Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Długo trwa, zanim człowiek jakoś dojdzie do siebie. Znaczy, stanie się sobą. Zorientuje się, że powinno się golic z włosem, a nie pod włos. Zrozumie, co lubi. Potem pojedzie na jakieś wakacje życia i tam spotka go coś wyjątkowego. Na siatkówce zapisze mu się jakaś zorza, zapamięta spojrzenie lokalnej dziewczyny. Trochę rzeczy po drodze zrozumie. Nauczy się rozmawiac z ludźmi. Będzie miał prywatną ściężkę dźwiękową do życia: zestaw ulubionych piosenek na YouTube. Te wszystkie książki, które przeczytał, jakoś go zbudują. I to wszystko zniknie razem z nim. Cała ta pełna szczegółów wiedza, cała subtelna konstrukcja.
Literatura to próba zapisania na jakiś twardy dysk tego, co masz na pulpicie.

Kiedy idziesz do klopa w polskim pociągu, boisz się, że jak czegoś dotkniesz, to po tygodniu umrzesz.

Ewa lubiła podróżowac pociągiem. Czuła wtedy, że znika z mapy. Że nie ma jej w żadnym punkcie, istnieje gdzieś pomiędzy "tu" i "tam". W małej szczelinie staje się nagle wolna, zwolniona: z obowiązku bycia kimś, obowiązku bycia Ewą. Tożsamośc się od niej odkleja wraz z przyzwyczajeniami, powinnościami.

Zazwyczaj denerwował ją nadmiar przedmiotów w mieszkaniach: wszystkie wydawały się porzucone i wszystkie miały w sobie temperament zegarów - przypominały o czasie, malutkie sarkofagi wydarzeń i wspomnień.