Jesteśmy społecznością, która kocha książki

W takim razie pocałuj mnie, jakby jutra miało nie być.

Jeżdżę bez celu, zastanawiając się, jak to możliwe, że można kochać kogoś tak bardzo i nienawidzić tego, jak się zachowuje.

- Czy możesz zmienić muzykę? – jęczy z tylnego siedzenia.
- Chyba możemy przez chwilę posłuchać jakiegoś popu.- Charlie wyciąga rękę w stronę radia, ale ją odpycham.
- Co ty wyprawiasz? – pytam ją.
- Nie przesadzaj, Troy. Jest dwa na jednego. - Wybucham śmiechem.
- A skąd pomysł, że w tym samochodzie panuje demokracja? Przypomnij mi, czego nauczyliśmy się z twojego nowego ulubionego serialu?
Charlie wzdycha i odpowiada nadąsana:
- Ten, kto prowadzi, wybiera muzykę. Już się zamykam.

Nie kła­ma­łam, kiedy oznaj­mi­łam, że fa­ce­ci mnie nie in­te­re­su­ją. Są z nimi same pro­ble­my.
Dla­cze­go więc Danny za­kradł się do mo­je­go umy­słu i się w nim za­do­mo­wił?

Nie chcę wiedzieć, czy mówił poważnie, bo jeśli tak, nie mam pojęcia, co zrobię. Mimo że on już nie jest wobec mnie złośliwy, wciąż się nie dogadujemy. Pochodzimy z innych światów. On jest mięśniakiem, który lubi sporty ekstremalne, ja – kujonką, którą kręci udawanie w weekendy magicznej istoty. Nie ma nic złego w naszych zainteresowaniach, po prostu nic nas nie łączy.

- Obejrzymy jeden z moich ulubionych seriali. Pewnie też jesteś fanką.
- Tak? A jaki?
- Nie z tego świata.
- Co? Powaliło cię? Nie będę tego oglądać.
- Dlaczego nie?
- Bo to przerażające. Mówiłam ci, że nie przepadam za horrorami.
Troyowi rzednie mina.
- Żartujesz, tak?
- Czy moja twarz wygląda, jakbym żartowała? - Macham ręką wokół głowy.

- Hmm. I jesteś typem osoby, która pozwala, by opinia innych wpływała na twoje zdanie?
- Jeśli sugerujesz, że jestem bezmózgą owcą, to się mylisz - warczę.
- Oto Charlie, którą znam. Już zaczynałem się martwić, że straciłem cię na dobre.
Ten komentarz napawa mnie zdziwieniem.
- Co? Lubisz, gdy jestem dla ciebie wredna?
- O tak, wprost żyję dla tych kpiących komentarzy. - Chichocze.
- Powaliło cię.