Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Philipp von Bulow, który w czasie rozmów kwalifikacyjnych - kiedy jeszcze musiał takowe prowadzić - na pytanie "Kim pan chce być?" odpowiadał "Pańskim szefem".

Uciekam już od trzydziestu ośmiu godzin. Uciekam od moich uczuć, od myśli, od mojego zmartwienia. Od prawdy wreszcie. Wszystko w nadziei, że jeśli wystarczająco długo będę odwracać swoją uwagę od bólu, to w którymś momencie rana sama z siebie przestanie boleć.

Kochać kota i niewłaściwego faceta i umieć śpiewać. Tak jest, to jest to.

Właśnie w tym momencie mijam zjazd do miejscowości Złamane Serce. I serce mi pęka. Zupełnie jakby nie było pęknięte już dawno.

To takie pasjonujące dowiadywać się, w kim się człowiek zakochał. Poznawać jego historię, słuchać o jego rodzinie, o jego przyjaciołach, o tym, co daje mu szczęście, a co go unieszczęśliwia. Jest to taki czas, w którym po raz pierwszy wszystko robimy razem, czas, który później niejednokrotnie wspomina się z melancholią i czułością. Znacznie później, kiedy - powiedzmy - siedzicie przy winie w kuchni - wtedy już wiesz od dawna, że on najbardziej lubi czerwone hiszpańskie - i mówicie: A pamiętasz, jak to było, kiedy się poznaliśmy...?

I z moich oczu puścił się deszcz.

Zdjęcia miłości. Która się zmienia. Ale nie mija. Cała półka takich albumów. Pełnych życia. Wspólnego życia.

Tak długo jednak, jak ludzkość dzieli się na dwie grupy - tych, którzy szukają i tych, którzy męczą się z tym, co znaleźli - tak długo będzie kręcił się świat. Bo jak się tak dobrze zastanowić, to tylko dzięki temu kręci się świat.