Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Potrzebuję tragedii. Tylko tragedia pozwala złapać mi równowagę, a mętnym rojeniom umysłu nadaje ostrość wyrazu. Moja dusza łaknie melancholii niczym zły demon. Dopiero do cna przesiąknięta melancholią może osiągnąć ukojenie.

Trzeba pędu do rozpaczy, by się na nią porwać.

Czymże właściwie jest to wytchnienie, które odczuwamy w głębokich ciemnościach? Czy przeświadczeniem, że oto skryliśmy się przed ludzkimi spojrzeniami, a chwila obecna staje się jednością z wielkim mrokiem?