Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dwoma palcami odciąga tkaninę biegnącą ukosem przez plecy małego. Skóra lepka od wybroczyn. Wrzody układają się wyraźnym pasem, wzdłuż linii, gdzie przylega lepki od potu materiał. (...) Misjonarze. Oni ich nauczyli owijać się w szmaty. (...) Dopóki Indianin chodził nago, był zdrowy. Mokre liście w krzakach czyściły mu skórę, często wchodził do rzeki. Teraz tego unika. Noszą te ubrania, ale nikt im nie powiedział, że można je prać i zmieniać, zanim spadną same...

Parę tysięcy hektarów zmarnowanej ziemi. Las już tu nie wraca, pod spodem są same kamienie i piasek. Indianie dobrze znali krytyczną wielkość poletka, nigdy nie karczowali za dużo. Ich wyręby zarastały i odnawiały się same. Tu już sprawa stracona - przybija obcasem. - Misji też już nie ma. Chcieli pokazać wzorowe uprawy, ale na takim odsłoniętym obszarze, zanim wykiełkowało ziarno, słońce już wypaliło wodę. Nic tu nie zebrali.

W 1970 roku rząd w Caracas zleca przedsiębiorstwu International Aero Service Corporation wykonanie zdjęcia lotniczego. Przyjmuje się metodę "side-looking radar", czyli "radaru bocznego wybierania" Wiązka fal pada na ziemię z ukosa, co uwydatnia wszelkie nierówności terenu i przedstawia je z cieniami, jakby były oświetlone nisko stojącym słońcem. Stosuje się radar, ponieważ selwa często pokryta jest chmurami, a zdjęć można dokonywać i w nocy. Fale radiowe przenikają też pokrywę lasu, warstwę ściółki na dnie oraz miękką glebę, dając wierny obraz twardszego podłoża.
Przed rozpoczęciem zdjęć zostają założone stacje namiarowe, których celem jest prowadzenie samolotu po ściśle wyznaczonych liniach prostych. Samolot - elektroniczna kamera z doczepionymi skrzydłami - dokonuje kilkudziesięciu przelotów po torach południkowych, zdejmując obraz ziemi z wysokości dziesięciu tysięcy metrów, pas za pasem. Te, złożone ze sobą, każdy szerokości osiemnastu kilometrów, razem ukazują zebrany, składny, wierny, niepowtarzalny i nagi kształt tego terenu.