Jesteśmy społecznością, która kocha książki

- Sza. - Obróciłam się na plecy. - Dość tych zagadek. Jestem zajęta.
- A cóż takiego robisz, jeśli łaska?
- Umieram.

Otworzyłam najbliższe okno, by móc się rozkoszować uczuciem ciepłego deszczu na twarzy.
- To chyba niezbyt mądre - zaczął Naczelnik.
- Uwielbiam burze.
Odczekałam, by się przekonać, czy każe mi je zamknąć. Ale on tylko pociągnął kolejny łyk wina.
- Nie martw się - powiedziałam. - Nie oberwiesz piorunem.

Żadnej odpowiedzi. Pokręciłam głową i wbiłam igłę w skórę nieco mocniej, niż było to konieczne.

- Pozwól mi zaszyć ranę. - Zdjęłam płaszcz. - Tryskasz krwią jak wąż ogrodowy.
Naczelnik przyjrzał mi się.
- Chcesz mi pomóc.
- Drugi raz nie zaproponuję.
- Potrafisz szyć, Paige?
- Szew nie będzie zgrabny - przestrzegłam - ale zważywszy na to, że ranę masz na plecach, sam chyba nie poradziłbyś sobie lepiej.

- [...] Nie wierzę, byś popełniła kiedyś morderstwo z zimną krwią.
- Przestań snuć przypuszczenia albo staniesz się moją pierwszą ofiarą.

- Nie jestem zbyt dobrze obeznany z ludzką ekspresją - rzekł w końcu - ale wydawałaś się... poruszona, gdy zobaczyłaś mnie w tym stanie.
- Bo byłam.
- Dlaczego?
- Jeśli dasz sobie wyrwać gardło, będę musiała dowodzić rebelią sama. A to chyba niesprawiedliwe. - Zawiązałam ciasno ostatni szew. - Czy zdołasz się oprzeć pokusie bycia bohaterem choć na parę dni?
- Na pewno jakoś mi się uda.

Ale żaden z tych scenariuszy nie był prawdziwy, a więc miałam przesrane. Mogłam chyba tylko żywić nadzieję, że jeśli porządnie przetrzepię jej skórę, nim mnie wykończy, to ktoś kiedyś będzie tak miły i uwolni mojego ducha.

- Paige.
[...]
- Czołem.
- Nie spodziewałem się, że cię tu znajdę.
- Właściwie to tak jakby tu mieszkam.

- Rzężę jak mewa zdychająca powolną i bolesną śmiercią, ale ciebie to nie drażni?
- Przyznam, że nie bardzo wiem, jak rzęzi mewa zdychająca powolną i bolesną śmiercią.