Ludzie mogą być wykształceni, ich ściany mogą uginać się pod ciężarem dyplomów, ale czy to świadczy o inteligencji? Świstek papieru z ładnym wzorkiem nie decyduje o czyjeś mądrości, kulturze osobistej czy poziomie empatii. Ktoś może mieć wyższe wykształcenie, ale czy to mu przeszkodzi w byciu skończonym gnojem? To, co w głowie, to, co w sercu i to, co w duszy... Właśnie to określa, jakim jest się człowiekiem. A papierek... Można spalić w kominku, jak będzie zimno – wypluł z pasją.

Byliśmy jak te szczury zamknięte w klatkach. Odizolowani, wyprani z uczuć, skupieni na jakiejś ułudzie dążenia do celu. A czym był ten cel? Odpowiedź była banalnie prosta. Przetrwać kolejny dzień.

- Skończyłaś? - rzuciłem znudzonym tonem. (...)
- Dopiero się rozkręcam - prychnęła Dżas i na oślep podała mi kartki.
- Masz coś w grafiku?
- Mówimy o tobie?
- O tobie - warknąłem zirytowany. Bezsensowna gadka, bo przecież wiedziała, do czego była mi potrzebna. - Ja znam swój grafik.
- Śmiem wątpić... – Zacmokała niecierpliwie.