Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Są tacy ludzie, którzy wiedzą, kiedy przyjść. Przekraczają próg twojego domu i sprawiają, że dzień staje się cieplejszy, choć za oknem jest tak zimno, że czasami tracisz nadzieję na powrót lata.

Widzieć słońce tam, gdzie pada cień, jest prawdziwą sztuką.

Każdy ma swoją prawdę, tę najważniejszą, którą nosi w sercu. Czasem jest to tylko wyobrażenie, jakaś przeżyta emocja, miłość, zauroczenie. Ale dla nas to prawda.

Bo przecież nie muszą łączyć nas więzy krwi, byśmy się kochali. Nie trzeba podarowywać komuś setek prezentów. Czasem, by poczuć z kimś głęboką więź, wystarczy dobre słowo, uśmiech, obecność.

Sercu nie jest łatwo rozkazywać.

Miłość trzeba sprawdzić, przetestować, trochę z nią pożyć. Wziąć się za łby. Popłakać z nią też trzeba i pozrywać boki. To wtedy, to wtedy będziemy pewni, że to miłość. Ta prawdziwa.

Osądzają ci najbardziej zakompleksieni, ci, którzy mają mało ciekawe życie. Jeśli sama zobaczyłabym kogoś, kto w mniemaniu społecznym jest inny, to nic bym sobie z tego nie robiła.Nie rozsiewałabym plotek, nie szukała dziury w całym. Każdy z nas jest inny, i to jest piękne. Piękno jest w każdym człowieku, głęboko w to wierzę. Że każdy z nas ma taką strunę, która ślicznie zagra, jeśli ją odpowiednio poruszymy.

Jeśli dwoje ludzi się naprawdę kocha, to nikt i nic nie jest w stanie tej miłości zburzyć.

Są tacy ludzie, którzy wiedzą, kiedy przyjść. Przekraczają próg Twojego domu i sprawiają, że dzień staje się cieplejszy, choć za oknem jest tak zimo, że czasami tracisz nadzieję na powrót lata.

Bez sensu to my się martwimy na zapas. A przecież połowa rzeczy, o które się martwimy, wcale się nie wydarzy.

Pieprzyć pośpiech. Lepiej żyć sobie w spokoju, leniwie, niepospiesznie. Czy ten, który całe życie się śpieszy, ma więcej od tego, który żył na luzie?

Rzeczy przyziemne to jedno... a marzenia to coś zupełnie innego. Je trzeba mieć. Koniecznie. Są promykiem słońca w pochmurny poranek.

-(...) Wiesz, Bartusiu, czasami trzeba wiedzieć, że nieraz w pogoni za prezentami tracimy z oczu cenniejsze rzeczy, diamenty codzienności, które dostajemy w darze. Ludzie kolekcjonują rzeczy materialne, tyle że na koniec okazuje się, że ich worek wypełniony jest kamieniami. Każdy z nas niesie ze sobą taki niewidzialny worek.

Każdego dopada czasami taki smutek, który rozrywa serduszko.

Kiedy dzieci są małe, to człowiek chce, by jak najszybciej dorosły, by nie były nieustannie uczepione naszej nogi. A kiedy osiągną pewien wiek, pragnęlibyśmy, by one nas bardziej potrzebowały.

Ważne jest, by ten człowiek, który jest obok nas, z którym kroczymy przez życie, był dla nas dobry. By znaleźć kogoś takiego, kto będzie nam odpowiadał. Bo każdemu odpowiada co innego i ktoś inny. (...) Aby związek mógł przetrwać, należało mieć z partnerem wspólne cele.

Najpiękniejszą rzeczą w związku jest poznanie drugiego człowieka. Jego duszy, serca. Warto znać jego myśli. Nie wszystkie, ale te, które dotyczą naszego wspólnego życia.

A może każdy z nas po prostu musi się sparzyć, popełnić masę błędów, żeby się przekonać, że czasami niektórych rzeczy nie warto robić, przeżywać? Może na tym polega życie? Na ciągłym doświadczaniu, na upadkach i wzlotach? Może nie potrafimy się uczyć inaczej niż na własnych błędach.

Ludzie powariowali. Zamiast odwiedzin przy herbatce- rozmowy przez telefon albo stukanie na klawiaturze telefonu. (...) "Szkoda, że częściej ludzie dotykają swoich telefonów niż bliskich".

-Ludzie gapią się na nas z różnych powodów. (...) Dla samego patrzenia, bo im się tak podoba, bo im się podobamy bądź nie podobamy. Ale najgorsze są te spojrzenia, które krzyczą; "Z tobą jest coś nie tak!". Zawsze znajdą powód, żeby się uczepić, jakąś niedoskonałość. Ale tak naprawdę nikomu niczego nie brakuje. Bo jesteśmy, jacy jesteśmy.

Nikt nie jest lubiany przez wszystkich. Nie ma co się zastanawiać nad tym, dlaczego ktoś nas nie lubi. To strata czasu i energii. Nie potrzeba zaprzątać sobie głowy nieistotnymi informacjami. Mamy jednak to szczęście, że sami możemy wybierać sobie przyjaciół. A to, czy inni nas lubią, to sprawa drugorzędna.

Marzenia nie spełniają się tym ludziom, którzy tylko narzekają. Jakiś znany mówca powiedział kiedyś, że spełnione marzenia nie mają ceny. (...) Ludzie żałują czasu na spełnianie marzeń. Umniejszają ich rolę w swoim życiu. Kto pozwala sobie na marzenia? Inni wyśmiewają się z tych, którzy podążą za pragnieniami.

Może to prawda, że choroba zmienia ludzi, że już tak nie pędzą i bardziej doceniają to, co mają?

Czekanie wcale nie jest fajne. Nikt nie lubi czekać, ani dorośli, ani dzieci. Ale czekanie uczy nas cierpliwości i niekiedy zapowiada piękne wydarzenia.

-Dzieciaki! - (...)- Chcesz im przekazać coś wartościowego, a one i tak wolą jak najszybciej uciec.

Najtrudniejsze to być z kimś każdego dnia. Codzienność jest najtrudniejsza.

Czasami biegniemy za tym, co nieosiągalne, co błyszczy. Za jakimś pozłotkiem. Nie doceniając klejnotu, który jest tuż obok nas; leży sobie w szkatułce.

Szczęście to chwile. Chwile nasączone pięknem, wzruszeniami, jakimś dziwnym upojeniem i melancholią.

Ale bez dzieci byłoby jakoś smutniej. Wszystko, co dajemy naszym dzieciom, wróci do nas. I ta miłość, i uwaga, jaką teraz im poświęcamy, też wrócą.

Czasami jesteśmy ciekawi tego, co by było, gdybyśmy mieli dwa równoległe życia i w jednym skręcili w prawo, a w drugim w lewo. Które byłoby lepsze?