Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Właściwie piękna nie daje się opisać. Można je co najwyżej dostrzec i przeżyć. Bo niechby ktoś chciał opisać choćby tylko drzewo albo tylko kolor nieba. W wyobraźni czytelnika będzie to już zupełnie inne drzewo i wcale nie identyczny kolor nieba. I w każdym te obiekty wzbudzą inne emocje, inne wspomnienia. Choć w zasadzie o to przecież chodzi, żeby to opisane niebo stało się tysiącem różnych nieb i żeby ich ilość rozmnażała się wraz z ilością czytelników.

Zgoda, przeszłość nie istnieje. Można też sformułować to ostrożniej - istnieje na tyle, na ile pozwalamy jej zaistnieć. Wystarczy nie pozwolić. Proste, co?

Przeszłość po prostu nie istnieje! Powtarzać to sobie można dowolną ilość razy. Może i nie istnieje, ale potrafi uwierać jak kamyk w bucie.

Od małego człowiek przyzwyczaja się do morderstw - do śmierci cudzej. Do własnej nieco trudniej się przyzwyczaić.