Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Rany boskie, co ja z tobą mam... – jęknęła.
– Dwoje dzieci – dobiegło spod kołdry, zdumiewająco przytomnie. – I kredyt.

Jest takie powiedzenie, Zosieńko, że droga do serca mężczyzny wiedzie przez żołądek – odparła babunia znacząco. Zaraz jednak dodała, nie do końca do siebie: – Chociaż każda nowoczesna kobieta zdaje sobie sprawę, że kawałek niżej jest droga na skróty...
– MAMO! – jęknął Andrzej, nieoczekiwanie wytrącony ze stanu słodkiej błogości przez wizję matki obeznanej w TYCH sprawach. (...)
– W sensie... że taki objazd? – zagubiony Maciejka wpatrywał się w ojca z nadzieją, że ten wyjaśni mu tę zawiłość stosunków damsko-męskich. (...)
– Powiedziałbym raczej, że droga ekspresowa.

A co ty możesz o tym wiedzieć? Jesteś jeszcze za młody na zapijanie problemów egzystencjalnych.
– A na bieganie?
– Za leniwy.
– O. Mnie pasuje.
– Pewnie, że pasuje. Aż cuchniesz leniem. I to dosłownie!
– To się nazywa spójny wizerunek.

W przeciwieństwie do Andrzeja, typowego rannego ptaszka, który bladym świtem przenosił góry i wyrywał murom zęby krat, Tereska przed dziewiątą trzydzieści zaliczała się do ptaszków ciężko rannych. Na samą myśl o choćby otwarciu ust zbierało jej się na mdłości, a wszelkie próby zagajenia dusiła w zarodku samym spojrzeniem. Nie mów do mnie, warczała jej mowa ciała, nie mów do mnie, bo w dziób.

Wiesz, zapoznawanie się to było łatwe może w przedszkolnej piaskownicy. Po trzydziestce trochę się jednak komplikuje, jak człowiek już nie chce pożyczyć grabek.

[...] Ścieżka istotnie może stanowić wyzwanie. - Mira uśmiechnęła się dobrotliwie. - Wiesz, jeszcze nie jesteś w formie.
- Kula to też forma.

- Jest takie powiedzenie, Zosieńko, że droga do serca mężczyzn wiedzie przez żołądek [...] Chociaż każda nowoczesna kobieta zdaje sobie sprawę, że kawałek niżej jest droga na skróty...

Cienka granica oddziela miłość od obsesji, wytrwałość od zaciekłości...

... symbolizuje ciemność odbytu, w jakim znalazła się ludzkość wskutek nadmiernej eksploatacji dóbr naturalnych dla zaspokojenia swego niepohamowanego konsumpcjonizmu, który nabija kabzę bogatym, wpędzając biednych w spiralę zadłużenia.

Mojej teściowej,
która o poranku pije kawę
i nigdy nie kazała mi biegać!

Ja wiem, że dziecko i legginsy prawdę ci powiedzą, ale NAPRAWDĘ nie muszą tego robić jednocześnie.

- [...] Poza tym mnie się dziś przyda odrobina niezbyt forsownego ruchu, a tobie solidna dawka endorfin.
- Myślisz, że wyprą wkurwiny tego człowieka czy co tam w nim buzowało?

Może wtedy nie czułaby się jak lekko przechodzone zwłoki.

(...) była na no­gach do pierw­szej z ha­kiem i sta­now­czo po­trze­bo­wa­ła wię­cej snu. Przede wszyst­kim dla ogól­nej przy­tom­no­ści umy­słu, bar­dzo dzi­siaj wska­za­nej, choć jej twa­rzy też by nie za­szko­dzi­ło, gdyby się dla od­mia­ny wy­spa­ła.

Któ­raś z są­sia­dek miała go­ścia, a są­dząc po okrzy­kach, ję­kach i imien­nych we­zwa­niach, które wzno­si­ła, co­kol­wiek ów gość robił u niej o tej porze, robił to do­brze, z za­pa­łem oraz ku chwa­le co naj­mniej jed­nej osoby bo­skiej.

An­drzej mówił i mówił (...) ie­prze­rwa­nie pro­mie­niu­jąc przy tym szczę­ściem i do­bro­cią, a że ga­ba­ry­tów był słusz­nych, to pro­mie­nio­wał in­ten­syw­nie, przy­tła­cza­ją­co wręcz, co za­zwy­czaj ją tro­chę wkur… no, iry­to­wa­ło bar­dzo, a tro­chę nie.

- Jest takie powiedzenie, Zosieńko, że droga do serca mężczyzny wiedzie przez żołądek – odparła babunia znacząco. Zaraz jednak dodała, nie do końca do siebie: – Chociaż każda nowoczesna kobieta zdaje sobie sprawę, że kawałek niżej jest droga na skróty...
– MAMO! – jęknął Andrzej, nieoczekiwanie wytrącony ze stanu słodkiej błogości przez wizję matki obeznanej w TYCH sprawach. (...)
– W sensie... że taki objazd? – zagubiony Maciejka wpatrywał się w ojca z nadzieją, że ten wyjaśni mu tę zawiłość stosunków damsko-męskich. (...)
– Powiedziałbym raczej, że droga ekspresowa.

Tereska przewróciła oczami.
- Rany boskie, co ja z tobą mam... - jęknęła.
- Dwoje dzieci - dobiegło spod kołdry, zdumiewająco przytomnie - I kredyt.

Przez chwilę stali naprzeciwko siebie w stosownie nabożnym milczeniu, raz po raz otwierając lodówkę i uwalniając litanię pod wezwaniem miłego młodego człowieka z Nazaretu, to znów odcinając nieoczekiwane źródło dźwięków, dopóki z głębi mieszkania nie dobiegł ich inny głos, zdecydowanie poirytowany:
- MOŻECIE JUŻ ZOSTAWIĆ W SPOKOJU TĘ PRZEKLĘTĄ LODÓWKĘ?!
(...)
- No cóż. Czyli dzieci już wiedzą o... o tej nowej funkcji głosowej.

Z wnętrza urządzenia dobiegał głos - zaskakująco wyraźny i donośny, kiedy się wsadziło głowę do lodówki. (...) Któraś z sąsiadek miała gościa, a sądząc po okrzykach, jękach i imiennych wezwaniach, które wznosiła, cokolwiek ów gość robił u niej o tej porze, robił to dobrze, z zapałem oraz ku chwale co najmniej jednej osoby boskiej.

- Wiesz, trochę... trochę to krępujące - powiedział ściszonym głosem - Głodny jestem, miałem ochotę na serdelka, nawet już sobie wody do garnuszka chciałem nalewać, a teraz zamiast serdelka mam dylemat.
- Jaki znowu dylemat? - zapytała Tereska (...)
- No bo wiesz - ciągnął Andrzej z troską - czy to nie będzie aby obraza uczuć religijnych? Ta pani tam "Jezu! Jezu! Jezu!", tak z uczuciem, a ja tu serdelki gołą ręką macam, jak jakieś zwierzę...