Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wróci słońce - myślał Muminek, podniecony. - Koniec z ciemnościami, koniec z samotnością. Będzie można usiąść sobie na werandzie i pogrzać plecy...

Drzwiami powinno się gdzieś wchodzić, a schodami gdzieś dojść. Jakie byłoby życie, gdyby Bufki nagle zaczęły zachowywać się jak Mimble, a Homki jak Paszczaki?

(...) - Pobawmy się - powiedziała Panna Migotka.
- Pobawmy się, że ja jestem wyjątkowo piękna i że ty mnie porywasz!
- Nie wiem, czy jestem w odpowiednim nastroju - odparł Muminek.
Panna Migotka opuściła uszy. Wtedy Muminek szybko potarł pyszczkiem o jej pyszczek i powiedział:
- W to, że jesteś wyjątkowo piękna, nie potrzebujemy sie bawić, bo jesteś piękna. Ale wolałbym cie porwać raczej jutro".

Teatr jest najważniejszą rzeczą na świecie, gdyż tam pokazuje się ludziom, jakimi mogliby być, jakimi pragnęliby być, choć nie mają na to odwagi, i jakimi są.

- Tyle jest rzeczy, których się nie rozumie- szepnęła do siebie Mama Muminka- Ale właściwie dlaczego zawsze miałoby się dziać tak, jakeśmy do tego przywykli?

- Podoba mi się to - powiedziała Mimbla. - Jest tak, jak gdyby wszystko było niczym.
- A czy jest czymś? - spytała mała Mi.
- Nie - odpowiedziała jej siostra wesoło. - Nie zadawaj głupich pytań.

- Szukałam sobie sukienki - zwierzyła się Panna Migotka. - I znalazłam kilkaset, i teraz cieszę się niesamowicie.
Bufka mruknęła coś niewyraźnie.
- Może tysiąc! - mówiła dalej Panna Migotka. - Przyglądałam się im i przyglądałam, i mierzyłam, i mierzyłam, i robiło mi się coraz smutniej.
- Coraz smutniej? - zdziwiła się Bufka.
- Tak, czy to nie dziwne? Było ich, rozumiesz, za dużo. Nigdy nie zdążyłabym włożyć wszystkich i nigdy nie umiałabym się zdecydować, która jest najładniejsza. I w końcu prawie zaczęłam się ich bać. Gdyby były tylko dwie, tobym wybrała ładniejszą.

- Bądź grzeczna! - upomniała ją siostra. - Bo przyjdzie Buka i cię zabierze!

Gdybym się zabił, nie miałoby to oczywiście żadnego znaczenia. Ale niech pan pomyśli - gdyby tak pańskie MŁODE OSOBY mnie zobaczyły!

- Jest tak, jak gdyby wszystko było niczym.
- A czy jest czymś? - spytała mała Mi. .
- Nie - odpowiedziała jej siostra wesoło.

- (...)Teatr jest najważniejszą rzeczą na świecie, gdyż tam pokazuje się ludziom, jakimi mogliby być, jakimi pragnęliby być choć nie mają na to odwagi, i jakimi są.
- To zakład wychowawczy! - krzyknęła Mama Muminka przerażona.

Myślałem, że Tatuś Muminka napisze kryminał - powiedział Homek zawiedziony. - Coś takiego, gdzie wszystkich się podejrzewa i gdzie jest masa ciekawych wątków, nad którymi można się zastanawiać.

- Czy naprawdę tak bardzo ich żałujesz? - spytał Homek ze współczuciem.
- Nie, tylko trochę - odpowiedziała. - Ale korzystam ze sposobności i płaczę teraz nad wszystkim w ogóle. Mam okazję.

- Czemu płaczesz? - zapytał Homek
- Nie wiem, ale jakoś mi z tym dobrze - odpowiedziała.
- Przecież płacze się wtedy, kiedy dzieje się coś smutnego - obruszył się Homek.