Jesteśmy społecznością, która kocha książki

I płacząc robi to. Z początku jest ból, a potem ten ból staje się kolejną zdobyczą, odmieniony, narastający z wolna, wznoszący się ku rozkoszy, spleciony wraz z nią. Morze, nieuchwytne w swym kształcie, po prostu niezrównane.

Głos zadrżał mu nagle. I wraz z tym drżeniem odnalazła chiński akcent. Wiedział, że zaczęła pisać książki, dowiedział się o tym od matki, którą spotkał w Sajgonie. I również o małym braciszku: zasmucił się tym z jej powodu. A potem nie wiedział już, co jej powiedzieć. A później powiedział to. Powiedział, że było jak dawniej, że kocha ją jeszcze, że nigdy nie przestanie jej kochać, że będzie ją kochał do śmierci.

Dzień i noc te obsesje. Nie to, że trzeba do czegoś dojść, ale że trzeba wyjść stąd, gdzie się jest.

Dobrze pamiętam, pokój jest ciemny, nie rozmawiamy, zanurzony w nieustannym zgiełku miasta, zakotwiczony w mieście, w miejskim trybie życia.

To jest miasto rozkoszy, które nocą w pełni rozkwita. A noc zaczyna się teraz, wraz z zachodem słońca.