Jesteśmy społecznością, która kocha książki

1. Streszczaj fakty i mechanizm ich powstawania.
2. Opisuj szczegółowo te z nich, które są na tyle istotne emocjonalnie, że mają potencjał stworzenia napięcia lub w inny sposób wpływają na stan emocjonalny bohatera.

Jeżeli już zacząłeś, jedyne, co możesz dalej zrobić, to wytrwać.

Opowieść jest jak pasmo górskie jest to szereg szczytów i dolin, momentów wielkich i małych. Nie tylko punktów kulminacyjnych.

Czytelnika nie wciąga teraźniejszość, ale przyszłość. Chce mieć pewność, że wydarzy się coś wartego uwago – i ta pewność potrzebna jest mu teraz.

Opowieść jest jak chodzenie po górach. Nie prowadzisz jej ciągle w ten sam sposób i w tym samym tempie. Atmosfera napięcia to wznosi się, to opada. Jednak w głównym wątku akcji – od punktu kulminacyjnego do punktu kulminacyjnego – napięcie ciągle narasta. Główny bohater każdej z części opowieści – czy to pojedynczej sceny, czy grupy scen – jest wyższy, bardziej ekscytujący, charakteryzujący się większym napięciem niż ten, który go poprzedza.

(…) czytelnik najlepiej zapamiętuje to, co czyta na końcu. W rezultacie dobre zakończenie może uratować nawet kiepską opowieść, a z drugiej strony, jeśli zakończenie rozczaruje czytelnika, może on całą opowieść uznać za porażkę.

Historia rodzi się, gdy pragnienie czegoś zderza się z niebezpieczeństwem. Punkt kulminacyjny koncentruje się wokół zachowania bohatera w sytuacji, w której musi wybrać między wyznawanymi zasadami a interesem własnym.

Wystarczy wyrzucać z siebie słowa i zapisywać je – wszystkie, jakie przychodzą ci do głowy, bez zastanawiania się, jak i gdzie mógłbyś je wykorzystać. Taki proces uwalnia o krytycznego spojrzenia. Kontrolę przejmuje impuls twórczy. Pozbycie się zahamowań pozwala odzyskać równowagę.

Nikogo nie obchodzi, czy uda ci się zostać pisarzem, czy nie. Nikogo oprócz ciebie.

(…) ludzie wyrażają uczucia słowami. Ekspert powiedziałby, ze słowa mają denotację i konotację. Denotacja to zakres znaczeniowy nazwy, obok którego istnieje również znaczenie głębsze – konotacja, czyli treść nazwy. Składają się na nią cechy, jakie musi posiadać przedmiot, by nazwa mogło być do niego stosowana. Konotacje wyrazów zawierają otoczkę emocjonalną, pozytywne lub negatywne uczucia wywoływane przez dane słowo.

Pisanie jest skomplikowane. Materiał, z którego powstaje opowieść, wymaga umiejętnego opracowania. Ale elementy powiadania nie występują samodzielnie anie nie wiszą w próżni. Nie ma czegoś takiego jak fabuła, postacie albo miejsce akcji per se. Opowieść to również słowa, język, styl, symbole, obrazy czy struktura.

Porządek, w jakim ujawniasz zdarzenia, ma znaczenie. Pokaż pistolet, potem trumnę, a następnie łzy, a koncentrujesz uwagę czytelnika na nieszczęściu. Jeśli najpierw pokażesz trumnę, później łzy, a na końcu pistolet – może chodzić o zemstę.

Opowieść przedstawiamy w taki sposób, aby można było odwołać się do doznań zmysłowych. Obraz, dźwięk, smak,zapach, dotyk – to wspólny mianownik ludzkich doświadczeń.

Opowieść , to słowa nanizane na papier.

(…) różnica między słowem właściwym a prawie właściwym jest taka sama, jak między światłem a świetlikiem.