Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pokonanie pierwszego zakrętu nigdy nie zapewni zwycięstwa,ale wiele wyścigów przegrywa się na pierwszym zakręcie

-Porażka podczas wyścigu nie przynosi ujmy- stwierdził Don.
-Ujmę przynosi tylko rezygnacja ze strachu przed przegraną...

Uczcie się słuchać! Błagam was. Udawajcie, że jesteście psami podobnymi do mnie i wolicie słuchać innych, niż okradać ich z historii, jakie mają do opowiedzenia.

Nagle zrozumiałem.Zebra.Nie poza nami.W nas samych.To nasze lęki.Nasza autodestrukcyjna natura.Zebra jest tym,co najgorsze w nas,kiedy przeżywamy straszniejsze chwile.Demon to my sami.

Otoczenie nie wpływa na mój nastrój-to mój nastrój wywiera wpływ na otoczenie

Przyszłość pokaże na co nas stać.

Prawdziwym potwierdzeniem mistrzostwa nie jest umiejętność odnoszenia zwycięstw, lecz pokonywanie przeszkód - zwłaszcza tych stawianych przez samego siebie - na drodze do triumfu.

Samochód podąża za wzrokiem kierowcy

Jestem pełen podziwu dla kobiet. Dla tych co dają życie. To musi być cudowne - posiadać ciało, w którego wnętrzu mieści się cała żywa istota.

Oto, dlaczego nadaję się na człowieka. Bo słucham. Nie umiem mówić, więc słucham bardzo uważnie. Nigdy nie przerywam, nigdy nie zakłócam toku rozmowy własnym komentarzem. Ludzie, jeśli się im dobrze przysłuchać, ciągle zmieniają sobie nawzajem kierunek rozmowy. To tak, jakby pasażer samochodu nagle sięgnął po kierownicę i raptownie skręcił. [...] Uczcie się s ł u c h a ć! Błagam was. Udawajcie, że jesteście psami podobnymi do mnie i wolicie słuchać innych, niż okradać ich z historii, jakie mają do opowiedzenia.

Ponoć nie wszystkie psy powracają w ludzkiej postaci,a tylko te,które są gotowe powrócić.
Ja jestem gotów

Poświęciła się mu, zanim przyszło na świat. Poprzez mocno napiętą skórę wciąż dotykała dziecka. Śpiewała mu i tańczyła z nim przy muzyce ze stereofonicznego odtwarzacza.

Eve umarła tamtej nocy. Ostatnie tchnienie pozbawiło ją duszy - zobaczyłem to we śnie. Widziałem, że owym tchnieniem sprawiło, iż dusza opuściła ciało, potem już nie było żadnych potrzeb, żadnej racji dla jej bytu; Eve została wyzwolona ze swego ciała i - wyzwoliwszy się - kontynuowała swą podróż w inne miejsca, ku firmamentowi, gdzie zbiera sę istota duszy i spełnia marzenia oraz radości, które my, istoty doczesne, ledwie sobie możemy wyobrazić; gdzie są wszelkie rzeczy dla nas niepojęte, a mimo to osiągalne, jeśli zechcemy je osiągnąć i jeśli uwierzymy, że naprawdę stać nas na ich zdobycie.

Ludzie zawsze się przejmują czymś, co ich czeka. Często trudno im zachować spokój, pozostać w teraźniejszości, nie troszczyć się o przyszłość.

- Kierowcy boją się deszczu - wyjaśnił Denny. - Deszcz uwypukla ich błędy, a woda na torze może sprawić, że prowadzenie stanie się nieprzewidywalne. Kiedy dzieje się coś, czego nie można przewidzieć, trzeba reagować, a reakcja przy wielkiej prędkości jest zbyt późna. I dlatego należy się bać.

Czuję, że mam tak dużo do powiedzenia, na wiele różnych sposobów, ale jestem zamknięty w dźwiękoszczelnej kabinie, jak w czasie teleturnieju; w kabinie, z której mogę widzieć i słyszeć, co się dzieje, lecz nikt nie włącza mojego mikrofonu i nikt mnie stamtąd nie wypuszcza.

- Wróć, proszę - odezwała się Eve głosem przytłumionym przez tors Denn'ego.
- Oczywiście, że wrócę.
- Wróć, proszę - powtórzyła. Denny próbował ją uspokoić.
- Obiecuję, że przyjadę do domu w jednym kawałku - powiedział.
- Jest mi obojętne, w ilu kawałkach - wyznała Eve. - Po prostu obiecaj, że wrócisz.

