Jesteśmy społecznością, która kocha książki

W Auschwitz umrzeć było łatwo. Przetrwanie wymagało ciężkiego, nieustającego wysiłku.

Złość i nienawiść to ziarna, z których kiełkuje wojna. Przebaczenie jest ziarnem pokoju. I ostatecznym aktem ukojenia.

Miałam w sobie moc, żeby wybaczyć. Nikt nie mógł mi jej dać, nikt nie mógł odebrać. To właśnie stanowiło istotę tej mocy.

Po latach się dowiedziałam, że tuż przed wrzuceniem zwłok do​ paleniska w krematorium specjalna grupa więźniów wyrywała złote zęby i szukała ukrytych kosztowności. Naziści pozyskiwali z ciał przeciętnie trzydzieści pięć kilogramów złota każdego dnia.

(...) podejmując tę decyzję, odkryłam, że wybaczenie jest ważne nie tyle dla sprawcy, ile dla ofiary. Miałam w sobie moc, żeby wybaczyć. Nikt nie mógł mi jej dać, nikt nie mógł odebrać.

[...]nie potrafiłam się użalać nad sobą czy Miriam ani nad nikim innym. Nie mogłam myśleć o sobie jako ofierze, bo wiedziałam, że wtedy przepadnę. To było proste. Nie istniała dla mnie żadna inna możliwość poza tą, że przetrwam.

Postrzegam wybaczenie jako szczyt bardzo wysokiej góry. Zbocze z jednej strony jest ciemne, ponure, mokre i bardzo trudno się po nim wspiąć. Jednak ci, którzy podejmą wysiłek i dotrą na szczyt, mogą zobaczyć piękno drugiej strony: zbocze porośnięte kwiatami, białe gołębie, motyle i słońce. Stojąc na szczycie, możemy oglądać obie strony tej góry. Ilu ludzi wybierze powrót ciemnym, oślizgłym zboczem, zamiast brodzić w kwiatach po słonecznej stronie?