Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Życie, niczym płynąca woda, nieustannie się zmienia i gdzieś po drodze pojawią się nieprzyjemne doświadczenia - mogą pozostawić bliznę, ale potem życie płynie dalej. I jak woda, jeśli się zatrzyma, zmętnieje. Idź więc odważnie naprzód, przyjacielu, ponieważ każde doświadczenie czegoś nas uczy.

Ale relacja jest także niczym przejrzysta woda, w której tafli możemy ujrzeć siebie najostrzej, jeśli odważymy się naprawdę spojrzeć.

Gdyby każdy człowiek pomógł swojemu sąsiadowi, nikt nie pozostałby bez pomocy. Nie jestem jednym z tych, którzy opędzają się od innych ludzi. Jeśli czuję, że mogę poświęcić chwilę, żeby kogoś uszczęśliwić, dlaczego miałbym tego nie zrobić?

Być jak woda to zaan­ga­żo­wać się w pro­ces odkry­wa­nia, a na­stęp­nie ucie­le­śnia­nia naj­bar­dziej real­nych i praw­dzi­wych wer­sji wła­snego ja.

Czyż nie wy­da­je się to łatwe? Tak, ale gdy za­czniesz podą­żać ścież­ką pozna­wa­nia i odkry­wa­nia sie­bie, mo­żesz zdać sobie spra­wę, jak bar­dzo nie je­steś wier­ny sobie, a może też ota­cza­ją­cym cię lu­dziom. I nagle mo­żesz sobie uświa­do­mić: „Hmm, to trud­ne! Nie po­do­ba mi się to”. Ale, jak ze wszyst­kim, nie sta­niesz się Bruce’em Lee, bio­rąc jedną lek­cję kung-​fu. Nie można zo­stać kon­cer­tu­ją­cym pia­ni­stą po jed­nej lek­cji gry na in­stru­men­cie. I nie mo­żesz wyra­zić swo­jego naj­lep­szego ja w świe­cie bez zdro­wej kon­fron­ta­cji z samym sobą i odpo­wied­niej dozy uczci­wo­ści. Po­trze­ba pracy, by twoje wnę­trze za­czę­ło paso­wać do tego, co na ze­wnątrz.

[...] Cho­dzi o to, by wi­dzieć rze­czy ta­ki­mi, jakie są, i nie przy­wią­zy­wać się do ni­cze­go. Ze­skrob cały brud, jaki zgro­ma­dził się na twoim ist­nie­niu, i od­kryj rze­czy­wi­stość w jej isto­cie, w jej nago­ści. Zrzuć cię­żar z góry przy­ję­tych sądów i „otwórz się” na wszyst­ko i wszyst­kich. Bądź spo­koj­nym obser­wa­to­rem tego, co dzie­je się wokół cie­bie. Po pro­stu wi­dzisz, a w tym widze­niu do­strze­galna jest ca­łość, a nie część.

To pro­ces, który mój oj­ciec nazy­wał „mimo­wolną świa­do­mo­ścią”. Za­czerp­nął ten ter­min od Kri­shna­mur­tiego, jed­nego ze swo­ich ulu­bio­nych filo­zo­fów.

Lekarstwo na trapiące mnie cierpienie od zawsze miałem w sobie, ale go nie zażyłem. Moja dolegliwość pochodziła z wnętrza, lecz aż do tej pory tego nie dostrzegałem. Teraz widzę, że nigdy nie znajdę światła, dopóki, jak świeca, nie stanę się swoim własnym paliwem, pochłaniając siebie.