Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Cały świat to paradygmaty, albo bełkot. A cała literatura to w istocie albo interesy, albo podstępna próba ich maskowania.

Poczucie winy jest trochę jak dobra przyprawa prawie do wszystkiego: do twórczości, seksu, rodzicielstwa, relacji międzyludzkich. Szczypta przyprawy. Ale jeżeli sie nam podaje cały talerz pełen przyprawy - ratunku!

Różnica między seksualnością kobiety i mężczyzny jest chyba mniej więcej taka jak między bębnem a skrzypcami.

Fania twierdzi, historia czytelnictwa zatoczyła koło: od tabliczki do tabletu, od zwoju do przewijania.

(...) wszystkie granice na świecie są arbitralne, a nawet odrobinę komiczne. Ale brak granic byłby niebezpieczny, destrukcyjny, a nawet zabójczy.

Nie muszę ci mówić, że poczucie winy jest w ogóle żydowskim wynalazkiem. Nasi praojcowie wynaleźli je tu, w Izraelu. Potem przyszli chrześcijanie i z ogromnym powodzeniem wprowadzili na światowy rynek. Ale patent jest nasz. Jako Żyd mam straszliwe poczucie winy z powodu tego, że wynaleźliśmy poczucie winy. A przy tym, kiedy mija cały dzień, w którym nie miałem poczucia winy, mam wieczorem poczucie winy, że przez cały dzień go nie miałem. Od chrześcijan, którzy też mają go pod dostatkiem, różnimy się tym, że my, Żydzi, jesteśmy bodaj mistrzami świata w doświadczaniu poczucia winy bez skosztowania wcześniej przyjemności grzechu.

Gramatyczny czas przeszły to woda, w której żyje ryba zwana literaturą.