Każdy potrzebuje czegoś, co daje poczucie bezpieczeństwa.

- Czasem dzieje się coś złego - powiedziała do Zoë. - Czasem coś się zmienia i my też musimy się zmienić.

Ufność i samoświadomość nie świadczą o egoizmie.

Przedstawię wam pewną teorię: wbrew opiniom ludzi występujących w telewizji, najbliższym krewnym człowieka nie jest szympans, lecz pies.

Przyszłość pokaże, na co naprawdę cię stać.

Oboje mnie zadziwili - chyba bardzo trudno być człowiekiem. Ciągle tłumić własne pragnienia. Robić to, co należy, a nie to, czego samemu by się chciało.

Jestem pełen podziwu dla kobiet. Dla tych, co dają życie. To musi być cudowne - posiadać ciało, w którego wnętrzu mieści się cała żywa istota. (Oczywiście nie tasiemiec, który mnie się przytrafił. Tego nie można uznać za nowe życie. Jest to pasożyt i w ogóle nie powinien był się znaleźć w moich wnętrznościach).

Zieleń wydaje mi się szarością, a czerwień - czernią. Czy z tego powodu jestem kiepskim materiałem na człowieka?Gdyby ktoś nauczył mnie czytać i zapewnił mi taki zestaw komputerów, w jaki zaopatrzono Stephena Hawkinga, ja też pisałbym wspaniałe książki. A jednak nikt mnie nie uczy sztuki czytania i nie dostałem od nikogo pałeczki, którą mógłbym przesuwać nosem, aby wskazać następną literę do wydrukowania. Czyja to więc wina, że jestem, jaki jestem?

Ludzie często przekonują samych siebie do kompromisu jako warunku dojścia do celu. Przekonują samych siebie, że nie wszystkie cele są realne i dlatego trzeba się wyrzekać tych mniej ważnych, wybierać to, co chce się uznać za priorytetowe.

Starość jest żałosna. Tak bardzo nas ogranicza i tylu rzeczy pozbawia. Wiem, że spotyka to wszystkich; ale myślę, że nie musi tak być. Myślę, że starzejemy się na własne życzenie. Nasz obecny stan ducha i nasze zbiorowe znudzenie sprawiają, że własnie tego chcemy. Ale pewnego dnia przyjdzie na świat mutant, który nie zechce się zestarzeć, który pozostanie zdrowy, póki nie znuży się życiem, nie zaś dopóki ciało będzie mu służyć. Przeżyje kilkaset lat, podobnie jak Noe. Jak Mojżesz. Cechy tego zmutowanego dziecka przejdą na jego potomstwo i pojawi się więcej takich istot. Ich wyposażenie genetyczne wyprze geny tych z nas, którzy przed śmiercią muszą się zestarzeć i opaść z sił.

Nie widząc ich, nie mogłem odczytywać języka ich ciał, ale pies potrafi pewne rzeczy wyczuć. Napięcie. Strach. Lęk. Takie stany są następstwami reakcji chemicznych w ludzkim organizmie. Inaczej mówiąc, są to stany wyłącznie fizjologiczne. Mimowolne. Ludzie chętnie wmawiają sobie, że w toku ewolucji wyzbyli się instynktu, ale właściwie nadal na bodźce reagują walką albo ucieczką. A gdy następują reakcje cielesne, ja czuję chemiczne wydzielanie przez przysadkę mózgową. Adrenalina na przykład ma bardzo specyficzny zapach, wyczuwany nie tyle powonieniem, ile smakiem. Wiem, że dla człowieka taka myśl jest niezrozumiała, ale najlepiej opisać to właśnie w ten sposób - jako zasadowy smak w tylnej części języka.

Przyszłość pokaże, na co naprawdę nas stać; jesteśmy twórcami własnego losu. Czy świadomie, czy też nie, my sami - nikt inny - zapewniamy sobie sukcesy i narażamy się na niepowodzenia.

Czy aby na pewno nie możemy?" - przyszło mi na myśl. „Choć trochę? Czy nie mamy tak silnej woli, by osiągnąć coś na pozór nierealnego? Czy nie możemy użyć własnych sił witalnych, by odmienić bodaj cokolwiek: jakąś błahostkę, niewiele znaczącą chwilę, tchnienie czy gest? Czy nie jesteśmy w stanie uczynić niczego, by odmienić to, co wokół nas?".