Jesteśmy społecznością, która kocha książki

(...) rów­nie ważne jak to, co lu­dzie mówią, jest to, czego "nie" mówią.

Nigdy nie pokazuj im, że jesteś zaskoczona, nic tak nie zamyka ludzi jak krytyka.

Chcia­łam za­cząć pisać w dzien­ni­ku, tak jak za­wsze, kiedy życie mnie przy­tła­cza – prze­lać to wszyst­ko na kart­ki, co przy­po­mi­na tro­chę upusz­cza­nie krwi, po­zwo­lić, by atra­ment i pa­pier na­sią­kły całym moim żalem i zło­ścią. Dzię­ki temu znowu będę mogła sobie ra­dzić dalej.

Po­wie­dzia­ła mi, że dzie­ci to tylko kłód­ki do pa­triar­chal­nych kaj­da­nek mał­żeń­stwa.

Nie ma ta­kiej rze­czy, któ­rej nie da się na­uczyć z hi­sto­rii, żeby po­ra­dzić sobie z te­raź­niej­szo­ścią (...).

Nie­za­leż­nie od tego, jak źli są lu­dzie teraz, w prze­szło­ści za­wsze było coś gor­sze­go.

Nasze oczy się spo­tka­ły – nie­bie­skie i ciem­ne – on się uśmiech­nął, a mój żo­łą­dek pod­sko­czył i za­ci­snął się takim gło­dem, ja­kie­go wcze­śniej nie zna­łam. Wtedy zro­zu­mia­łam, że go ko­cham i że od­da­ła­bym mu wszyst­ko, nawet sie­bie.

Nigdy nie zda­wa­ła sobie spra­wy, jak bar­dzo była sa­mot­na, do­pó­ki nie zo­ba­czy­ła przez chwi­lę, że może być ina­czej.

Bo prze­są­dy sta­no­wią pu­łap­kę (...). Pu­ka­nie w drew­no, za­ci­ska­nie kciu­ków, li­cze­nie srok – to kłam­stwa, wszyst­ko kłam­stwa. Fał­szy­we obiet­ni­ce stwo­rzo­ne po to, by dawać ilu­zję kon­tro­li i zna­cze­nia w świe­cie, w któ­rym je­dy­ne prze­zna­cze­nie po­cho­dzi od nas sa­mych.

Nie mo­żesz wpły­nąć na los ani zmie­nić tego, co jest poza twoją kon­tro­lą. Ale mo­żesz wy­brać, co zro­bić z tymi kar­ta­mi, które do­sta­jesz.

Nie ma żad­ne­go głęb­sze­go sensu. Cza­sem rze­czy wy­da­rza­ją się bez po­wo­du. Los jest okrut­ny i przy­pad­ko­wy. Od­pu­ki­wa­nie w nie­ma­lo­wa­ne drew­no, amu­le­ty na szczę­ście… nic czło­wie­ko­wi nie po­mo­że zo­ba­czyć sa­mo­cho­du, któ­re­go się nie spo­dzie­wa, albo unik­nąć no­wo­two­ru, o któ­rym nie ma po­ję­cia. Wręcz prze­ciw­nie.

Kiedy pod­da­wa­li się prze­są­dom, re­zy­gno­wa­li z kształ­to­wa­nia wła­sne­go prze­zna­cze­nia.

Mówią, że czas leczy rany, ale to nie była praw­da, przy­naj­mniej nie do końca. Po­cząt­ko­wo otwar­ta rana po utra­cie za­go­iła się i po­ro­sła nową skórą, tak, ale po­zo­sta­ła po niej bli­zna nigdy nie bę­dzie wy­le­czo­na. Za­wsze bę­dzie ją miała, bo­le­sną i de­li­kat­ną.

Ale lu­dzie lubią uda­wać, że życie ma… chyba zna­cze­nie. Czują się szczę­śli­wi, kiedy myślą, że są czę­ścią cze­goś więk­sze­go.

Każdy ma ja­kieś ta­jem­ni­ce, ja­kieś rze­czy do ukry­cia, i jest w sta­nie wiele – cza­sem nie­wia­ry­god­nie wiele – zro­bić, by ich nie wy­ja­wić.

