Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wiele cieni zmarłych zajętych jest wyłącznie lizaniem fal rzeki śmierci wypływającej od nas i zachowującej jeszcze słony smak naszych mórz. Rzeka, ogarnięta wstrętem, zawraca swój bieg, unosząc z nurtem umarłych do krainy życia. Uszczęśliwieni wysławiają ją, nie posiadającą się z oburzenia, w dziękczynnych pieśniach. Jest taki moment, gdy odwrót staje się już niemożliwy, do niego trzeba dotrzeć. Jest najistotniejszy dla rozwoju człowieka i znamionuje jego trwałość. Dlatego też rewolucyjne akty intelektu, uznające wszystko co minione, za niebyłe, są słuszne, bo rzeczywiście nic się jeszcze nie zdarzyło. Dzieje ludzkości to sekunda pomiędzy dwoma krokami wędrowca.

Pierwszą oznaką poznania jest pragnienie śmierci. To życie wydaje się nie do wytrzymania, innego nie sięgamy. Nie wstydzimy się już pożądać śmierci; błagamy, byśmy ze starej, znienawidzonej celi, zostali przeniesieni do nowej, której jeszcze nie nauczyliśmy się nienawidzić. Resztki wiary pozwalają nam sobie wyobrazić, że w drodze przypadkiem, w jakimś przejściu, spotkamy pana, który spojrzy z uwagą na więźnia i powie: 'Tego już nie zamykajcie. Wychodzi ze mną'.