Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Powinniśmy się cieszyć, że wszyscy jednocześnie nie zapominamy o tym samym.

Barbarzyństwo ma zawsze ludzkie cechy, pomyślał. Dlatego jest takie nieludzkie.

Zawsze znajdzie się ktoś wyżej, kto wprost lub pośrednio dyktuje warunki temu, kto jest niżej. Z dzieciństwa pamiętał robotników, jak stali z czapką w ręku, kiedy przechodził ktoś, od kogo zależało ich życie. Myślał o ojcu płaszczącym się przed Jedwabnymi Rycerzami. Uświadomił sobie, że czapka w ręku nadal istnieje, tyle że niewidoczna.

Młodzi odbierają sobie życie. Ludzie żyją nie po to, żeby pamiętać, ale żeby zapomnieć. Mieszkania przypominają kryjówki, a nie ciepłe, przytulne domy. A policjanci bezradnie czekają chwil, kiedy aresztów będą pilnować ochroniarze.

Złość i milczenie to dwie odmiany tej samej reakcji. (s.99).

Nigdy jej nie powiedziałeś, jak bardzo ją kochasz. A to, czego się nie mówi, można uznać za poświadczenie nieprawdy. (s.336).

Myślał przede wszystkim o własnej karierze, a nie o dobru kraju. Gorszej oceny nie można wystawić ministrowi. (s.196).

Jak jeden z tych miastowych, którym się zdaje, że tyle ich czeka pracy, a nie starcza im czasu na nic więcej prócz troski o własny pośpiech.

(...) są dwa rodzaje publicystów. Pierwsi kopią w poszukiwaniu prawdy. Stoją w dole i wyrzucają żwir. A na górze są ci drudzy, którzy ten żwir wrzucają z powrotem. I jedni i drudzy są dziennikarzami. I zawsze ze sobą walczą. Odwieczna walka trzeciej władzy o panowanie nad światem. Pierwsi chcą ujawniać i obnażać. Drudzy są na posyłki władzy i próbują wszystko zatuszować. (...) Ludzie władzy nie mogą obyć się bez swoich pralni i zakładów pogrzebowych. Niejeden dziennikarz nie zawaha się sprzedać duszy, byle tylko być na ich posyłki. Z powrotem wsypywać żwir. Grzebać skandale. Z pozorów tworzyć prawdę, tworzyć iluzję o nieskazitelnym społeczeństwie. (s.104-105).

Kiedy zburzyliśmy stare struktury, w których rodzina trzymała się razem zapomnieliśmy je zastąpić innymi. Ceną, którą przyszło za to płacić, okazała się wielka samotność. (s.278).

kiedy ludzie zwietrzą krew, gotowi są poświęcić swój wolny czas, byle tylko móc się pogapić.(s.140).

Starość to jedno wielkie gówno. (s.194).

Najlepsze w tobie jest to, że zawsze się cieszysz, kiedy mnie widzisz. (s.141).