Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Taka jest też proza Jerzego Pilcha — odświeżająca poetykę i światopogląd nostalgiczny, skierowana ku Wiśle, zgodnie z panującą w pierwszej połowie lat dziewięćdziesiątych modą sięgania do „nowych małych ojczyzn”, będących wcześniej białymi plamami na kartach rodzimej literatury. Autor poprzez swoje dzieła przedstawia siebie, własny pogląd na świat, pozwalając sobie przy tym na ostre uwagi i satyryczne zagrywki (z czym spotkać można się szczególnie w felietonach).

Pojawiająca się w jego utworach nostalgia, zostaje zdominowana przez szukanie tożsamości samego siebie, korzeni jednostki, dla której istotniejsza jest mała społeczność zamieszkująca „ojczyznę wybraną” niż wielkie społeczeństwo, czasem nawet naród.

Luterska zawziętość i chęć osiągnięcia celu są również fundamentami w przygotowywaniu samobójstwa.

Co warte zaznaczenia, wewnętrznym motorem dla degradacji Pilchowego bohatera jest on sam (bohater, nie Pilch).