Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Koniec? Nie ma czegoś takiego. Myliłby się ten, kto by tak myślał. Wszystko jest początkiem.

To, co człowiek bierze za życiową katastrofę, wcale nią nie jest. Prawie wszystko można obrócić na swoją korzyść; z każdego dołu wiedzie ścieżka, trzeba tylko umieć ją wypatrzyć.

Niewiasty walczą taką bronią, w jaką wyposażył je Bóg: złośliwością, podstępem, oszustwem - i bardzo możliwe, że rozmawiając w swoim gronie, nierzadko przekraczają granice, których żaden mężczyzna nie poważyłby się przekroczyć.

Kiedyś też myślał, że umrze z żałości: po żonie, po córkach, po siostrach, po ojcu i po swoim mentorze, kardynale Wolseyu. Jednakże serce uparcie bije. Człowiek sądzi, że bierze już ostatni oddech, ale jego płuca mają na ten temat inne zdanie: rozdymają się i wiotczeją, powodując westchnienia. Trzeba żyć wbrew sobie; ażeby to było możliwe, dobry Bóg odbiera serce z ciała i obdarza sercem z kamienia.

Jak wygląda granica między prawdą a kłamstwem? Jest płynna i niewyraźna, z pograniczem obsadzonym plotką, konfabulacją, nieporozumieniem i przekręconą wersją historii. Prawda potrafi obalać zamknięte bramy i szaleć na ulicach, lecz jeśli nie jest przyjemna, może co najwyżej skomleć pod tylnymi drzwiami.

Rozważniej jest nie poddawać ludzi próbie, nie przypierać ich do ściany. Pozwól im się bogacić, a dobrobyt natchnie ich wspaniałomyślnością. Pełny brzuch prowokuje dobre maniery. Kąsanie głodu rodzi potwory.

Zwierciadło prawdy rozprysło się w drobny mak. Zaiste dziełem życia będzie pozbierać odłamki.

(...) to właśnie robi człowiekowi śmierć: odbiera i odbiera, aż ze wspomnień pozostają tylko niewyraźne ślady w rozsypanym popiele.

(...) cierpieć w samotności trzeba umieć.

Jesteśmy prawnikami. Zależy nam na wyciągnięciu z nich prawdy, kawałek po kawałku, i to tylko tej jej części, która może być dla nas użyteczna.

Fortuna to kapryśna pani, wie to każdy poszukiwacz przygód.

Fortuna zmienną jest, a do upadku mogą się przyczynić zarówno wrogowie, jak i przyjaciele.