Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zawsze bałem się ciemności, mroku, który nie ma końca, czasu, który nie ma końca w ciemności, tego, co w niej jest, porusza się, widzi mnie i obserwuje, mimo że ja nic nie widzę, nie wiem, przed czym uciekać i dokąd.

Zegar ścienny wybijał kolejne godziny, a oni nie odrywali od siebie wzroku, jakby chcieli nadrobić te wszystkie lata niespojrzeń, niespotkań, niedotknięć. Wydawało się jakby odnawiali własny ślub. Wiedząc już o sobie wszystko, znając każdy szczegół, każdą tajemnicę.

Słowa muszą zostawić ślady wewnątrz. Spłonąć pod skórą. Inaczej nie będą nic znaczyć.