Praw­da ude­rzy­ła ją ni­czym skok w zimną wodę, po­zba­wi­ła ją tchu.

Jedna srocz­ka smu­tek wróży,

Dwie ra­do­ści pełne dni,

Trzy to dziew­czę uro­dzi­we,

Czte­ry – chło­piec ci się śni,

Pięć da sre­bra cały dzba­nek,

Sześć przy­nie­sie złota moc,

Sie­dem ta­jem­ni­cę kryje

w naj­strasz­niej­szą ciem­ną noc.

(...) i za­czę­ła się mo­dlić – mo­dli­ła się do bogów, w któ­rych nie wie­rzy­ła, oraz do mocy, które po­tę­pia­ła przez całe życie, mo­dli­ła się o wy­ba­wie­nie.

Bądź sceptyczna, Hal - szepnął jej do ucha głos matki. I bądź podwójnie sceptyczna, kiedy chodzi o coś, w co CHCESZ wierzyć.

To uczu­cie przy­po­mi­na­ło prze­kłu­ty ba­lo­nik, za­pa­da­ją­cy się sobie i zmie­nia­ją­cy w smut­ną kupkę ko­lo­ro­wej gumy szyb­ciej, niż da się to opi­sać.

I wtedy (...) zro­zu­mia­ła, tak jakby księ­życ wy­szedł zza chmu­ry. Wszyst­kie te kształ­ty, które dotąd po­zo­sta­wa­ły bez­ład­ną czar­ną masą nie­wie­dzy w po­chmur­nej ciem­no­ści, zo­sta­ły oświe­tlo­ne, zna­la­zły się we wła­ści­wych miej­scach kra­jo­bra­zu, który nagle na­brał sensu. Nie była pewna. Ale jeśli miała rację… Jeśli miała rację, to przez cały czas pa­trzy­ła na to ze złej stro­ny.

Po­czu­ła, jak wpada w głę­bo­ką czerń pew­no­ści.

Bądź sceptyczna, Hal" - szepnął jej do ucha głos matki. "I bądź podwójnie sceptyczna, kiedy chodzi o coś, w co chcesz wierzyć".

Czło­wiek nie tę­sk­ni za tym, czego nigdy nie miał.

(...) czuła na­ra­sta­ją­cą pa­ni­kę, która pu­chła w środ­ku niej, gro­żąc jej udu­sze­niem.

Po­wrót do Tre­pas­sen był dziw­ny, (...) czuła się, jakby mu­sia­ła wło­żyć cięż­ki ple­cak, który zdję­ła kilka go­dzin wcze­śniej, a na ple­cach miała jesz­cze świe­że pę­che­rze od jego pa­sków. Albo jakby wkła­da­ła z po­wro­tem buty, które wcze­śniej były prze­mo­czo­ne i le­pi­ły się do stopy, a w mię­dzy­cza­sie zro­bi­ły się po pro­stu nie­przy­jem­ne.

Po­twier­dze­nie kieł­ko­wa­ło po­wo­li – nie po jed­nym zdję­ciu, ale sta­wa­ło się coraz wy­raź­niej­sze, ni­czym po­la­ro­ido­wa fo­to­gra­fia wy­wo­ły­wa­na w świe­tle, z bez­kształt­ne­go roz­ma­za­ne­go ob­ra­zu wy­ło­ni­ły się rysy.

Zmienię ten wierszyk. Jedna sroczka radość wróży. Jedna sroczka miłość wróży. Jedna sroczka przyszłość wróży.

Gorąco pragnęła mieć możliwość przekazania tego całego problemu komuś starszemu, mądrzejszemu i silniejszemu, kto sobie z nim poradzi.

Ale nikogo takiego nie było. Od pewnego czasu. A poza tym Hal niestrudzenie i z uporem pielęgnowała w sobie odwagę.

Jedna. Jedna sroczka smutek wróży. Ale to niemożliwe. Już
nigdy nie poczuję smutku, niezależnie od wszystkiego, mimo
tej burzy, której się spodziewam.